Ποιο παιχνίδι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε

[DEADLAZARUS]

Εδώ μπορούμε να γράφουμε για τα παιχνίδια που τερματίσαμε πρόσφατα, καθώς και τις εντυπώσεις μας γι' αυτά.

Προφανώς δεν απαιτείται εκτενές review, δύο (ή και περισσότερα) λόγια αρκούν.

Καλή αρχή.

[hot_sauce]

Batman Arkham Knight

 

To είχα ξανατερματίσει παλιά, το ξαναέβαλα γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Φοβερή ατμόσφαιρα, φοβερά γραφικά, ωραίο και εκτενές σενάριο, νέοι εχθροί, επιτέλους οδηγούμε και Batmobile....ισως το ξαναπιασω καποια στιγμή!

Witcher 3

 

Γοητευτικότατο...είχα διαβάσει πως θα ήταν καλό να έχω παίξει και τα δύο πρώτα για να κατανοήσω καλύτερα τη μυθολογία αλλά με μια ματιά στα γραφικά τους σε gameplay videos στο YouTube δεν ένιωσα πως θα άντεχα να τα παίξω. ΤΕΡΑΣΤΙΟ σεναριο, επισης μεγαλοι χάρτες (είχα πετύχει πακέτο με όλα τα DLC), πολυ ενδιαφέρον ένα in-game παιχνίδι που είχε, το gwent, τόσο που το κατέβασα και ως standalone για λίγο καιρό μετά! Δεν ξέρω αν θα το ξανάπαιζα γιατί είναι αχανές αλλά όσο κράτησε το διασκέδασα!

Need for Speed (2015)

Εξαιρετικά γραφικά, το βρήκα σε καλή τιμή και το πήρα. Κλασσικό NFS, αποστολές κτλ, όχι μεγάλη ποικιλία αυτοκινήτων αλλά απολαυστικό, όχι τρομερά ενθουσιώδες. 

Forza Horizon 4

Παίζω ακόμα στο online αλλά έχω τερματίσει τα main seasonal stories. Πάρα πολύ καλό, τεράστια ποικιλία αυτοκινήτων, έχει πολλά να κάνεις ακόμα κι αν τερματίσεις τα seasons + το ότι κάθε μερικές μέρες δημιουργούνται νέα challenges. Πολύ καλή μουσική (έχει και σταθμούς με genres μουσικής για να διαλέξεις), πολύ ωραία γραφικά, αρκετά ρεαλιστικό (θεωρώ) ως προς τις επιδόσεις των αυτοκινήτων. Το συνιστώ.

Έγινε επεξεργασία Μάϊος 3, 2020 από hot_sauce

[intercoolerr730]

εν μέσω καραντίνας πρώτο το unity και σημερα watch dogs 2!

σαν στορυ πολυ ωραια και τα 2. Βέβαια το watch dogs νομίζω ήταν ποιο συναρπαστικό! 

[GFFermari]

37 minutes ago, intercoolerr730 said:

εν μέσω καραντίνας πρώτο το unity και σημερα watch dogs 2!

σαν στορυ πολυ ωραια και τα 2. Βέβαια το watch dogs νομίζω ήταν ποιο συναρπαστικό! 

 

 

Έγινε επεξεργασία Μάϊος 3, 2020 από GFFermari

[intercoolerr730]

πριν 2 λεπτά, το μέλος GFFermari έγραψε:

 

 

προτιμώ το πιστολίδι γενικά αλλά μου άρεσε που προσπαθούσαν να με χακάρουν και άλλοι παίκτες και γινόνταν ποιο ενδιαφέρον το παιχνίδι  

[Shadow KnighT]

Nioh 2, δεν είχα παίξει πολύ το πρώτο, αλλά πήγαμε co-op όλο το 2ο με ένα γνωστό μου, και το ευχαριστήθηκα! Γρήγορο, πολύ σφαγή, πολλά όπλα, προσεγμένο gameplay και πολλά builds για όποιον έχει όρεξη, και ωραία ιστορία χτισμένη πάνω στην Sengoku εποχή της Ιαπωνίας(όπως και αρκετά άλλα) με αρκετή μυθολογία μέσα.

Συνέχισα και σε Dream of the Strong(aka NG+) που δεν το συνηθίζω, αλλά επειδή έκανα rush τις περιοχές, όταν καθάρισα όλη την 6η και δεν είχα ξεκλειδώσει τις υπόλοιπες, βαρέθηκα. Στο DLC θα το ξαναεπισκεφτώ.

Προτείνεται!

[fatalara]

Horizon Zero Dawn (PS4)

Πολυ καλο, αν και στην αρχη φαινεται generic το παει καλα και ειναι τη σωστη αναλογια δρασης με ψαξιμο.

 

Red Dead Redemption 2 (PS4)

Δεν νομιζω οτι χρειαζεται να γραψω κατι αλλο.

 

Spiderman (PS4)

Δικαιολογημενος ο θορυβος. Η μεταφορα απο το ενα σημειο στο αλλο σου καλμαρει τα νευρα απιστευτα. Ωραιο στορυ και μαχες +ψαξιματακι.

 

Mirrors Edge Catalyst (PC)

Αγχολυτικο παιχνιδι με πανεμορφο minimal setting, χρωματικη παλετα και soundtrack.

 

Streets of Rage 4 (NSW)

Κυκλοφορησε 30 Απριλιου, εξαιρετικο με παρεα, οτι πρεπει να περασεις την ωρα σου ευκολα χωρις πολλα πολλα.

 

The Last Of Us (PS4)

Meh...

 

Συνεχιζουμε με Nioh 2, Shadow of the tomb raider, final fantasy vii remake,

 

[DEADLAZARUS]

Ori and the blind forest

Spoiler

 

Είστε ο Ori, ένα γλυκύτατο πλασματάκι που έπεσε από το Tree Spirit του δάσους του Nibel. Ζείτε με τη θετή μητέρα σας, η οποία σας υπεραγαπά, αλλά, κάποια στιγμή, το δάσος του Nibel μετατρέπεται σε barren wasteland και πρέπει να ανακαλύψετε την αιτία.

Ένα εξαιρετικό platform παιχνίδι, με καλοστημένες πίστες, αυξανόμενης δυσκολίας (μην ανησυχείτε, όταν φτάσετε στα δυσκολότερα σημεία, θα έχετε και τα κατάλληλα abilities), το οποίο απαιτεί θέληση, υπομονή, επιμονή και ατσάλινα νεύρα.

