Lakisss

Part -35. Plexiglass Speakers. (Part -6.) Βρήκα χρόνο σήμερα να υλοποιήσω μία ιδέα που μου είχε μπεί εδώ και καιρό. Βασικά δέν μου κάθονταν καλά αυτή η εικόνα. Πολύ σκέτη η πρόσοψη... Έτσι πήρα δύο κομμάτια plexiglass, και είπα να πάρω το ρίσκο. Αρχικά πήρα το αποτύπωμα των μεγαφώνων επάνω στο plexy. Πειραματίστηκα πολύ στο χαρτί μέχρι να βρώ το ιδανικό (κατ' εμέ) σχέδιο. Το plexy Θα καθορίσει την ομορφιά της πρόσοψης, και κατ' επέκταση όλης της καμπίνας. Απλή η αποτύπωση, χέρι για τις μεγάλες καμπύλες και ροδέλα για τις δύο μικρές. Το τελικό σχέδιο. Ρίσκο πήρα μιάς που δέν χειρίζομαι σχεδιαστικά προγράμματα, και όλα γίνονται βάσει φαντασίας... Εδώ μόλις κομμένο με την σέγα. Προσπάθησα πολύ να πετύχω ομοιομορφία στις καμπύλες. Η δουλειά έγινε μόνο με υαλόχαρτο, νούμερο 160. Το κομμάτι τελειωμένο. Περιμένω τις γνώμες σας για το σχέδιο, γιατί ακόμα δέν είμαι 100% σίγουρος... Λεπτομέρειες των καμπυλών, πρίν την διαδικασία του γυαλίσματος. Επειδή το λάστιχο του woofer ειναι ελαφρώς παράκεντρο σε σχέση με το σασί του, αποφάσισα να κεντράρω την τρύπα του plexy βάσει του λάστιχου, μιάς και αυτό θα γίνεται άμμεσα αντιληπτό οπτικά. Αυτό σημαίνει ότι θα χάνει λίγο το σασί σε αποστάσεις στα πλαινά. Ευτυχώς το φιμέ plexy καλύπτει την ατέλεια της Beyma... Έκανα και ένα πρόχειρο βίδωμα, για να δώ το νέο look. Μερικές makro. (όσο επιτρέπει η μπαζο-μηχανή μου...) Προσέξτε την διαφορά στην χρήση φλάς. Με το φλάς φαίνεται το σασί του woofer, οπότε αναγκαστικά θα πάει για βάψιμο... Τελικές φωτό. Περιμένω τις γνώμες για το σχέδιο, και κάτι άλλο. Σκεφτομαι να ντύσω το plexy με carbon αυτοκόλλητο, το οποίο έχω ήδη. Να το κάνω? Μ' αρέσει κι έτσι βέβαια... Περιμένω απόψεις.

Τελικά το κατάστημα τα δέχτηκε πίσω αλλά δέν μπόρεσε να μου βρεί woofer 5'', και έτσι βγήκα στην γύρα για καινούργια. Την έκανα πάλι την υπέρβαση...ελπίζω να μήν το μετανιώσω. Αγόρασα αυτά, και θα ήθελα την γνώμη σας για την αγορά. Ημερομηνία παραγωγής: 12/1/2010....φρέσκο πράμα! Τα specs. του woofer. http://profesional.beyma.com/pdf/5MP60NE.pdf Με μία προχειρη δοκιμή στην καμπίνα με την τρύπα του tweeter ανοιχτή, φαίνονται αρκετά καλά. Παίζουν δυνατά λογώ καλής ευαισθησίας, αλλά η Beyma λέει ότι χρειάζονται bass reflex για να παίξουν. Όταν τελείώσω την πρώτη καμπίνα θα πάω στο μαγαζί να τα ακούσουν, και να μου δώσει συμβουλές για την διάμετρο του bass reflex.

Τι μπορεί να κρατάει κάποιος καινούργιο στο κουτί του, για 20 ολόκληρα χρόνια? Έναν ανεκτίμητο θησαυρό... [ame=http://www.youtube.com/watch?v=YvmnSiVpoH8&playnext_from=TL&videos=G0mblUuB2Vo]YouTube - Nya i kartong - Honda NR 750 och RC 30 (subtitled)[/ame]

Για τους V2 δέν γνωρίζω να σου πώ. Πάντως ο Kaaden με λίγα λόγια εκμεταλλεύτηκε τα ηχητικά κύμματα των καυσαερίων, ώστε να σπρώξει πάλι το μείγμα που διέφευγε απο τον θάλαμο κάυσης πίσω. Στη εικόνα φαίνεται η επικοινωνιά της θυρίδας εισαγωγής με αυτήν της εξαγωγής κατα την κάθοδο του εμβόλου. Το διαφυγές άκαφτο μείγμα (πράσινο χρώμα) αναγκάζεται απο τον θάλαμο διαστολής να επιστρέψει πίσω στον κύλινδρο, και να γίνει πλήρης καύση.

