Ποίηση

[vic]

War Poem

Here the words I sing

War's a horrid thing

So I sing, sing, sing

ding-a-ling-a-ling

The German Guns

Boom boom, boom boom

Boom boom boom

Boom boom, boom boom

Boom boom boom

By Private S. Baldrick

[Hydra]

ΕΝΘΥΜΑΣΘΕ;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

Ενθυμάστε;

Ενθυμάσθε, σύντροφοί μου, ενθυμάσθε τους καλούς μας,

τους ηρωικούς καιρούς μας;

Ενθυμάσθε μες τα μάτια της σκληρής Ευρώπης όλης

πως ανέβηκεν ως τ΄ άστρα ο Μεγάλος Αποστόλης;

Είχε πάντα στου Ανδρέα μας τα μάτια γυρισμένα,

πλην ποτέ εις τους τυράννους δεν επρόσφερε αυχένα.

Ενθυμάσθε, σύντροφοί μου, ενθυμάσθε τους καλούς μας,

τους ηρωικούς καιρούς μας;

[winters]

Ήτανε Σαββατόβραδο

που μου ’πες το αντίο

κι έμεινα μες στ’ απόβραδο σαν βουλιαγμένο πλοίο.

Σαββάτο με παράτησες

κι ούτε ρωτάς τι κάνω.

Σάββατο όταν έρχεται νιώθω πως θα πεθάνω.

Φωτιά στα Σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν,

αυτοί που μείναν μοναχοί να μην ξαναδακρύσουν.

ΑΝΤΖΕΛΑ

[ΓιαγκΤ]

Ήτανε Σαββατόβραδο

που μου ’πες το αντίο

κι έμεινα μες στ’ απόβραδο σαν βουλιαγμένο πλοίο.

Σαββάτο με παράτησες

κι ούτε ρωτάς τι κάνω.

Σάββατο όταν έρχεται νιώθω πως θα πεθάνω.

Φωτιά στα Σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν,

αυτοί που μείναν μοναχοί να μην ξαναδακρύσουν.

ΑΝΤΖΕΛΑ

Μάνος Κουφιανάκης

[colt3003]

Και εγώ δεν την μπορούσα την ποίηση νεότερος. Ωστόσο στο πέρασμα του χρόνου βρίσκω που και που κάτι που να καταλαβαίνω και να μου αρέσει:

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,

και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , γίνε διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,

πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,

για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,

ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,

και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,

κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

,

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,

κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα .

Κωστής Παλαμάς

If

If you can keep your head when all about you

Are losing theirs and blaming it on you;

If you can trust yourself when all men doubt you,

But make allowance for their doubting too:

If you can wait and not be tired by waiting,

Or, being lied about, don't deal in lies,

Or being hated don't give way to hating,

And yet don't look too good, nor talk too wise;

If you can dream---and not make dreams your master;

If you can think---and not make thoughts your aim,

If you can meet with Triumph and Disaster

And treat those two impostors just the same:.

If you can bear to hear the truth you've spoken

Twisted by knaves to make a trap for fools,

Or watch the things you gave your life to, broken,

And stoop and build'em up with worn-out tools;

If you can make one heap of all your winnings

And risk it on one turn of pitch-and-toss,

And lose, and start again at your beginnings,

And never breathe a word about your loss:

If you can force your heart and nerve and sinew

To serve your turn long after they are gone,

And so hold on when there is nothing in you

Except the Will which says to them: "Hold on!"

If you can talk with crowds and keep your virtue,

Or walk with Kings---nor lose the common touch,

If neither foes nor loving friends can hurt you,

If all men count with you, but none too much:

If you can fill the unforgiving minute

With sixty seconds' worth of distance run,

Yours is the Earth and everything that's in it,

And---which is more---you'll be a Man, my son!

Rudyard Kipling

[chrooooo]

κι εγω στα 28, ενω εχω διαβασει 1000δες βιβλια λογοτεχνιας, την ποιηση ακομα δεν εχω καταφερει να την χωνεψω

το κακο ειναι οτι ξερω τι φταιει, και ειναι αποκλειστικα και μονο ο τροπος που διδασκοταν στο σχολειο

τον παλαμα που ανεβασες τον θυμαμαι απο τα 17 μου, και τωρα που τον ξαναδιαβασα καταλαβα κατευθειαν οτι αναφερεται στην πατριδα. Στο σχολειο τον πηγαιναμε λεξη λεξη

"Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις".

-Ποιο ειναι το παιδι?

-Τι εννοει περιβολι?

-Απο ποιον θα το κληρονομησει?

-ρε δε μας χεζετε?

και με αυτο τον τροπο αντε να εκτιμησω το ποιημα, τωρα μια ματια του εριξα και γοητευτηκα αμεσως, ζωντανη γλωσσα, πλουσια, ωραιες παρομοιωσεις, δημιουργει εικονες στο κεφαλι μου κατευθειαν, κι ας επαιρνα 3 αν το ανελυα σε διαγωνισμα

[sotiris]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ιθάκη

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια

ή από ανάγκη να ξεφύγω από τον εαυτό μου,

τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη

με τα χριστιανικά της σωματεία

και την ασφυκτική της ηθική.

Πάντως δεν ήταν λύση· ήταν ημίμετρο.

Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο

αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.

Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί

κι έμεινα μόνος, τρέμοντας μήπως με δει κανένας

που κάποτε του μίλησα για ιδανικά...

Τώρα επιστρέφω με μιαν ύστατη προσπάθεια

να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω

κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει

την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει

στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει

στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.

τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,

που με κρατάει πάντα μακριά·

μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,

τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

Καβάφης

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·

να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·

σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

[hamomilaki]

« ...

Δίας...

Εσύ, που λάθρα, ακάλεστος

τα χίλια μάτια του Κράτους μου γέλασες

κι απ’ της σκύλας της Βίας τ’ ανίκητα ρόπαλα

γλίστρησες

και λάθρα, ακάλεστος

στο πανώριο το σπίτι μου μπήκες κλεφτά

και μ’ έκλεψες,

θα κλάψεις πικρά και ικέτης θα σέρνεσαι.

Και σεις θα το πληρώσετε, κλεπταποδόχοι άτιμοι

χαθείτε από μπροστά μου.

Μπροστά στο δικό μου θυμό,

θεός ποιος, θνητός ποιος,

να στέκεται αγέρωχα δύναται;

Μονάχα συ, μισητέ και αυθάδη

τολμάς ίσια στα μάτια, σαν ίσος

να θωρείς το θεό σου.

Στις βροντές του θυμού μου, ποιος;

Προμηθέας

Τ’ ανέμου και των σύννεφων παιγνίδια και γυρίσματα

Δίας

Στους κεραυνούς της οργής μου, ποιος;

Προμηθέας

Σπιθίσματα πελώρια του αιθέρα

πάνω στων αντιθέτων τη σύγκρουση

Δίας

Σκάσε, σ’ ακούν.

Το στόμα σου κλείσε.

Θες να τους μάθεις να σκέφτονται;

Προμηθέας

Τρέμεις, τη γνώση φοβάσαι.

Το δρόμο τούς άνοιξα….

... »

Βασιλικής Π. Δεδούση

Προμηθεύς Πυρφόρος - Τιμῶντας τόν Αἰσχύλο