Ο κόσμος του Nibel, αν και παραμυθένιος, με "ζωντανές" και γεμάτες προκλήσεις πίστες, βρίθει επικίνδυνων πλασμάτων και θα χρειαστεί να δώσετε μάχες μέχρι να φτάσετε στον στόχο σας. Η ιστορία είναι γλυκόπικρη και δεν έχει καλούς και κακούς χαρακτήρες. Με τον τρόπο τους, όλοι οι ήρωες είναι τραγικές φιγούρες.

 

Το ability tree είναι οργανικά δεμένο με την ιστορία, καθώς χωρίς ορισμένες ικανότητες δεν θα μπορέσετε να προχωρήσετε, το μόνο μειονέκτημα του παιχνιδιού ήταν η απουσία mid-point save στις τελικές δοκιμασίες (οπότε πρέπει να τις ξεκινήσετε από την αρχή, εάν χάσετε).

Μόνο καλά λόγια έχω να πω για το συγκεκριμένο παιχνίδι, must play από εμένα.

 

Thief

Spoiler

Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Garrett, ενός master thief. Το playground σας είναι η πόλη που ονομάζεται "The City", ένα σκοτεινό, γεμάτο κινδύνους μέρος.

Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στην έπαυλη του βαρόνου Northcrest, του πλουσιότερου ανθρώπου της πόλης, η Erin, "συνάδελφος" του Garrett, μια παρορμητική, ατίθαση κοπέλα, στην προσπάθειά της ν' αποδείξει στον ήρωά μας την αξία της, δρα με ριψοκίνδυνο τρόπο θέτοντας σε κίνδυνο τόσο τη δική της ζωή όσο και του Garrett.

Οι κλέφτες μας γίνονται μάρτυρες μιας παράξενης τελετής στην έπαυλη του βαρόνου, η οποία διακόπτεται από την πτώση της Erin. Η κοπέλα χάνεται και ο Garrett ξυπνά μετά από έναν χρόνο, μαθαίνοντας ότι η πόλη μαστίζεται από μια παράξενη αρρώστια (The Gloom), ο βαρόνος Northcrest κυβερνά με τυραννικό  τρόπο και οι συνοικίες της πόλης βρίσκονται σε καθεστώς καραντίνας. Προσπαθείτε, λοιπόν, να μάθετε τι ακριβώς σας συνέβη και πώς συνδέεται η προαναφερόμενη αρρώστια με όσα συνέβησαν στην έπαυλη του βαρόνου.

Βαθμολογία: 5/10. Το παιχνίδι έχει τις στιγμές του, αλλά η βαθμολογία είναι χαμηλή λόγω wasted potential.

Τα side quests είναι παντελώς αδιάφορα, το αυτό ισχύει και για το ability tree (έφτασα στο τέλος έχοντας αναβαθμίσει τα μισά abilities), η κυρία που σας δίνει πόντους αναβάθμισης έναντι χρημάτων, εμφανίζεται άπαξ και μετά πρέπει να περάσετε 3-4 districts, για να πάτε στο λημέρι της (οπότε δεν χρειάζεται να μπείτε στον κόπο), ενώ, παραδόξως, το high point του παιχνιδιού (chapter 5: forsakken) σηματοδοτεί και την αρχή της κατηφόρας, καθώς η ιστορία μάς οδηγεί σε μεταφυσικά μονοπάτια (meh).

Εξίσου προβληματικό το concept των main missions, καθώς βρήκα μη ρεαλιστικό το φεστιβάλ looting κατά τη διάρκειά τους. Είστε master thief, και ένας master thief ποτέ δεν θα έθετε σε κίνδυνο την αποστολή που έχει αναλάβει, για να αρπάξει δυο χρυσά νομίσματα ή 5 κούπες. Το looting θα έπρεπε να είναι περιορισμένης έκτασης (να δεχθώ την ύπαρξη κάποιου μεγάλου θησαυρού, όχι, όμως, σε όλα τα επίπεδα) και θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα στις συνοικίες της πόλης (ως side missions, general parkour). Έτσι, οι κυρίως αποστολές θα μπορούσαν να είναι πιο δύσκολες/χρονοβόρες/πολύπλοκες/με καλύτερο AI (το οποίο είναι, βέβαια, αξιοπρεπέστατο), το δε looting θα ήταν ανεξάρτητο και θα είχε τον δικό του βαθμό δυσκολίας, καθώς οι κάτοικοι και οι φρουροί θα ήταν σε επιφυλακή για έναν κλέφτη σαν και εσάς, οπότε θα έπρεπε να δράσετε αθόρυβα και επαγγελματικά. In game, οι κάτοικοι δεν είναι εχθρικοί απέναντί σας, εκτός και αν αρχίσετε τις τρέλες.

 

Metro last light redux

 

Spoiler

Ο Artyom είναι ένας νεαρός άνδρας, ο οποίος, μαζί με χιλιάδες άλλους, έχει επιζήσει ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος που κατέστησε την επιφάνεια της γης μη κατοικήσιμη. Η νέα πραγματικότητα έχει αναγκάσει τους επιζήσαντες να καταφύγουν στα υπόγεια του metro, σε μια προσπάθεια να προστατευθούν τόσο από τα επικίνδυνα πλάσματα που ζουν στην επιφάνεια (μεταλλαγμένα ζώα, φυτά και ψάρια) όσο και από τον τοξικό-ραδιενεργό αέρα (απαραίτητη η χρήση μάσκας). Στις στοές του metro και στους πρώην τερματικούς σταθμούς η ανθρωπότητα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της και να μάθει να επιβιώνει σ' έναν άκρως επικίνδυνο κόσμο.

Ξεκινάτε έχοντας ως αποστολή σας να βρείτε τον τελευταίο Dark One, ένα εξωγήινο (ή μήπως μεταλλαγμένο;) πλάσμα. Οι Dark Ones αντιμετωπίζονται ως απειλή για το είδος μας, μερικοί, όμως, έχουν διαφορετική άποψη. Ο Artyom ξεκινά, λοιπόν, το ταξίδι του, προσπαθώντας να καταλάβει πώς συνδέονται όλα αυτά με την καθημερινή μάχη για την επιβίωση των ανθρώπων στα έγκατα του metro.

Το παιχνίδι είναι ένα εξαιρετικό survival-horror game. Διάλεξα το spartan mode-normal, οπότε οι εντυπώσεις μου αφορούν το προαναφερόμενο επίπεδο δυσκολίας.