Μέρος δεύτερο... 60's και μαθήματα βιομηχανικής κατασκοπείας. Hitler - V2 missiles - DKW - MZ - Suzuki. Περίεργη η παραπάνω σχέση, αλλά πάμε να δούμε πώς συνδέονται αυτά μεταξύ τους. Η ιστορία ξεκινά την εποχή του Β' παγκοσμίου πολέμου. Ένας γερμανός επιστήμονας με το όνομα Werner von Braun σύστησε μία ομάδα, με σκοπό την δημιουργία τηλεκατευθυνόμενων πυράυλων μεγάλου βεληνεκούς, για λογαριασμό των Ναζί. Τα κατάφεραν δημιουργώντας τους V1, V2, HS293. Στην ομάδα αυτή βρισκόταν και ένας νέος λαμπρός μηχανικός ο Walter Kaaden, ο οποίος μαθήτευσε δίπλα στον von Braun, και έμαθε τα μυστικά των κινητήρων jet και των προωθητικών αερίων. Walter Kaaden. Ο πόλεμος όμως τελείωσε και ο von Braun μετακόμισε στην Αμερική, όπου πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια των Αμερικανών να νικήσουν τους Ρώσους στην κούρσα του διαστήματος. Άν και ο von Braun προσκάλεσε τον Walter Kaaden στην Αμερική σάν δεξί του χέρι, ο τελευταίος προτίμησε να μείνει στην Ανατολική μετά την διαίρεση Γερμανία. Το 1953 στα αγωνιστικά δρώμενα της εποχής υπήρχαν δύο ομάδες στην Ανατολική γερμανία, η IFA και οι μοτοσυκλέτες του Daniel Zimmermann, oi ZPH βασισμένες σε προ-πολεμικά σχέδια της DKW. Η γερμανική κυβέρνηση για να αποφύγει εσωτερικό ανταγωνισμό διέταξε τον Zimmermann να παραδώσει τα σχέδια στον Walter Kaaden, ο οποίος έφτιαξε αγωνιστική ομάδα. Στόχος του ανατολικού καθεστώτος ήταν να κατατροπώσει τους δυτικούς μέσα στις πίστες. Με τα πενιχρά μέσα που διέθετε, ο Kaaden προσπάθησε να βελτιώσει τους κινητήρες της DKW. Με την χρήση παλμοσκοπίου προσπάθησε να μελετήσει την αντίχηση του ήχου στο εσωτερικό των εξατμίσεων, καταφέρνοντας να δημιουργήσει την πρώτη του αγωνιστική μοτοσυκλέτα, την 1953 IFA racer. Ο Kaaden είχε κάνει μία μεγάλη ανακάλυψη, τους θαλάμους διαστολείς ή αλλιώς τις ''κούρμπες'' των εξατμίσεων. Είχε καταφέρει να βρεί την σχέση των αερίων με το φαινόμενο του συντονισμού, και σε συνδυασμό με τις περιστροφικές βαλβίδες (δέν υπήρχαν reed τότε) κατάφερε να πετύχει ένα είδος ''υπερτροφοδότησης''. Συντομά το 1954 κατάφερε να βγάλει 13 ίππους απο 125cc. (πάνω απο 100ίππους/λίτρο), ενώ την εξέλιξε μέχρι τους 28 ίππους/ 10.800 σαλ. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που κατασκεύασε κινητήρες που έσπασαν το φράγμα των εκατό και διακοσίων ίππων ανά λίτρο. Σύντομα η ομάδα του Kaaden ( η οποία μετονομάστηκε σε MZ) κυριάρχησε στους αγώνες, νικώντας Suzuki, Honda, Yamaha και MV Agusta. Απο το 1955 εώς το 1976 πέτυχε 13 νίκες και βρέθηκε 105 φορές στο βάθρο, ρεκόρ που το ξεπέρασε η Honda στις αρχές της δεκαετίας του 90. Κάπου εδώ όμως αρχίζει και η ιστορία της βιομηχανικής κατασκοπείας. Οι Ιάπωνες πάσχιζαν να βρούν τρόπο να νικήσουν τις MZ, αλλά και να μάθουν τα μυστικά των κινητήρων τους... Το κάταφεραν μέσω του Ernst Degner. Ernst Degner. O Ernst Degner ήταν λαμπρός μηχανικός στην ομάδα της MZ, και πρώτος οδηγός της. Μαθήτευσε δίπλα στον Kaaden και έμαθε τα μυστικά των δίχρονων κινητήρων. Το 1961 στο Σουηδικό γκράν-πρί ο Degner απείχε μόνο μία νίκη για να γιορτάσει η MZ τον παγκόσμιο τίτλο στα 125cc. , αλλά η ιστορία έμελλε να γραφτεί διαφορετικά... Ο κινητήρας της MZ έσπασε στους πρώτους γύρους, και ο Degner βρέθηκε εκτός πίστας. Δέν γύρισε ποτέ όμως στα pit... Τρέχοντας μπήκε με την οικογένειά του στο Wartburg του, και οδήγησε μέχρι τα δυτικο-Γερμανικά σύνορα όπου και ζήτησε άσυλο. Στο πορτμπαγκάζ του βρίσκονταν τα σχέδια του Kaaden, καθώς και κομμάτια κινητήρων της MZ. Τον Degner στην Γερμανία παρέλαβαν Ιάπωνες της Suzuki, όπου και τον οδήγησαν στην Ιαπωνία. Εδώ ο Degner, που εργάζεται πλέον για την Suzuki. Ο Kaaden δέν του συγχώρεσε ποτέ την προδοσία, και πέθανε με αυτό τον καημό το 1996. Μάλιστα κατηγόρησε τον Degner ότι σαμποτάρησε τον ίδιο του τον κινητήρα στον Σουηδικό αγώνα, για να αυτομολήσει στη δύση! Πρόλαβε όμως με την ανακάλυψή του να αλλάξει τους δίχρονους κινητήρες για πάντα... Η προδοσία σήμανε το τέλος σταδιακά της χρυσής εποχής της ΜΖ στους αγώνες, και την έλευση των Ιαπώνων. Ο Degner έγινε οδηγός της Suzuki για τα επόμενα χρόνια, και ώς λαμπρος μηχανικός βασιζόμενος στα σχέδια του Kaaden, οδήγησε την Suzuki στην κατάκτηση πολλών τίτλων, αλλά και στην κατασκευή εκπληκτικών κινητήρων και μοτοσυκλετών. Μία εξ' αυτών η Suzuki RP68 του 1968. Suzuki RP68. H Suzuki απάντησε στις προσπάθειες της Honda να κατασκευάσει τρικύλινδρο ''πενηντάρι'', κατασκευάζοντας την πιό εξωτική μοτοσυκλέτα της εποχής, την RP68. Κατά την προσωπική μου γνώμη πρέπει να βρίσκεται στις πιό παρανοικές κατασκευές στην ιστορία, αφου ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα οι προδιαγραφές του εντυπωσιάζουν. Για αρχή δείτε τον κινητήρα των ''ταπεινών'' 50 κυβικών... Υδρόψυκτος καί τρικύλινδρος, μόλις 50 κυβικών το 1968! Οι μηχανικοί έδωσαν πραγματικά ρεσιτάλ μηχανολογίας. 3 κύλινδροι στα 50 κυβικά σημαίνει 16+ κυβικά ο καθένας, διαστάσεις δηλ. τηλεκατευθυνόμενου... Το εκπληκτικό είναι ότι ο κάθε κύλινδρος είχε δικό του στρόφαλο, σε πραγματικά λιλιπούτειες διαστάσεις. Οι διάμετρος των πιστονιών ήταν 28μμ. ενώ η διαδρομή 26,5mm. Εδώ η τριάδα των πιστονιών μαζί με τους στροφάλους. Αντίστοιχα μικρές ήταν και οι υδρόψυκτες κεφαλές. Πρόσέξτε το μέγεθός τους συγκρινόμενο με του μπουζί. Ακόμα μία φωτό για να αντιληφθείτε τα μεγέθη. Αριστερά το πιστόνι του τρικύλινδρου πενηνταριού, ενώ δεξιά του δικύλινδρου. Ο κινητήρας απέδιδε 19 ίππους στις 20.000σαλ. με ωφέλιμο έυρος λειτουργίας μόλις 500 στροφές! Η απόδοση άγγιζε τους 380 ίππους στο λίτρο, τρομερό νούμερο ακόμα και σήμερα! Λόγω των μικρών πιστονιών και της έλλειψης ροπής αλλά και για να μένει πάντα σ' αυτό το έυρος, το σασμάν διέθετε 14 εώς 16 ταχύτητες ανάλογα την πίστα. Ο κινητήρας διέθετε επαναστατική διάταξη για την εποχή με τους δύο κυλίνδρους οριζόντιους, και τον τρίτο κάθετο. Η περιεχόμενή τους γωνία ήταν περίπου 100 μοίρες. Στην φωτό που ακολουθεί φαίνεται η ένωση των δύο οριζόντιων στροφάλων στο γρανάζι στο κόκκινο πλαίσιο. Ο κάθετος ένωνε στο γρανάζι στο κίτρινο πλαίσιο, όπου ο κεντρικός άξονας έδινε κίνηση στο σασμάν. Η τρίαδα των κυλίνδρο-κεφαλών. Οι οριζόντιες είχαν εξαγωγή απο κάτω, ενώ η κάθετη ευθύγραμμα πίσω. Οι τρύπες που φαίνονται είναι οι είσοδοι-έξοδοι των σωλήνων της υδρόψυξης. Η αντλία λαδιού οδηγούσε το λάδι μέσα απο αρκετά σωληνάκια. Τα καρμπιρατέρ ήταν 20άρια monoblock Mikuni, και βρίσκονταν στα πλαινά του κινητήρα στους κόκκινους κύκλους. Την τροφοδοσία ολοκλήρωναν οι περιστροφικές βαλβίδες. Το κόκπιτ, και η στενή σιλουέτα της RP68. Ο τίτλος νομίζω τα λέει όλα... Η rp68 ζύγιζε 58 ''στεγνά'' κιλά και ήταν ικανή για τελική 176-180km. μέσα στην πίστα. Με ''ελεύθερο'' γρανάζωμα άγγιζε τα 200km/h. Δυστυχώς η RP68 όπως και το τρικύλινδρο της Honda έπεσαν θύματα των κανονισμών... Το 1968 οι κανονισμοι επέβαλλαν έναν κύλινδρο και 6 ταχύτητες μήν επιτρέποντας τους να τρέξουν, και καθιστώντας τα μουσειακά κομμάτια. Μάλιστα η Suzuki λέγεται ότι κατέστρεψε το ένα και μοναδικό κομμάτι, για να μήν πέσει θύμα κλοπής τεχνολογίας. Η ειρωνία είναι ότι 7 χρόνια πρίν εκείνη έκανε το ίδιο στην MZ... Επίσημα τουλάχιστον η Suzuki δέν έδωσε ποτέ πληροφορίες για την τύχη της RP68. Ίσως και αυτό να χτίζει περισσότερο τον μύθο μίας απο της πιό εκπληκτικές κατασκευές στην ιστορία της μοτοσυκλέτας. Πλάνα της εποχής, απο την κλάση των 50 κυβικών στο isle of man TT. [ame=http://www.youtube.com/watch?v=s4PA8VFpUlc&feature=player_embedded]YouTube - 50cc class in the isle of man TT[/ame] Η αφήγηση γι΄αυτές τις δύο εκπληκτικές μοτοσυκλέτες τελειώνει κάπου εδώ. Η ιστορία γράφτηκε...και γράφτηκε ώς εξής: Walter Kaaden, ένας λαμπρός μηχανικός που άλλαξε την ιστορία των δίχρονων για πάντα. Όταν ένας δημοσιογράφος των ρώτησε σχετικά δύο χρόνια πρίν πεθάνει, είπε ότι κουβαλούσε ακόμα τον καημό του πρωταθλήματος του 1961... Ernst Degner, ''ο προδότης''. Οδήγησε για την Suzuki μέχρι τον Νοέμβριο του 1963, όπου τράκαρε στην πίστα της Suzuka, το ντεπόζιτο ανατινάχτηκε και χρειάστηκε 50 μεταμοσχεύσεις δέρματος για να επιζήσει. Προς τιμήν του η μοιραία γι' αυτόν στροφή ονομάστηκε ''Degner Curve''. Πέθανε στην Τενερίφη το 1983 κάτω απο αδιευκρίνιστες για πολλούς συνθήκες. Η επίσημη εκδοχή ήταν καρδιακή προσβολή, πολλοί λένε αυτοκτονία, άλλοι υπερβολική λήψη φαρμάκων λόγω των χρόνιων πόνων απ' το ατύχημα, άλλοι δολοφονία της KGB σε αντίποινα της προδοσίας του 1961... Suzuki, κλεμμένη τεχνολογία και ''πληρωμένες'' νίκες.... Αυτή ήταν λοιπόν η δεκαετία του 60'. Έντονος συναγωνισμός, ανατολικό block, καλπάζουσα τεχνολογία, προδοσία και κάπου ανάμεσα δύο υπέροχες κατασκευές, η RC116 και η RP68. Μηχανικός δέν είμαι, και συγχωρέστε με για τυχόν λάθη μού. Προσπάθησα αφηγηματικά, ρομαντικά, να σας βάλω έστω και λίγο στο πνέυμα της τότε εποχής. Προσωπικά τουλάχιστον, θα κοιτάζω πιά τις ''λαδιέρες'' ΜΖ-251 με άλλο μάτι στα φανάρια... Ευχαριστώ.

