Εγώ πηγαίνω να δω μια ταινία και είμαι έτοιμος να την κρίνω αυστηρά, γιατί έτσι είναι πιο εύκολο να ξεχωρίσουμε στο τέλος τα διαμάντια. Ο Άρχοντας ίσως δεν αρέσει σε μερικούς γιατί δεν ενδιαφέρονται για ταινίες φαντασίας. Ξέρω πολλούς τέτοιους. Εγώ δεν μπορώ να δω ιαπωνικό κινηματογράφο ή musical ταινία, λόγου χάρη.
Πάντως καλύτερα να πηγαίνουμε με μικρό καλάθι και να είμαστε χαρούμενοι στο τέλος για τη γέμιση, παρά με μεγάλο και να φύγουμε με σχεδόν άδειο το καλάθι, όπως ακριβώς το φέραμε.
Το Argo, το Life of Pi, το Amour, με επιφύλαξη και το Django, ας πούμε είναι πολύ μέτριες ταινίες. Αν άκουγα και τον κόσμο γύρω μου (όλες ήταν "φοβερές", "αριστουργήματα"), θα έκλαιγα τα λεφτά ή το χρόνο μου 2 φορές στο τέλος.
Αλλά, αν καταλαβαίνω καλά, εσύ θα το εννοείς και αλλιώς... "πώς γίνεται να μη σου αρέσει ο Άρχοντας ρε φίλε;".
Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ πολλές φορές με τέτοιες παρέες που κάνω... όμως θα είναι διάφοροι παράγοντες, για να μιλήσω πιο εύστοχα με βάση τα όσα λες, που επηρεάζουν.
Κάποιος θα μπορούσε να σου πει ότι το Life of Pi δε του δημιουργεί καμμία αίσθηση (ή το Avatar ή όποιο άλλο..) απλώς και μόνο επειδή προτιμάει την ανθρώπινη συμβολή στο έργο περισσότερο από την τεχνολογική. Κοίτα... έως έναν βαθμό κι εγώ έχω ένα τέτοιο "κόλλημα". Ο Ian McKellen τον έβρισε τον Peter Jackson στα γυρίσματα για το Hobbit και καλά έκανε. Του είπε πως σαν ηθοποιός έχεε μάθει να παίζει καθώς αισθάνεται τις ανάσες των ηθοποιών και την ύπαρξη του συμπρωταγωνιστή του, οπότε ένας πράσινος τοίχος και μια ερμηνεία κοιτώντας στο υπερπέραν αντί για τον άλλο ηθοποιό του φαίνεται κουλό.