Θετικά: η ατμόσφαιρα. Μετά από λίγο, έχετε μπει στο πετσί του Artyom και κοιτάτε γύρω σας για τέρατα και εχθρούς. Το σκοτάδι του metro είναι αμφίσημο. Από τη μία είναι το μόνο μέρος που μπορείτε να επιβιώσετε, από την άλλη τα τέρατα της επιφάνειας κυκλοφορούν ελεύθερα στις στοές και ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε σας βήμα. Αν λαχταράτε τον αέρα και τον ήλιο, θα διαπιστώσετε πως, όταν ανεβείτε στην επιφάνεια, θα θελήσετε σύντομα να επιστρέψτε στο σκοτάδι του metro, καθώς στην επιφάνεια κυκλοφορούν ακόμα πιο εφιαλτικά πλάσματα.

Καλοσχεδιασμένα επίπεδα, χωρίς backtracking. Η πορεία είναι γραμμική. Από το σημείο Α στο σημείο Β, από εκεί στο σημείο Γ κ.ο.κ.

Η διάρκεια είναι αυτή που πρέπει (8-10 ώρες), ώστε να μην σας κουράσει η γραμμικότητα του παιχνιδιού.

Τα όπλα. Θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε και να βελτιώσετε αρκετά όπλα, μπορείτε να κουβαλήσετε μέχρι 3, τα οποία έχουν λόγο ύπαρξης και πρέπει να χρησιμοποιηθούν ανάλογα με την περίσταση.

Η έλλειψη hud. Brilliant, just brilliant. Έχετε μια πυξίδα (good luck με αυτή, δεν θα έχετε χρόνο να τη χρησιμοποιήστε με τις ορδές των τεράτων να έρχονται καταπάνω σας), και τέλος. Το φίλτρο για τη μάσκα σάς ενημερώνει την τελευταία στιγμή ότι χρήζει αντικατάστασης, δεν θα ξέρετε πότε πρέπει να γεμίσετε τα όπλα σας (να έχετε τον νου σας), γενικά θα έχετε ένα μόνιμο άγχος ως προς την εύρεση φίλτρων, σφαιρών και όπλων.

Αρνητικά: με βάση το επίπεδο δυσκολίας που διάλεξα, η ευκολία για ανανέωση των προμηθειών σας. Στο τέλος κάθε επιπέδου, με πολύ βολικό τρόπο, θα βρίσκετε εμπόρους όπλων, ώστε να κάνετε refill. Έτσι, όμως, αποδυναμώνεται το survival-horror στοιχείο του παιχνιδιού, καθώς μπορείτε να ολοκληρώσετε τα objectives σχετικά γρήγορα, χωρίς να αγχωθείτε για σφαίρες και μάσκες (εντάξει, αν δεν μπορείτε να πετύχετε βαλσαμωμένο πουλί, θα το φάτε το κεφάλι σας). Θα ήθελα να μην υπήρχαν όλοι αυτοί οι έμποροι όπλων στο τέλος κάθε επιπέδου, ώστε να αναγκάζεται ο παίκτης να προβαίνει σε looting μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια των main missions.

Α, όταν βρεθείτε στη Venice, επιβάλλεται να επισκεφτείτε το τοπικό ευαγές ίδρυμα για έναν lap dance. Τι διάολο στρατιώτες είμαστε, αν δεν χαλαρώσουμε και λιγάκι; Όχι, η κοπέλα δεν είναι τέρας, τρώγεται.

Επειδή karma is a bitch, είδα το bad ending. Υπάρχει και καλό τέλος.

8/10 από εμένα.  

 

 

 

Έγινε επεξεργασία Μάϊος 7, 2020 από DEADLAZARUS

[icy20]

2 χρονια μετα επαιξα το ac origins. Τι να πω πολυ ωραια γραφικα και μεγαλος χαρτης αλλα δεν μου αρεσει καθολου το fighting system όπως κ οτι μετα απο τοσα ειναι απλα ενα action game με καλο story. Εχουν χασει την αιγλη τα ac απο το 2 και μετα. Μονο το black flag μου ειχε φανει καλο. Επομενο το odyssey να δουμε με τον Αλέξιο τι γινεται. Για να σας προλαβω ο icy γυναικειο char απο επιλογη δεν παιζει Μονο αν ειναι ο χαρακτηρας θελοντας και μη female... Lol

 

[edward]

Καραντίνα games

Doom Eternal Έπος τελείωσε και στενοχωρήθηκα.

Borderlands 3. Ωραία γραφικά δύσκολο επίσης,μεγάλο gameplay πολλά boss.

Read Dead Redemption 3. Έπος τα γραφικά,φοβερό story.

Gears 5. ΓΤΠΚ

 

[intercoolerr730]

τέλος το sniper ghost warrior 3! καλό story αν και νομίζω ότι έχει αρκετά bugs σαν game. κατά τα άλλα οι αποστολές πολλές και έχει πράγματα να κάνεις

[DEADLAZARUS]

Η σειρά AC ήταν μια από τις αγαπημένες μου. Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, θυμάμαι με νοσταλγία τον Altair και την περιπέτειά του στην άνυδρη Ιερουσαλήμ. Ναι, το gameplay ήταν βαρετό και επαναλαμβανόμενο, αλλά η τοποθεσία, το lore, η πλοκή σε κρατούσαν σε εγρήγορση.

Ύστερα, ήρθε ο Ezio. Υπέροχη η Ρώμη, ονειρική η μουσική υπόκρουση, νόμιζες ότι οι μυρωδιές της πόλης θα ξεχυθούν μέσα από την οθόνη σου.

Διασκέδασα και με τα AC 3, Black Flag και Rogue, αλλά, κάπου εκεί, άρχισα να καταλαβαίνω πώς ούτε σχέδιο για το πού όδευε η σειρά υπήρχε ούτε θέληση να διορθωθούν ορισμένα (πολύ) κακώς κείμενα (a.i. για τα πανηγύρια, πλοκή που έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά της, παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης κτλ).

Το Syndicate δεν άντεξα να το συνεχίσω. Πρώτο καμπανάκι. Το Origins το αγόρασα και το έχω να κάθεται. Δεύτερο καμπανάκι. Το Odyssey το αγόρασα, το έπαιξα και, μπορώ μετά βεβαιότητας να σας πω πως, το μετάνιωσα. Τρίτο (και φαρμακερό) καμπανάκι.