Supercars & Dreamcars thread αλλά θα τολμήσω να σας παρουσιάσω δύο μηχανες, των οποίων όμοιες δέν έχουν ξαναφτιαχτεί μέχρι σήμερα! Μιλάμε για τεχνολογία και επιδόσεις που έχουν παραμείνει σε μερικά σημεία αξεπέραστες, σε κατασκευές που δέν πρόκειται πιθανόν να επαναληφθούν στην ιστορία της μοτοσυκλέτας... Αρκετά όμως με τον πρόλογο, ώρα να μπώ στο ''ψητό''. Βρισκόμαστε στην δεκαετία του 60'... και λίγη ιστορία για να μπείτε στο κλίμα της τότε εποχής. Η μάχη την κατασκευαστών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσυκλετών, μαίνεται σε όλα τα επίπεδα. Οι νεοεισαχθέντες στον κόσμο της μοτοσυκλέτας Ιάπωνες, μονομαχούν σε όλες τις κατηγορίες του πρωταθλήματος για την πρωτιά. (50cc. , 125cc. , 250cc. , 500cc.) Θέλοντας να αποδείξουν ότι είναι κορυφαίοι τεχνολογικά και βάση των χαλαρών κανονισμών και του μεγάλου οικονομικού budget, οδηγήθηκαν σε ακρότητες. (ακόμα και βιομηχανική κατασκοπεία έκαναν!) Απόρεια αυτού του ανταγωνισμού ήταν δύο τεχνολογικά θαύματα της εποχης, η Honda RC166 και η Suzuki ???. Honda RC116. Η Honda πιστή στους τετράχρονους κινητήρες, συμμετείχε στην κατηγορία των 50cc. με μία τετράχρονη μοτοσυκλέτα.Η εξέλιξη της άρχισε το 1960 με την RC110, και κορυφώθηκε το 1966 με την RC116. Το 1966 η RC116 κέρδισε τους 3 απο τους 6 αγώνες της κατηγορίας των 50cc., αλλά και τον γύρο του νησιού του (Isle of Man TT). Τώρα θα αναρωτηθείτε τί ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα πενηντάρι... Μιλάμε για τον ισχυρότερο τετράχρονο ατμοσφαιρικό κινητήρα που έχει κατασκευαστεί ποτέ! H ιπποδύναμη έφτανε τους 16 ίππους στις 21.500 σαλ. σε συνθήκες αγώνα. Σε συνθήκες ''πάγκου δοκιμής'', έφτανε τους 18 (!!!) ίππους! Ο κινητήρας απέδιδε 320 ίππους στο λίτρο νούμερο που δέν έχει ξεπεραστεί ποτέ, ακόμα και απο τα αυτ/τα της F1... Ο κινητήρας. Για να επιτευχθεί τέτοια ισχύς ο κινητήρας ήταν δικύλινδρος με διαστάσεις 35.5 x 24.14mm. και χωρητικότητα 49.75cc. H τροφοδοσία γινόταν με δύο 22άρια καρμπιρατέρ, και το κόκκινο βρισκόταν στις 22.500σαλ. Το κιβώτιο είχε 9 ταχύτητες, ώστε ο κινητήρας να μένει πάντα μέσα στην (μικρή) ωφέλιμη περιοχή απόδοσης. Ο κινητήρας σε κομμάτια. Οι διαστάσεις των μηχανικών μερών ήταν πραγματικά μικροσκοπικές. Οι δύο εκκεντροφόροι κινούσαν 8 βαλβίδες, οι οποίες είχαν περιεχόμενη γωνία 56 μοιρών. Η βαλβίδα εισαγωγής είχε διάμετρο 13mm. , η εξαγωγής 11.5mm. , ενώ το στέλεχός τους 3.5mm.! Η εξαγωγής ζύγιζε 6 γραμμάρια. Ο πύρος του πιστονιού είχε διάμετρο 9mm. και σύγιζε 6 γραμμάρια επίσης. Εδώ ο στρόφαλος με τα πιστόνια απο την προηγούμενη έκδοση, την RC115. Είναι ίδια με της RC116 με μόνη αλλάγη την διάμετρο των εμβόλων. Το κόκπιτ. Εκτεταμένη χρήση αλουμινίου και μαγνησίου, κατέβασαν το βάρος στα 58 ''στεγνά'' κιλά. Ενδεικτικό της προσπάθειας μείωσης βάρους είναι το μπροστινό φρένο....ποδηλάτου!!! Η RC116 γυμνή. Η RC116 σε συνθήκες αγώνα πετύχαινε τελική της τάξης των 180km. , ενώ με ελεύθερο γρανάζωμα ξεπερνούσε τα 200km. (!!!) Η Honda πειραματίστηκε κατασκευάζοντας και 3κύλινδρο ''πενηντάρι'', αλλά η αλλαγή των κανονισμών την πρόλαβαν και έτσι δέν έτρεξε ποτέ. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες της εποχής απέδιδε 18-19hp/25.000rpm., αλλά δυστυχώς δέν υπάρχουν φωτό απο την μοτοσυκλέτα. Τhe ''golden era'' λοιπόν η δεκαετία του 60' για τους τετράχρονους της Honda, όχι μόνο στα 50cc. Υπήρχε και 5κύλινδρο 125cc. αλλά και 6κύλινδρο(!!!) 250cc., ή RC166. 60+ άλογα στις 18.500σαλ. και 240+ τελικής... Περισσότερες φωτό εδώ στο επίσημο site Honda. http://world.honda.com/MotoGP/history/RC166/photo/pages/01.html Ένα video για να πάρετε μία γεύση απο την RC166... Ακούστε ΤΟΝ ήχο, και προσέξτε το στροφόμετρο...δέν υπάρχει! [ame=http://www.youtube.com/watch?v=eaRop_ZMwo0]YouTube - 1966 Honda RC166 Exhaust Engine Sound[/ame] Στο επόμενο επεισόδιο το απολύτως παρανοικά μηχανολογικό κατασκεύασμα σε δύο τροχούς, καθώς και μαθήματα βιομηχανικής κατασκοπείας απο τους Ιάπωνες... Stay tuned.... Υ.Γ. Ελπίζω να σας άρεσε.

