Πολύ χοντρικά και απλοποιημένα, όπως τα λέω στους ασθενείς μου (συνοδευόμενα πάντα από τα απαραίτητα σχήματα):
-Στη μυωπία το διαθλαστικό σύστημα του ματιού είναι ισχυρότερο απ'ότι θα ταίριαζε στο μέγεθός του, με αποτέλεσμα το εστιακό σημείο να είναι μέσα στο μάτι. Γι' αυτό τα μυωπικά γυαλιά είναι αρνητικοί φακοί (και ως εκ τούτου τα μάτια φαίνονται μικρότερα) προκειμένου το εστιακό σημείο να πάει πιο πίσω.
-Στην υπερμετρωπία, το διαθλαστικό σύστημα είναι πιο αδύναμο, με αποτέλεσμα το εστιακό σημείο να είναι πίσω από το μάτι. Το μάτι λοιπόν σφίγγεται για να εστιάσει και να δει μακριά, και σγίγγεται δύο φορές για να δει κοντά. Έτσι προκύπτουν τα συμπτώματα της κοπιωπίας (η εικόνα φλουτάρει, βλέπουμε μια καθαρά και μετά θολά, πονάνε τα μάτια, ενίοτε πονάει και το κεφάλι). Γι' αυτο τα υπερμετρωπικά γυαλιά είναι θετικοί φακοί (ως εκ τούτου τα μάτια φαίνονται μεγαλύτερα) προκειμένου να έρθει το εστιακό σημείο πιο μπροστα.
-Στην πρεσβυωπία, λόγω ηλικίας ο φακός χάνει την ελαστικότητα και την πλαστικότητά του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εστιάσει κοντά. Γι' αυτό και εδώ τα γυαλιά είναι θετικοί φακοί. Τα πρώτα συμπτώματα πρεσβυωπίας εμφανίζονται στα 40 περίπου, και η κατάστασ οριστικοποιείται περίπου στα 50. Από εκεί και πέρα όσες αλλαγές προκύπτουν στη διάθλαση οφείλονται κατά βάση στην εξέλιξη του καταρράκτη και την αλλαγή των οπτικών ιδιοτήτων του φακού. Σε αυτό οι μύωπες είμαστε τυχεροί, καθώς μυωπία και πρεσβυωπία αντιρροπούνται στην κοντινή όραση, με αποτέλεσμα να χρειαζόμαστε αργότερα το κοντινό γυαλί. Όσοι είναι κοντά στους 2 βαθμούς μυωπίας πολύ πιθανό να μη χρειαστούν ποτέ γυαλία για κοντά. Απλά βγάζουν τα γυαλιά για μακριά και είναι κομπλέ σκέτοι.