Ναι, ξόδεψα 200 ώρες από τη ζωή μου, για να παίξω ένα απίστευτα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι, με ανούσια (σαδιστικά ανούσια) side quests, ρηχά main quests (τα οποία δεν διαφέρουν σε τίποτα σε σύγκριση με τα side quests, καθώς στα ίδια μέρη πρέπει να πάτε, τα ίδια πράγματα που θα κάνατε αν "καθαρίζατε" ένα οποιοδήποτε location θα κάνετε, η μόνη διαφορά είναι το εικονίδιο του quest και ο quest giver), a.i. για γέλια (πόσες φορές να κρυφτεί κανείς στους θάμνους, σφυρίζοντας και βλέποντας τους ηλίθιους που παριστάνουν τους φρουρούς να έρχονται, ο ένας μετά τον άλλον, να ελέγξουν αν ήταν πουλί ή ο Γκοτζίλα, μόνο και μόνο για να πέσουν νεκροί από τη λεπίδα του Αλέξιου ή της Κασσάνδρας), rpg στοιχεία από τα lidl και πλοκή βγαλμένη από τις ένδοξες ημέρες της Λάμψης (πες μου, Βίρνα, ελέγχει το Cult of Kosmos τον ελληνικό κόσμο ή όχι;)

Για να μην σας κουράσω, ας πάμε στα θετικά και αρνητικά σημεία του παιχνιδιού, αφού γράψω δυο λόγια για την ιστορία του Odyssey:

Είστε ο/η misthios (ενίοτε και malakas misthios). Α, ναι, πότε-πότε σας φωνάζουν με το κανονικό σας όνομα (Alexios/Kassandra). Οι εχθροί σας είναι (πολύ) malakes. Γενικά, ο κόσμος του Odyssey είναι γεμάτος από malakes που θέλουν το κακό σας. Η άδικη και κακούργα κενωνία σάς έριξε στα Τάρταρα (καλά, στον Καιάδα, μην το κάνουμε θέμα) και από τότε προσπαθείτε να βρείτε τους (ναι, σωστά μαντέψατε) malakes που ευθύνονται για την οδύσσεια ενός/μιας ξεριζωμένου/ης. Ξεκινάτε, λοιπόν, από τη μαγευτική Κεφαλονιά, σε αναζήτηση της οικογένειάς σας και των μυστικών του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Θετικά: 1) η αναπαράσταση (όχι πιστή πάντα αλλά με σεβασμό στην αρχαία ελληνική ιστορία) της Αρχαίας Ελλάδας. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να ανεβαίνεις στα viewpoints και ν' αγναντεύεις τον κόσμο που δημιούργησε η Ubisoft. Μνημεία, τοποθεσίες, πόλεις, λιμάνια έχουν το δικό τους χρώμα (αν και, απολύτως λογικά και αναμενόμενα, πολλά μοιάζουν μεταξύ τους από ένα σημείο και μετά).

2) Η συμμετοχή των περισσότερων πασίγνωστων προσωπικοτήτων της περιόδου που διαδραματίζεται το παιχνίδι, στην ιστορία του παιχνιδιού (ακόμα και αν η συμμετοχή είναι φιλική και σε στυλ "βάλε και τον Σωκράτη να στέκεται εκεί πέρα σε μιαν άκρη, για να πούμε ότι ήταν κι αυτός κοντά στον παίκτη), με μελανό, βέβαια, σημείο την άκρως προσβλητική (σχεδόν καρτουνίστικη) χαρακτηρολογική απεικόνιση των: 1) Αλκιβιάδη (μία από τις πλέον αινιγματικές και πολύπλοκες προσωπικότητες του αρχαίου ελληνικού κόσμου παρουσιάζεται ως ένα party, sex, drugs and rock and roll animal), 2) Αριστοφάνη (ο Σεφερλής, κατά την ubi, της αρχαιότητας) και 3) Σωκράτη, ο οποίος θα έφτιαχνε μονάχος του το κώνειο, εάν έβλεπε την καταγέλαστη (αμπελο)φιλοσοφική προσέγγιση της μεγαλοφυΐας του.

3) Κάποια (ελάχιστα) side missions (legendary animals, mythical creatures). Βρήκα εξαιρετικά αγχωτική τη μάχη με τον Μινώταυρο (υπέροχη και η αναπαράσταση του Λαβύρινθου με τις μοντέρνες πινελιές της), creepy as hell τη Μέδουσα (ωραία ιδέα η σύνδεση του Απολιθωμένου Δάσους με τη ματιά της Μέδουσας), ενώ θα ήθελα κάτι παραπάνω από τη "μάχη" με τη Σφίγγα (την αδίκησαν, πιστεύω, με τους απλοϊκούς γρίφους).

Αρνητικά: 1) για το άθλιο a.i. τα έγραψα και παραπάνω. Ειλικρινά, δεν σκέφτηκαν καλύτερο τρόπο να σκοτώνεις τους εχθρούς σου; Αφήστε που αυτοί οι πολέμαρχοι-καπετάνιοι δεν παίρνουν χαμπάρι, όταν σκοτώνετε τους στρατιώτες τους ούτε αναρωτιούνται "τι έγινε, ρε παιδιά, πού πήγαν όλα τα στραβάδια; Γιατί κόβω βόλτες μόνος μου, σαν την άδικη κατάρα, στο φρούριο; Πού πήγατε, ρε πατόψαρα; Αφήσατε τον πολέμαρχό σας μόνο να βαράει σκοπέτα και φύγατε;".

Εννοείται πως οι μηχανισμοί αποφυγής μιας μάχης και απεμπλοκής από αυτήν είναι για γέλια (κρύβεστε, περιμένετε να περάσει η μπόρα, επιστρέφετε). Οι εχθροί πίνουν το νερό της Λήθης και ξεχνούν ότι, ρε παιδάκι μου, ίσως ένας/μια μικρός/ή misthios να κρύβεται στους θάμνους, περιμένοντας να τους σκοτώσει ή ότι, πριν λίγο, κυνηγούσαν έναν μαντραχαλά με σπαθιά. Reset memory και πάμε από την αρχή.

2) Δεν είστε assassin, είστε warrior-misthios και σκοτώνετε όποιον/α βρείτε στον δρόμο σας. Το stealth στοιχείο του παιχνιδιού έχει πάει περίπατο, καθώς οι πολέμαρχοι δεν σκοτώνονται με τη λεπίδα και εάν έχετε κάνει το λάθος ν' αφήσετε 2-3 κακόμοιρους στρατιώτες ζωντανούς, αυτοί θα έρθουν να βοηθήσουν τον αρχηγό τους (ο οποίος θέλει παραπάνω ξύλο μέχρι να πέσει νεκρός), στέλνοντας στον αγύριστο την προσπάθειά σας να κινηθείτε με μυστικότητα.