Πάνε τόσα πολλά έτη τα γαιδούρια?

Παιδιά τα ποδαράκια αυτά είναι κατασκευασμένα για ηχεία. Προυπόθεση γενικά ενός ηχείου για να αποδίδει σωστά είναι: Η άκαμπτη καμπίνα ώστε να μήν απορροφάει τον ήχο μέσω συντονισμού της. Η τέλεια καμπίνα είναι απο μάρμαρο-γρανίτη, αλλά είναι υλικά δύσκολα στην επεξεργασία και στο κόλλημα. Στα πλαίσια της αποφυγής μετατροπής της ενέργειας του ηχείου απο ένταση σε συντονισμό-κραδασμό, συντελλούν και τα μεταλλικά ποδαράκια. Τα ποδαράκια είναι μυτερά και δέν αφήνουν τους κραδασμούς να μεταφερθούν στο πάτωμα-γραφείο, αλλά να μένουν στην καμπίνα και να γίνονται ήχος. Μάλιστα μερικοί φτιάχνουν ατσάλινα σε τόρνο για να είναι όσο πιό μυτερά γίνονται, αλλά και να μήν στραβώνει η μύτη τους απο το βάρος των ηχείων. Τα ηχεία δέν θα κουνιούνται. Μπορεί το βάρος τους να είναι μικρό, αλλα θα μειράζεται σε τέσσερις μύτες και ασκείται μεγάλη δύναμη στην εφαπτόμενη επιφάνεια μύτης-γραφείου. Και μήν νομίζετε ότι είναι φτηνές...[ame=http://www.amazon.com/ViaBlue-High-End-QTC-Absorbing-Spikes/dp/B000V9KC1M/ref=sr_1_4?ie=UTF8&s=electronics&qid=1277933223&sr=1-4]Amazon.com: ViaBlue High-End QTC Absorbing Spikes - 4 Pieces Black Silver - Made In Germany: Electronics@@AMEPARAM@@http://ecx.images-amazon.com/images/I/21qiAoSc4YL.@@AMEPARAM@@21qiAoSc4YL[/ame]