3) Εκτός κάθε λογικής το mini game με τις conquest battles, καθώς έχετε τη δυνατότητα, μόλις εμφανιστεί το εικονίδιο της μάχης, να επιλέξετε όποια παράταξη θέλετε (Αθηναίους ή Σπαρτιάτες), ακόμη και εάν προσπαθούσατε να υπομονεύσετε πριν λίγο την ανωτέρω παράταξη. Παράδειγμα: ας πούμε ότι στη Βοιωτία προσπαθείτε να ζημιώσετε τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή. Ε, μόλις η μάχη "ξεκλειδώσει", μπορείτε να πολεμήσετε στο πλευρό των Σπαρτιατών, των οποίων τη θέση υπονομεύσατε προ ολίγου. Ζονκ.

Εκτός κάθε λογικής η αμνησία των χαρακτήρων/npc's του παιχνιδιού ως προς τα κατορθώματά σας. Ok, αντιλαμβάνομαι πως είστε ο πιο διάσημος misthios της αρχαιότητας, αλλά αυτή την τόσο σημαντική λεπτομέρεια δεν φαίνεται να την αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες του παιχνιδιού, καθώς ναι μεν σας φωνάζουν αμέσως με το όνομά σας, δεν θυμούνται δε ότι είστε ελαφρώς γλοιώδης και βοηθάτε πότε τους Σπαρτιάτες και πότε τους Αθηναίους. Μόλις βοηθήσατε τους Σπαρτιάτες να πάρουν υπό τον έλεγχό τους μια περιοχή που ήταν υπό αθηναϊκή κατοχή και πάτε στην Αττική προετοιμαζόμενοι για την εχθρική αντιμετώπιση των Αθηναίων; Χα, χα. Χάσατε. Οι Αθηναίοι δεν ασχολούνται με τέτοια πεζά πράγματα και ζητούν τη βοήθειά σας σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό.

4)Παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης/parkour. Ειλικρινά, αυτή η τιμημένη η κλειδωμένη ακολουθία parkour με στοιχειώνει. Εκεί που ανεβαίνετε με άνεση στα πιο δύσκολα σημεία, μπορεί να κολλήσετε ξαφνικά στα πιο εξωφρενικά spots και να μην μπορείτε να συνεχίσετε (για αδιευκρίνιστους λόγους) την ανάβασή σας. Θέλετε να σταματήσετε τις ασκήσεις ισορροπίας (όταν τρέχετε κατά μήκος των ledges) και να πηδήξετε στο κενό, για ν' αποφύγετε τους εχθρούς σας; Sorry, χάσατε. Ή θα διασχίσετε την προεξοχή μέχρι τέλους (δικού σας) ή θα πρέπει να σταματήσετε την κίνησή σας και να πατήστε το πλήκτρο του άλματος, χάνοντας, έτσι, πολύτιμο χρόνο.

Οι μηχανισμοί των συμπλοκών/μαχών περιγράφονται ως εξής: parry/attack/parry/attack.... Τι να το κάνω το customization και τα skill trees, όταν η μάχη διεξάγεται με τόσο απλοϊκό τρόπο; Αφήστε που οι εχθροί λειτουργούν ως σφουγγάρια. Ακόμα και οι απλοί φρουροί το θέλουν το βρωμόξυλό  τους μέχρι να πέσουν νεκροί. Τι φωτιές, τι δηλητήρια, τι βέλη. Χαμπάρι δεν παίρνουν.

5)Υπόθεση από τα lidl. Πάλι κάποια οργάνωση ελέγχει τον κόσμο, πάλι όλα είναι προαποφασισμένα, πάλι εμφανίζεται ο deus ex machina (εσείς) να χαλάσει τα σχέδια των οχτρών φέρνοντας το χάος, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι ο κύκλος ξεκινά από την αρχή. Πάλι. Α, ναι, κάπου εκεί εμπλέκονται και οι Isu, οι οποίοι όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, όλα τα βλέπουν, όλα τα ξέρουν.

6)Αστείες και άνευ ειρμού διαλογικές επιλογές. Οι περισσότεροι διάλογοι θα έκαναν τον Forest Gump να αισθανθεί περήφανο μέλος της Mensa.

-Ρε συ μίσθιε, βρες τον γιο μου.

-Ok, πού είναι;

-Πήγε στη λίμνη.

-Και γιατί δεν πας εσύ να τον βρεις, αφού ανησυχείς κιόλας;

-Δεν μπορώ, πρέπει να καθαρίσω τα ψάρια που έπιασα. Έχω δουλειά σου λέω.

-Ρε συ μίσθιε, τράβα φέρε μου 5 λουλούδια να φτιάξω ένα φίλτρο αγάπης.

-Πού είναι αυτά τα λέλουδα;

-Θα πας εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ.

-Τα έφερα.

-Α, ωραία, ξέχασα να σου πω πως θέλω και το γουδί μου. Σύρε να μου το φέρεις κι αυτό.

-Πού είναι;

-1 χιλιόμετρο πιο κάτω. Στο σπίτι μου, το οποίο έχουν κάνει λημέρι τους και 5-10 παράνομοι. Ψιλοπράγματα.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των αποστολών σας, μπορείτε ν' ακολουθήσετε όλους τους πιθανούς δρόμους, να συμμαχήσετε με όλους και όλες και μόνο όταν φτάσετε στο τέλος θα πρέπει πια να επιλέξετε οριστικά πώς θα ολοκληρώσετε το quest. Έτσι, όμως, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες απλά συμπληρώνουν το σκηνικό (δεν καταλαβαίνουν/ξέρουν/ασχολούνται με τις δικές σας δολοπλοκίες και συμμαχίες με εχθρούς και φίλους), οι δε τελικές αποφάσεις σάς δίδονται με βεβιασμένο και άχαρο τρόπο (ε, τώρα που έφτασες στο τέλος και πρέπει ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις, διάλεξε εκεί πέρα την κουρτίνα 1/2/ζονκ να τελειώνουμε).

7)Το ατελείωτο grinding. Σαν να βλέπω σύσκεψη κορυφής στα γραφεία της ubi:

-Ρε, να βάλω 10 στρατόπεδα με παράνομους, 15 με στρατιώτες, 20 με ιέρειες-κυνηγούς, 25 σπηλιές και 30 ναούς σε κάθε περιοχή;

-Malaka, τι είπες τώρα; Wow ιδέα (ακολουθούν high 5).

8) Ο ψευδο-open world χαρακτήρας του παιχνιδιού: εάν επιλέξεις να "καθαρίσεις" τα ερωτηματικά, είναι σίγουρο ότι θα επισκεφτείς αρκετές από τις τοποθεσίες που ολοκλήρωσες, στα πλαίσια μιας main mission. Πώς, τότε, το παιχνίδι παρουσιάζεται ως open world; Γιατί πρέπει να πηγαίνω ξανά στα ίδια μέρη, αφού τα έχω ήδη "καθαρίσει" (με κίνδυνο να έχουν γίνει respawn οι στρατιώτες και να πρέπει να τους σκοτώσω εκ νέου); Αν δεν πας, θα επισκεφτείς κάποιες από τις τοποθεσίες και μετά θα μείνεις με ένα σωρό ερωτηματικά που πρέπει να επισκεφτείς. Δεδομένου ότι οι side activities είναι για τα πανηγύρια (στρατόπεδα, σπηλιές, στρατόπεδα, σπηλιές, ναυάγια), άντε να βρεις το κουράγιο να πας σε όλα αυτά τα μέρη.

Τιμιότερο θα ήταν να μπορείς να επισκεφτείς συγκεκριμένα σημεία του χάρτη, να κάνεις upgrade τον χαρακτήρα σου και μετά να μπορείς να δεις και άλλο κομμάτι του map. Ή να υπήρχε διαχωρισμός των εικονιδίων. Να βλέπεις όσα αφορούν τις side activities εξαρχής, αλλά όσα αφορούν τα main quests να εμφανίζονται μόνο με την ενεργοποίηση της αποστολής.

9)Τα dlc's: Το legacy of the first blade έχει ίσως τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του παιχνιδιού (Δαρείο), αλλά δεν αποφεύγει τα κλισέ και τις σεναριακές ευκολίες, διαδραματίζεται δε σε τρεις περιοχές του χάρτη (Μακεδονία, Μεσσηνία, Αχαΐα), στις οποίες πρέπει να κάνετε ό,τι κάνατε και στις υπόλοιπες regions. Fetch me this and that quests, κακοί-καρικατούρες, τραβηγμένες απ' τα μαλλιά καταστάσεις, που προσπαθούν να βγάλουν συναίσθημα με το στανιό.

Το fate of Atlantis απεικονίζει με επιτυχία τον κάτω κόσμο, αλλά σε ωθεί στην αυτοκτονία λόγω βαρεμάρας στα Ηλύσια Πεδία, ενώ, καίτοι βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία μιας φαινομενικά τέλειας κοινωνίας στο judgment of Atlantis και εξόχως πετυχημένη την αναπαράσταση της πόλης, τα ίδια χάλια θα συναντήσετε και στο τρίτο και τελευταίο μέρος του εν λόγω dlc.

Εν κατακλείδι, το ac odyssey είναι ένα κάκιστο παιχνίδι, με ωραίο περιτύλιγμα και άγευστο, ανέμπνευστο περιεχόμενο.

Η σύγχυση και η "grab the money and run" φιλοσοφία του παιχνιδιού φαίνονται τόσο από την κάκιστη ενσωμάτωση ορισμένων rpg στοιχείων όσο και από την αναποφασιστικότητα των δημιουργών του ως προς τον ακριβή χαρακτήρα του game. Είναι stealth; Είναι "παίρνω τη χατζάρα μου και τραγουδάω"; Είναι λίγο απ' όλα; Τι είναι; Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι δημιουργοί του παιχνιδιού δεν ασχολήθηκαν με τέτοια ερωτήματα, θα μείνουμε με την απορία.

3/10 από εμένα.

Υ.Γ. Don't get me started με το άθλιο voice over, ε; Speak agglikos (me ellinikos profora) and shut up.

[Trexx]

@DEADLAZARUS

 

Έπος το κείμενό σου, πραγματικά!

[Seek & Find]

...και δυστυχως δεν φαινεται να βαζουν μυαλο! Μια απο τα ιδια μοιαζει το valhalla απο οτι εχω δει..

[kpetros]

Με εκανες και αναψα τσιγαρο 

[Trexx]

πριν 3 ώρες, το μέλος DEADLAZARUS έγραψε:

Η σειρά AC ήταν μια από τις αγαπημένες μου. Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, θυμάμαι με νοσταλγία τον Altair και την περιπέτειά του στην άνυδρη Ιερουσαλήμ. Ναι, το gameplay ήταν βαρετό και επαναλαμβανόμενο, αλλά η τοποθεσία, το lore, η πλοκή σε κρατούσαν σε εγρήγορση.

Ύστερα, ήρθε ο Ezio. Υπέροχη η Ρώμη, ονειρική η μουσική υπόκρουση, νόμιζες ότι οι μυρωδιές της πόλης θα ξεχυθούν μέσα από την οθόνη σου.

Διασκέδασα και με τα AC 3, Black Flag και Rogue, αλλά, κάπου εκεί, άρχισα να καταλαβαίνω πώς ούτε σχέδιο για το πού όδευε η σειρά υπήρχε ούτε θέληση να διορθωθούν ορισμένα (πολύ) κακώς κείμενα (a.i. για τα πανηγύρια, πλοκή που έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά της, παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης κτλ).

Συμφωνώ σε όλα με μια ένσταση για το Black Flag. Αδικαιολόγητο το hype για μένα, σε σημείο μερικοί να το χαρακτηρίζουν το καλύτερο ac ever. Οκ, εισήγαγε με πρωτοποριακό τρόπο για την εποχή του τις μάχες στη θάλασσα, αλλά ως εκεί. Τα ac της ιταλίας και της Πόλης είχαν αχλύ μύθου. Το 3 επίσης που επικρίθηκε πολύ παρουσίαζε μια Βοστώνη χάρμα και είχε και από τα πιο ολοκληρωμένα σενάρια.