Θα έχεις σαφώς χαμηλότερη θερμοκρασία, αλλά περισσότερη σκόνη. Πάρε ένα τέτοιο φίλτρο http://monoware.gr/index.php?target=products&product_id=31086 και βιδωσέ το εξωτερικά στο πάτωμα του κουτιού. Θα ησυχάσεις. Άν δέν σε παίρνει και οι βίδες του φίλτρου βρίσκουν εσωτερικά στο τροφ/κό, κόλλησε την βάση του φίλτρου επάνω στο σασί με Logo.

Καλά μήν τρελαθούμε κιόλας...άκου plexy καλώδια! Λοιπόν στα σοβαρά τώρα.....έγινε στραβή με τα woofer. Όταν πήγα και αγόρασα πρίν μήνες τα ηχεία, το παλικάρι μου έφερε τα ηχεία (τα woofer) τίνγκα στην σκόνη. Όταν τον ρώτησα γιάτι ήταν έτσι μου είπε ότι ήταν λίγο παλιά και τα είχε στο υπόγειο, είναι καλή όμως σειρά και θα μου τα δώσει σε παλιά-πολύ καλή τιμή. (όπως και έγινε) Του λέω ''μήπως έχω κανά πρόβλημα που είναι παλιά?'' -''Κανένα μου λέει''. Μου τα πέρασε μάλιστα και με ένα σπρέυ σαν λάδι, και γυάλιζαν σάν καινούργια! Οταν έβαλα ένα να παίξει δοκιμαστικά λίγες ημέρες μετά με ελάχιστα μπάσα και ένταση, σκίστηκε το λάστιχό τους. Στην αφή με το που το ακούμπαγες, το λάστιχο τριβόταν και έφευγε λές και ήταν σάπιο... Τα παίρνω κρανίο και πάω στο μαγαζί! Το παιδί ευγενέστατα μου τα άλλαξε χωρίς δεύτερη κουβέντα με ίδια σκονισμένα πάλι (!!!), και υπέθεσε ότι έφταιγε το λάδι που έριξε και ότι μάλλον αυτό χάλασε το λάστιχο. - ''Είσαι σίγουρος του λέω? Δέν θα έχω πρόβλημα πάλι?'' - Άν στο ξανακάνουν, και σε δέκα χρόνια φέρτα να στα αλλάξω.'' μου είπε. Εχθές λοιπόν η ίδια ιστορία... Έκανα μιά παρθενική δοκιμή με νορμάλ ένταση, ελάχιστο μπάσο και ξανασκίστηκε το λάστιχο...!!! Και λέω τώρα.... -Παίζει να είναι τόσο παλιά (πόσο πιά?) που να έχει ''σαπίσει'' το λάστιχο? Πώς να τα πάω για αλλαγή τώρα...με βαμμένους μαγνήτες και carbon αυτοκόλλητα πισω? -Άν τα δεχτεί πίσω (χλωμό το βλέπω...) να μήν πάρω τα ίδια ξανά προφανώς. Πήρα πρίν λίγο το κατάστημα και μίλησα με το παιδί, το οποίο αναγνώρισε ότι θέλουν αλλαγή. Για να είμαι σωστός ΔΕΝ είναι υποχρεωμένος να τα αλλάξει αφου τα έχω μοντάρει τώρα, πράγμα που του εξήγησα... (βάψιμο, carbon) Δέχτηκε να τα δεί, και θα περάσω αύριο να δούμε τί μπορεί να γίνει. Κρίμα για τον κόπο που έκανα να βάψω τους μαγνήτες περισσότερο, όχι για το carbon. Έμεινα και με πικρία στο παρθενικό τους παίξιμο... Κρίμα...κρίμα.....κρίμα...

Part -35. Plexiglass Speakers. (Part -5.) Στο προηγούμενο part είχα κάνει αναφορά για την εμφάνιση των κολλήσεων της καμπίνας. Απέμεινε το κόλλημα της πρόσοψης λοιπόν όπου εκεί δοκίμασα τρίψιμο με μεγαλύτερο υαλόχαρτο, μήπως και μειωθεί το φαινόμενο. Δυστυχώς άν και καλυτέρευσαν οι κολλήσεις, απέχουν απο το τέλειο... Θα δοκιμάσω νέα τεχνική στην δεύτερη καμπίνα και άν επαναληφθεί απλά....το παίρνω απόφαση. Τί να κάνεις....αυτά έχουν τα χειροποίητα. Η πρόσοψη στην θέση της. Καιρός να ασχοληθώ λίγο και με την πλάτη, ώστε να ολοκληρωθεί η καμπίνα. Για την σύνδεση των ηχείων αγοράστηκαν χρυσές μπόρνες, στο χρώμα των ακίδων. Εγιναν οι σχετικές τρύπες, και οι μπόρνες βιδώθηκαν στην θέση τους. Ανοίχτηκαν οι σχετικές τρύπες στην πλάτη και βιδώθηκε. (οι βίδες αυτές είναι πρόχειρες) Τελικό αποτέλεσμα. Επειδή με τρώει η περιέργεια να δώ πώς θα παίζουν τα ηχεία άφησα την δεύτερη καμπίνα, και αποφάσισα να προχωρήσω την υπάρχουσα. Επόμενο βήμα το crossover. Τα υλικά απλά, και η συδεσμολογία σε εικόνα. Η πλακέτα σημαδεύτηκε, κόπηκε και τρίφτηκε στις άκρες. Σκέφτηκα στα πλαίσια του μαζοχισμού,να παιδευτώ-αυτομαστιγωθώ κανά δύωρο κάνοντας τα εύκολα δύσκολα. Έτσι έκοψα ένα κομμάτι plexy στο μέγεθος της πλακέτας. Με πατρόν την πλακέτα μαρκάρισα το plexy απο κάτω της με βελόνα, και άνοιξα τις σχετικές τρύπες με τρυπάνι πάχους 1mm. Ευτυχώς οι τρύπες έπεσαν ακριβώς. Στην συνέχεια φτιάχτηκε ένα πατρόν απο χαρτόνι, ώστε να ανοιχτούν οι θύρες για τις κλέμμες στο plexy. To σημείο με παίδεψε πάρα πολύ με το dremel και την ράσπα. Αιτία ότι έιχα ήδη ανοίξει τις τρυπούλες νωρίτερα, έτσι το plexy έπρεπε να πέσει ακριβώς ώστε να μήν χάσουν τα κέντρα οι τρύπες. (εδώ λησμόνησα τον Κοπρίτη με τα laser cut plexy στο τάβλι του...) Τελικό αποτέλεσμα. Έγιναν και οι σχετικές κολλήσεις. Έτοιμο το crossover-άκι.