 

2) Η συμμετοχή των περισσότερων πασίγνωστων προσωπικοτήτων της περιόδου που διαδραματίζεται το παιχνίδι, στην ιστορία του παιχνιδιού (ακόμα και αν η συμμετοχή είναι φιλική και σε στυλ "βάλε και τον Σωκράτη να στέκεται εκεί πέρα σε μιαν άκρη, για να πούμε ότι ήταν κι αυτός κοντά στον παίκτη), με μελανό, βέβαια, σημείο την άκρως προσβλητική (σχεδόν καρτουνίστικη) χαρακτηρολογική απεικόνιση των: 1) Αλκιβιάδη (μία από τις πλέον αινιγματικές και πολύπλοκες προσωπικότητες του αρχαίου ελληνικού κόσμου παρουσιάζεται ως ένα party, sex, drugs and rock and roll animal), 2) Αριστοφάνη (ο Σεφερλής, κατά την ubi, της αρχαιότητας) και 3) Σωκράτη, ο οποίος θα έφτιαχνε μονάχος του το κώνειο, εάν έβλεπε την καταγέλαστη (αμπελο)φιλοσοφική προσέγγιση της μεγαλοφυΐας του.

Όντως γελοία η απεικόνιση του Αλκιβιάδη. Ο Αριστοφάνης, όμως, πράγματι ήταν ο Σεφερλής της εποχής του. Ρηχός και χοντροκομμένος. Κυρίως εμμονικός. Και αυτές τις κριτικές ελάμβανε και από τα πράγματι λαμπρά μυαλά της τότε Αθήνας.

 

3) Εκτός κάθε λογικής το mini game με τις conquest battles, καθώς έχετε τη δυνατότητα, μόλις εμφανιστεί το εικονίδιο της μάχης, να επιλέξετε όποια παράταξη θέλετε (Αθηναίους ή Σπαρτιάτες), ακόμη και εάν προσπαθούσατε να υπομονεύσετε πριν λίγο την ανωτέρω παράταξη. Παράδειγμα: ας πούμε ότι στη Βοιωτία προσπαθείτε να ζημιώσετε τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή. Ε, μόλις η μάχη "ξεκλειδώσει", μπορείτε να πολεμήσετε στο πλευρό των Σπαρτιατών, των οποίων τη θέση υπονομεύσατε προ ολίγου. Ζονκ.

Μα αυτό δεν θα πει μισθοφόρος;

 

 

[DEADLAZARUS]

πριν 1 ώρα, το μέλος Trexx έγραψε:

 

Ε, όχι και Σεφερλής. Νομίζω ότι ατύχησαν λίγο στην προσέγγιση του χαρακτήρα του.

Για τον μισθοφόρο: δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα, εάν το παιχνίδι είχε μνήμη. Δηλαδή, οι χαρακτήρες θα έπρεπε να θυμούνται τα πεπραγμένα σου και να σε αντιμετωπίζουν αναλόγως.

Βοήθησες τη Σπάρτη; Στην επόμενη, ελεγχόμενη από την Αθήνα, περιοχή θα μαρτυρήσεις. 

Έτσι όπως τα έκαναν, είχες το καλύτερο και των δύο κόσμων. Αφενός μεν πήγαινες και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, αφετέρου δε κανείς δεν θυμόταν το παραμικρό.

Ως μισθοφόρος έχεις, πράγματι, κάθε δικαίωμα να είσαι με όλους και κυρίως με την πάρτη σου. Αλλά οι επιλογές σου θα έπρεπε να έχουν κι ένα κόστος.

Θα έπρεπε, επίσης, να κινείσαι με μυστικότητα, ώστε να μην πάρουν χαμπάρι ότι είσαι ο.φ.α (όπου φυσάει ο άνεμος).

Για το black flag, συμφωνώ. Ήταν διασκεδαστικό, οι ναυμαχίες εξαιρετικές, γενικά ήταν ένα παιχνίδι ρηχό, δίχως να ενοχλεί.

Οι ναυμαχίες, αντίθετα, του odyssey ήταν μια τραγωδία και μισή. Διεκπεραιωτικές. Γι' αυτό και δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Τα απολύτως απαραίτητα και τέλος.

Έγινε επεξεργασία Ιούλιος 10, 2020 από DEADLAZARUS

[DEADLAZARUS]

Journey

Ένα απόλυτα χαλαρωτικό ταξίδι, χωρίς λόγια, σ' έναν μυστηριώδη και ονειρικό συνάμα κόσμο. Η μουσική είναι απαλή και δεν ενοχλεί, δένει αρμονικά με το περιβάλλον και την ιστορία που διηγείται το παιχνίδι.

Το game δημιουργήθηκε από μια indie εταιρεία και, ενώ είναι τόσο απλό ως προς την υπόθεση και τον χειρισμό του ήρωα, καταφέρνει να δημιουργήσει εικόνες που θα μείνουν στο μυαλό σας για αρκετό καιρό.

Ελέγχετε μια μυστηριώδη φιγούρα (ακαθόριστο το φύλο της), η οποία ξεκινά το ταξίδι της προς ένα μεγάλο βουνό, η κορυφή του οποίου δεσπόζει στον ορίζοντα. Ξεκινάτε από την έρημο και θα βρεθείτε στα χιόνια, όταν φθάσετε στο βουνό. Στο τέλος κάθε επιπέδου (δεν είναι μεγάλα και σύνθετα) σάς περιμένει ένα μικρό cut-scene, από το οποίο θα αντλήσετε κάποιες πληροφορίες για το ταξίδι σας και την υπόθεση του παιχνιδιού. Υπενθυμίζω ότι όλες οι πληροφορίες σάς δίδονται μέσω εικόνων, καθώς δεν υπάρχουν διαλογικές σκηνές.

Ως προς τον χειρισμό: έχετε δύο κινήσεις, το chime, με το οποίο η φιγούρα εξωτερικεύει (σαν να μιλάει-τραγουδάει) ορισμένα ρουνικά σύμβολα (κάθε φορά που χρησιμοποιείτε το chime, ακούγεται ένα μικρό νταν, σαν καμπανούλα) και το άλμα. Για να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε το άλμα, πρέπει να γεμίσετε την ενέργειά σας με τα προαναφερόμενα ρουνικά σύμβολα, τα οποία θα βρείτε σε αφθονία σε κάθε επίπεδο. Είναι εύκολο να τα δείτε, η φιγούρα που ελέγχετε τα διαβάζει όταν βρεθεί κοντά στις κυματιστές κόκκινες λωρίδες (σαν χαλιά) που κυματίζουν σε βράχους και χαλάσματα. Μόλις πλησιάσετε, και εφόσον έχετε αρκετά ρουνικά σύμβολα στην πλάτη σας (έχετε μια κυματιστή λωρίδα στην πλάτη σας, η οποία πρέπει να γεμίσει με τα σύμβολα αυτά, ώστε να είστε σε θέση να πετάξετε), θα μπορέσετε, χρησιμοποιώντας το άλμα, να διαβάσετε όλη τη λωρίδα και να γεμίσετε την ενέργειά σας. Το άλμα είναι απαραίτητο για να προσεγγίσετε τα υψηλότερα σημεία κάθε επιπέδου και να δημιουργήσετε γέφυρες μέσω των οποίων θα περάσετε από το ένα σημείο στο άλλο. Χρησιμοποιήστε το με φειδώ.

Η διάρκεια είναι μικρή, χρειάστηκα μιάμιση περίπου ώρα για να το τερματίσω. Μπορείτε, αν θέλετε, να ξαναπαίξετε το παιχνίδι και να προσπαθήστε να διαβάσετε όλες τις λωρίδες με τα ρουνικά σύμβολα, να ανακαλύψετε τα μυστικά κάθε επιπέδου και να επισκεφθείτε κάθε γωνιά του μαγικού κόσμου του παιχνιδιού. Προσωπικά, δεν ασχολήθηκα και πολύ με την εξερεύνηση, έκανα τα βασικά.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού είναι η πιθανή συνεργασία (μετά από 3-4 επίπεδα αν θυμάμαι καλά) με άλλους παίκτες, των οποίων οι φιγούρες εμφανίζονται δίπλα στη δική σας. Στην αρχή, νόμιζα ότι το παιχνίδι σού δίνει βοηθό, ώστε να περάσεις τα πιο δύσκολα επίπεδα (υπόψη, το παιχνίδι δεν είναι καθόλου δύσκολο και θα πρέπει να προσπαθήσετε πολύ για να χάσετε). Τελικά, η φιγούρα που εμφανίζεται (ακριβώς ίδια με τη δική σας) ελέγχεται από άλλον παίκτη, οπότε μπορείτε να συνεργαστείτε για την ολοκλήρωση κάθε επιπέδου. Δεν είναι σίγουρο ότι θα εμφανιστεί άλλος παίκτης βέβαια. Εάν τελειώσετε μαζί ένα επίπεδο, θα συνεργαστείτε και στο επόμενο, διαφορετικά μπορεί να συνεργαστείτε με άλλον παίκτη. Ουσιαστικά, αναπληρώνει ο ένας την ενέργεια του άλλου, μέσω της χρήσης του chime, και δείχνει τον δρόμο σε περίπτωση που χαθείτε (απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο).

7/10 από εμένα, εξαιρετική η προσπάθεια και το αποτέλεσμα.

 

[Aris Teidis]

Τον τελευταίο μήνα έπαιξα πολλά παιχνίδια, τερμάτισα όμως τέσσερα και μάλιστα 2η και κάποια από αυτά 3η φορά:

Metro Exodus - κορυφαίο! Μακάρι να έβγαινε και συνέχεια... 

Παρασυρμένος έβαλα ξανά και το Metro Last Light, αλλά δεν αποκόμισα την ίδια αίσθηση με το Exodus. Το story του μου φάνηκε πιο φτωχό, είναι και τα γραφικά... Χάρηκα όμως που είχα την ευκαιρία να ξαναπεράσω από την στάση Venice να ρίξω μια καλύτερη ματιά...

Alyx - τόσο καλό που πάντα θα λέω "χαλάλι τα σχεδόν 20 χρόνια που το περίμενα".  Μπήκα βασικά να δω μια λεπτομέρεια στον χώρο του δεύτερου δωματίου στο ξεκίνημα και κατέληξα στο να να το ξανατρέξω όλο!

Titanfall 2 - απίστευτα καλό! Με εξαίρεση κάποια σημεία όπου και το "normal" επίπεδο δυσκολίας φαίνεται ακατόρθωτο και ξενερώνεις λίγο, απολαμβάνεις μία καλοσκηνοθετημένη sci fi ιστορία δράσης που ξεκινάει σε ένα τοπίο παρμένο από την ταινία Avatar. Απίστευτα ευφυής σύλληψη η πίστα όπου συμβαίνουν οι χρονικές μετατοπίσεις και όπου με την βοήθεια ενός μηχανήματος που φοριέται στο χέρι, μπορείς να μεταφέρεσαι ακαριαία από το παρόν στο παρελθόν για το ίδιο γεωγραφικό σημείο και αντίστροφα, δίνοντάς σου την δυνατότητα μ' αυτόν τον τρόπο να γλυτώνεις τέρατα, φωτιές, να περπατάς πάνω από γκρεμισμένα πατώματα να περνάς κλεισμένες πόρτες να αποφεύγεις σφαίρες και γενικά ότι εμπόδιο θα φαινόταν απροσπέλαστο αλλιώς. Προσοχή όμως, και το παρελθόν στο ίδιο σημείο, κρύβει κινδύνους και μάλιστα μερικές φορές μεγαλύτερους! 

 

Εύχομαι Καλή Χρονιά με Υγεία σε όλους!

 

[GFFermari]

It's over Abigail. It's all over.

 

10/10

 

Το ''προβλημα'' με τη Rockstar ειναι οτι το σεναριο κ οι επιμερους ιστοριες που γραφουν για καθε παιχνιδι τους, GTA, RDR, ειναι κινηματογραφικου επιπεδου.

Αλλο προβλημα ειναι οι ανατριχιαστικες λεπτομερειες που προσθετουν σε καθε γενια GTA/RDR.

Σε συνδυασμο με το μεγαλο budget κ την εμπειρια, το αποτελεσμα ειναι ασυναγωνιστο. Υπαρχουν πολλες εταιριες που ειτε εχουν την ικανοτητα αλλα οχι το μπατζετ, ειτε το μπατζετ αλλα οχι το σωστο direction ή την εμπειρια.

Ειναι ισως η μοναδικη εταιρια που εχει το μεγεθος, την εμπειρια κ το μπατζετ να δημιουργει τετοιας ποιοτητας, βαθους, σε αυτη τη κλιμακα, παιχνιδια. Μπορει να δουλευει στο 3rd person απο εποχες GTA 3 κ να αναπτυσσει το ιδιο ειδος καθε φορα, αλλα αυτη τη λεπτομερεια στο animation, voice casting, representation της εποχης, του περιβαλλοντος, του κοσμου, των πολιτικων πεποιθησεων etc δε τη συναντα κανεις σε κανενα αλλο παιχνιδι, οποιου ειδους.

 

Spoiler

-Ειδα το good ending στο βουνο.