Επειδή είδα ότι σας άρεσε η Maserati και τα classic supercars, συνεχίζω με ίσως το ομορφότερο (κατά πολλούς) αυτοκίνητο ever. Mercedes-Benz SSK του 1930. (!!!) Απλά...Black Beauty. Πλαινές φωτό. Επιβλητικό το πίσω μέρος με τα ''batman'' φτερά. Το εσωτερικό, η μάλλον δικαιωματικά το ''σαλόνι''. Απίστευτη προσοχή στην λεπτομέρεια, στην ποιότητα και στην συναρμολόγηση. Όλα χειροποίητα φυσικά... Το εμπρός μέρος. Ίσως αναρωτηθήκατε, γιατί ένα ογδόντα χρόνων αυτ/τό παραμένει και σήμερα ένα supercar. Γιατί απλά τηρεί τις προυποθέσεις ακόμα και σήμερα... -Είναι σπάνιο: Σώζονται μόνο 4 η 5 οχήματα. -Είναι ακριβό: Συγκεκριμένα ένα ίδιο πουλήθηκε το 2004 έναντι 7.400.000$ κάνοντάς το, το δέυτερο πιό ακριβοπουλημένο αυ/τό ever. -Είναι γρήγορο. Ο κινητήρας. 7.065cc. 6κύλινδρος σε σειρά με υπερσυμπιεστή. Συμπίεση 5.00:1 . 300hp/3.400rpm, ροπή 69.3(!!!!)kgr./m στίς 2.000(!!!)rpm. Εντυπωσιακα νούμερα το 1930! Μερικά specs ακόμα. Βάρος 1.397kgrs. , Μήκος 4.775mm. Πλάτος 1.803mm. Ύψος 1.422mm. Eλαστικά 165 σε 20άρες ζάντες, Ρεζερβουάρ 120λίτρα. Top speed 190km/h, 0-100:14sec. , 0-400:19.2 sec. Τότε ήταν το γρηγορότερο αυτ/το στους δρόμους... Υ.Γ. Θέλω να παρουσιάσω ένα πραγματικά μηχανολογικό κόσμημα....αλλά είναι μηχανάκι.... Επιτρέπει η διαχείριση ένα off topic superbike?

Λάθος φίλε μου...η κριτική είναι πάντα ευπρόσδεκτη, και οι παρατηρήσεις βελτιώνουν. Όσον αφορά τώρα το ricofon. Άν την δείς εντελώς λογικά-ψυχρά την απόπειρα κατασκευής plexiglass ηχείων που κάνω, είναι απλά μία τρέλα. 1) Το υλικό δέν ενδείκνυται: To plexiglass δημιουργεί ανάκλαση του ήχου σε αντίθεση με το ξύλο. 2) Η καμπίνα είναι μικρή σε λίτρα. 3) Δέν έχω υπολογίσει κάν διαστάσεις καμπίνας.... απλά πάω στην τύχη! Όπως καταλαβαίνεις ΔΕΝ περιμένω αξιόλογο ήχο. Τώρα θα μου πείς γιατί πετάς τα λεφτά σου-τον κόπο σου, και δέν παίρνεις αυτό να ησυχάσεις http://www.plaisio.gr/Sound-Vision/Portable-Player/Speakers-Sound-Cards/Speaker-Monitor/Behringer-Studio-Monitor-Ms-20-544-036.htm Έλα ντέ.... βίτσια είναι αυτά! Γιατί στα είπα όλα τα παραπάνω? γιατί πρέπει να ακολουθήσω τουλάχιστον δύο-τρία standards, ώστε να έχω ένα αξιοπρεπές ακουστικό αποτέλεσμα. Ένα απο αυτά είναι η χρήση του ricofon. To ricofon Θα περιορίσει σε έναν βαθμό τις ανακλάσεις που θα κάνει η λεία επιφάνεια του plexy. Θα ''στρώσει'' λίγο το μπάσο κάνοντάς το πιό ''σφιχτό'', και η μπότα δέν θα ''πλατειάζει''. Είναι το πιό ''όμορφο'' υλικό που μπορουσα να βάλω.... (φαντάσου ότι παίζει πετροβάμβακας, υαλοβάμβακας, φίλτρο απορροφητήρα κτλ.)

Eυχαριστώ Jason, τέλειο όμως δέν το λές λόγω κολλήσεων. Θα κάνω δοκιμαστικές κολλήσεις με διάφορα νούμερα υαλόχαρτων, για να δώ τί φταίει... Spyrious σωστά υπέθεσες.

Part -35. Plexiglass Speakers. (Part -4.) Συνέχεια λοιπόν με την κατασκευή των ηχείων τα οποία προχωρούν με αργούς ρυθμούς, λόγω έλλειψης χρόνου. Αφού αποφάσισα εξαρχής να γίνει η καμπίνα κολλητή εκτός απο την πλάτη, έπρεπε να ανοιχτεί σπείρωμα ώστε η πλάτη να είναι βιδωτή. Έτσι μαρκαρίστηκαν τα πλαινά της καμπίνας και τρυπήθηκαν. Αφού ''έχασα'' δύο τρύπες με το κολαούζο, ακολούθησα άλλα τακτική με το σπείρωμα. Συγκεκριμένα για βίδα Μ4 άνοιξα τρύπα με 3.5mm. τρυπάνι, και βίδωνα σιγά-σιγά την βίδα ώστε να ανοίξει αυτή το σπείρωμα. Απαραίτητη πάντα η χρήση μπόλικου WD-40 στο βίδωμα. Το αποτέλεσμα απλά τέλειο, γιατί το plexyglass τελικά είναι επιρρεπές στο κολαούζο... Η ίδια διαδικασία ακολουθήθηκε και στις βάσεις. Στην συνέχεια φτιάχτηκε μία μπάρα που στην κορυφή της ανοίχτηκαν τέσσερις τρύπες, και στην βάση της σπείρωμα. Στην βάση του ηχείου ανοίχτηκε μία φρεζάτη τρύπα. Η μπάρα βιδώθηκε στην βάση. Ακολούθησε η απόπειρα κόλλησης της πρώτης καμπίνας. Με τον φόβο ανοίγματος της καμπίνας απο τους κραδασμους και την εκτόνωση του woofer, αποφάσισα να βελτιστοποιήσω όσο γίνεται την κόλληση. Έτσι έτριψα όλα τα σημεία επαφής με 400άρι υαλόχαρτο για καλύτερη πρόσφυση της κόλλας, σε λωρίδα πάχους 8mm. Το ποιό κέραιο σημείο...η προετοιμασία. Τα κομμάτια πιάστηκαν με σφιχτήρες πάνω σε ένα κομμάτι γυαλισμένο μάρμαρο, σε αναζήτηση επίπεδης επιφάνειας. Ομολογώ ότι δέν ήξερα την έκβαση του εγχειρήματος, μιάς και δέν είχα ξανακολλήσει τόσο παχύ plexy. Τελικά βγήκε άψογη, με τέλεια συναρμογή και ''νταμάρι'', παρόλο που δέν έχει κολληθεί ακόμα η πρόσοψη ώστε να ''δέσει'' πλήρως. Το αποτέλεσμα σε εικόνες. Η παραφωνία (αισθητική μόνο ευτυχώς) της κατασκευής. Η επιλογή μου τελικά να τρίψω τις επιφάνειες αρχικά με 400άρι υαλόχαρτο ήταν λάθος... Το 400άρι κάνει μεγάλες χαρακιές στο υλικό, οι οποίες εμποδίζουν την κόλλα να τρέξει κατα μήκος της ραφής κατά τη έκχυση της κόλλας απο την σύριγγα. Έτσι οί ραφές δέν γεμίζουν παντού με κόλλα, και παρατηρείται κατά τόπους θαμπάδα. Ειλικρινά δέν το περίμενα αυτό γιατί είχα υπολογίσει τα πάντα πρίν, αλλά απο αυτά μαθαίνεις! Στην επόμενη καμπίνα θα τρίψω με νούμερο 1500-2000. Λεπτομέρεια της κολώνας. Η βάση με τις ακίδες. Για την μόνωση της καμπίνας αγοράστηκε ricofon πάχους 25mm. Έβαλα και ένα πρόχειρο κομμάτι, για να πάρετε μία γέυση. Απόλυτα ευχαριστημένος λοιπόν μέχρι στιγμής με την έκβαση της κατασκευής, με μόνη παραφωνία την εμφάνιση των κολλήσεων στην πρώτη καμπίνα.

Update. Το τελευταίο part τελείωσε με τα ηχεία μισοβαμμένα, οπότε τώρα ήρθε η ώρα για τα αποκαλυπτήρια.... Ξεκινάω με το woofer. Βάφτηκε και η λωρίδα ανάμεσα στον μαγνήτη και στο σασί. Τα tweeters. Ακολούθησα την φαντασία μου, και τελικά υλοποίησα την σκέψη με το carbon αυτοκόλλητο που είχα προαναγγείλει. Λέω ''φαντασία'' γιατί δέν ξέρω να χρησιμοποιώ photoshop ή sketchup, οπότε τα πάντα γίνονται βάση αυτής της λογικής σ'αυτό το project... Τα tweeters απο πλαινή άποψη, με τον μαγνήτη επενδυμένο με carbon. Μπήκε και το λογότυπο του project. Τελικό αποτέλεσμα. Ίδια διαδικασία και για το woofer. Εδώ ο μαγνήτης. Το λογότυπο. Τελικό αποτέλεσμα. Αναμένω εντυπώσεις για το καινούργιο look...

Άν εννοείς replica όχι, είναι original στο οποίο έχει γίνει προφανώς ανακατασκευή.

Καλά τα Porsche και οι Lambo αλλά εγώ θα ποστάρω ένα supercar απο τα παλιά, όταν δέν υπήρχαν traction control κτλ., και οι οδηγοί είχαν μεγάλα ''καραμπαλίκια''.... Maserati 8c του 1938. Το κόκπιτ. Μερικά specs για τον κινητήρα. 2991cc. , 8κύλινδρος σε σειρά με compressor, 366hp/6.300rpm - ροπή 448Nm. Κοντινό του κινητήρα. Work of art...με τα μπουζοκαλώδια να περνάνε μέσα απο τα μεταλικά σωληνάκια. Μερικά specs ακόμη: Βάρος:780kgrs. , Vmax 290km/h. , 0-100: 6.2 sec. , 0-400m.: 13.6sec. (165km.) , 0-1000m.: 24.1sec. (217km.)

Ευχαριστώ όλους! Είμαι σε δίλημμα τώρα όσον αφορά το κόλλημα της καμπίνας... να χρησιμοποιήσω την γνωστή κόλλα που την ξέρω καλά, ή χλωροφόρμιο που είναι η ''απόλυτη'' κόλλα για plexy? θεωρώ ότι η κόλλα θα κάνει καλή δουλειά εδώ, αφού τα plexy είναι 10άρια με μεγάλη επιφάνεια επαφής. Απο την άλλη φοβάμαι το ξεκόλλημα της καμπίνας απο τους κραδασμόυς και την εκτόνωση του αέρα του woofer... Θα κάνω μία δοκιμή με χλωρ/μιο για πρώτη φορά ever σε κάποια παλιά κομμάτια plexy, και θα αποφασίσω. Άν δέν δείτε update τις προσεχείς δύο ημέρες...πιθανόν θά κοιμάμαι!

Part -35. Plexiglass Speakers. (Part -3.) Συνέχεια με τα ηχεία τα οποία πάνε πολύ καλά, και ομολογώ ότι ευχαριστιέμαι την κατασκευή τους πααάρα πολυ... Οι δύο προσόψεις και οι δύο πλάτες είναι έτοιμες και γυαλισμένες μέχρι στιγμής, οπότε σήμερα έχουν σειρά οι δύο βάσεις και οι δύο οροφές των καμπινών. Για αρχή προσέξτε τις χαρακιές στο σημείο κοπής απο τον δίσκο, οι οποίες και έπρεπε να φύγουν. Τα κομμάτια τοποθετήθηκαν για τρίψιμο για αρχή με 150άρι υαλόχαρτο. Ακολουθησε τρίψιμο με 400άρι, το τελευταίο χέρι για τις τρείς πλευρές των κομματιών. Μόνο η μία τους πλευρά γυαλίστηκε, αυτή της πλάτης. Ολόκληρη η καμπίνα θα γίνει ''κολλητή'', εκτός απο την πλάτη που θα είναι βιδωτή. Στην συνέχεια οι βάσεις μαρκαρίστηκαν και τρυπήθηκαν με 7mm. τρυπάνι. Στις τρύπες ανοίχτηκε σπείρωμα με κολαούζο, και την βοήθεια του WD-40. Έτοιμες οι βάσεις. Για ποδαράκια αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ακίδες. Μόλις είδα τις τιμές τους στο net (30euros+ η τετράδα...) ψιλοδαγκώθηκα, και αποφάσισα να θυσιάσω τις ακίδες των KODA μου... Τις πέρασα με αλοιφή για να τους δώσω την παλιά τους λάμψη. Εδώ το πρίν και το μετά... Έτοιμες και οι ακίδες. Οι ακίδες βιδώθηκαν στις βάσεις, και εδώ το τελικό αποτέλεσμα. Αποφάσισα να ασχοληθώ και με τα μεγάφωνα, ώστε να τους αλλάξω λίγο το ''look''. Στο tweeter αφαιρέθηκε το αυτοκόλλητο του μάγνήτη ο οποίος τρίφτηκε με 150άρι υαλόχαρτο, και το μεγάφωνο μονώθηκε κατάλληλα. Τα tweeters περάστηκαν με μαύρο σπρέυ. Το woofer με παίδεψε περισσότερο, αφου ήθελε τρίψιμο-βάψιμο και ενδιάμεσα. Η απαραίτητη μόνωση και εδώ... Μαύρο σπρέυ επίσης. Για όσους αναρωτιούνται, σκέφτομαι carbon αυτοκόλητο με κόκκινο λογότυπο για την επένδυση του μαγνήτη.

Η στήριξη των μεγαφώνων παιδιά είναι πρόχειρη, γι' αυτό και έβαλα τυχαίες βίδες. Η κατασκευή έχει πολύ δρόμο ακόμη...

Το tweeter αναγκαστικά πρέπει να βιδωθεί εξωτερικά. Στην photo σε κίτρινο χρώμα τα άκρα του είναι ''μπομπέ'', και με το σφίξιμο μπορεί να στραβώσει/σπάσει το πλαστικό άν βιδωθεί εσωτερικά. Γενικά τα ηχεία πρέπει να πατάνε απόλυτα και σφιχτά πάνω στην επιφάνεια όπως ορίζει ο κατασκευαστής, τόσο για την αποφυγή τριγμών αλλά και στρεβλώσεων του σασί τους. Τώρα για το μέσα/έξω, κάτι έχω στο μυαλό μου.... Nephilim το γράφω στην πρώτη σελιδα του project, συγκεκριμένα: ''1) Για να γινει αυτο ξινουμε την περιοχη με την αναποδη μερια ενος μαχαιριου η μιας φαλτσετας, μεχρι να να νιωσουμε οτι η λαμα γλιστραει πια και δεν φρεναρει. 2) Σειρα εχει το υαλοχαρτο. Ξεκιναμε με 200, μετα 400, μετα 800. Αναμεσα στα νουμερα σκουπιζουμε με βαμβακερο πανι. Οταν τελειωσουμε με το 800αρι και δουμε ακομα χαρακιες καθετες στο plexi, ξαναγυριζουμε στο (1) και παλι απ' την αρχη! 3) Συνεχιζουμε με 1200, 1500, 2000νερου και τελειωνουμε με 3000νερου. 4) Τελευταιο σταδιο και πιο σημαντικο το γυαλισμα. 100% βαμβακερο πανι ποτισμενο με WD-40, τριψιμο, υπομονη.... και γινεται τζαμι!!! Αντι του WD-40 εγω χρησιμοποιησα οδοντοκρεμα κλασσικη λευκη (ΟΧΙ GEL) της Colgate. Εχει τα ιδια αποτελεσματα και φευγει ευκολα με απλο νερακι.''

Part -35. Plexiglass Speakers. (Part -2.) Όχι πάρα πολλά πράγματα για σήμερα μιάς που ασχολήθηκα με το γυάλισμα, και αυτό μου πήρε πολύ χρόνο. Το αποτέλεσμα όμως οπτικά είναι πολλά υποσχόμενο, γι' αυτό κάνω update για να πάρετε μία γέυση... Αρχικά οι προσόψεις πιάστηκαν μαζί, κεντραρίστηκαν τα μεγάφωνα, και ανοίχτηκαν οι σχετικές τρύπες. Στη συνέχεια ακολουθησε το χρονοβόρο τρίψιμο με διαδοχικά υαλόχαρτα 150-400-800-1200-1500-2000-3000, και γυάλισμα με πανί και οδοντόκρεμα. Τελικό αποτέλεσμα με την πρόσοψη γυαλισμένη. Τα μόνα σημεία που δέν πέτυχαν καλά ήταν οι τρύπες των μεγαφώνων γιατί το ποτηροτρύπανο εκεί άφησε αυλάκωση, αλλά είναι σε σημείο που ευτυχώς δέν θα φαίνεται... Δέν άντεξα, και βίδωσα πρόχειρα τα μεγάφωνα για να πάρω μία γεύση. Ομολογώ ότι δέν το περίμενα προσωπικά τόσο καλό το οπτικό αποτέλεσμα... Εσωτερική άποψη της πρόσοψης. Εδώ απο άλλη γωνία.

Δέν το 'πιασα, τί εννοείς? @AgentCain δέν το σκέφτηκα για 45° κοψίματα, έχεις δίκιο θα ήταν πολύ πιό όμορφο αλλά και πιό δύσκολο να κολληθεί και να πιαστεί με σφιγχτήρες. Πάει τώρα...έγινε... Όσον αφορά την photo που έβαλες έχω έναν κρυφό πόθο, αλλά θέλει αρκετά euros για να πραγματοποιηθεί....

Δέν μπαίνω σ' αυτή την διαδικασία....το έχω ξεπεράσει πλέον. (έχω χάσει την μπάλα δηλ.) @stathid90 όντως αυτό είναι ένα θέμα...