Dark Amethyst: Guitar kit like no other!

[AgentCain]

Όταν σηκώνεσαι το πρωί και υπάρχει αυτή η αίσθηση της ανυπόφορης ρουτίνας, τότε ξέρεις ότι πρέπει να ξεκινήσεις ένα νέο χόμπυ. Σίγουρα όλοι μας έχουμε ένα χόμπυ που θα θέλαμε να ξεκινήσουμε αλλά ποτέ δε τολμήσαμε. Γιατί λοιπόν να μη συνδυάσουμε αυτό το χόμπυ με τη μανία μας για κατασκευές και ηλεκτρονικά, ζώντας μια συναρπαστική εμπειρία!

Προσοχή, το ακόλουθο πρότζεκτ θεωρεί δεδομένες κάποιες γνώσεις ηλεκτρονικών, μουσικής και χρήσης εργαλείων.

Ο αμέθυστος (amethyst) είναι μια ημιπολύτιμη πέτρα της οικογενείας των quartz (χαλαζία), χαρακτηριστική για το βαθύ μωβ/βιολετί χρώμα της. Συνήθως εντοπίζεται σε μεγάλες κρυσταλλικές συγκεντρώσεις στο εσωτερικό κοιλοτήτων που απαντώνται σε εκρηξιγενή πετρώματα. Ετυμολογικά προέρχεται από το α+μεθώ , μιας και στην αρχαιότητα πίστευαν ότι προστατεύει τον ιδιοκτήτη του από τη μέθη, σε τέτοιο σημείο που στολίζανε τα κύπελλα της οινοποσίας. Λόγω της σκληρότητας και της κρυσταλλικής του μορφής, ενδείκνυται για χρήση στη κοσμηματοποιία. Ως birthstone αποδίδεται στο μήνα Φεβρουάριο.

Ανέκαθεν είχα μια επαφή με τη μουσική, ήδη από τα σχολικά μου χρόνια. Ξεκίνησα με πιάνο, μετά πέρασα σε χορωδία και έφτασα να παίζω σαξόφωνο για την ορχήστρα του σχολείου. Δε με ενδιέφεραν μόνο οι μουσικές ικανότητες ενός οργάνου, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε. Συχνά πειραματιζόμουν με αυτά, προσπαθώντας να φτιάξω νέους ήχους. Καθώς έκανα την 2μηνη πρακτική μου στη Γερμανία πριν 1.5 χρόνο, μου ήρθε η όρεξη να φτιάξω μια κιθάρα. Βέβαια, λόγω έλλειψης γνώσεων πάνω στη κατασκευή μουσικών οργάνων, επέλεξα να παραμείνω στη διαμόρφωση και διακόσμηση ενός έτοιμου λειτουργικού μοντέλου. Το μοντέλο που επέλεξα αγοράστηκε από τον γνωστό μας Θωμά και δεν είναι άλλο από το Harley Benton Electric Guitar Kit SG-Style, μια κιθάρα ηλεκτρική με σώμα από basswood(φλαμουριά), λαιμό από maple (σφενδάμι) και ταστιέρα(εκεί που πατάνε τα δάχτυλα τις χορδές) από rosewood(ροδόξυλο). Η φλαμουριά είναι είδος ξύλου που δουλεύεται εύκολα και έχει φοβερές ακουστικές ιδιότητες οπότε επιλέγεται για χρήση σε μουσικά όργανα. Το σφενδάμι είναι πιο σκληρό και βαρύ από τη φλαμουριά και χρησιμοποιείται στη κατασκευή επίπλων, οπότε αποτελεί εξαιρετικό υλικό για το λαιμό της κιθάρας, που πρέπει να είναι σχετικά άκαμπτος. Τέλος το ροδόξυλο δίνει ένα τόνο πολυτελείας με το σκούρο φινίρισμά του, ιδιαίτερα όταν γυαλιστεί καλά και περαστεί με προστατευτικό λάδι. Προφανώς δε πρόκειται για κανένα φοβερό μοντέλο κιθάρας, αλλά σε γενικές γραμμές στις ηλεκτρικές κιθάρες σημασία έχουν τα ηλεκτρικά/ηλεκτρονικά τους.

Έπρεπε όμως να της βρω μια θεματολογία και ένα όνομα. Ο αγαπημένος μου συνδυασμός χρωμάτων είναι μαύρο-μωβ οπότε σκέφτηκα να την ονομάσω Dark Amethyst, ή αλλιώς Σκοτεινός Αμέθυστος. Άλλωστε, πρόκειται για "κόσμημα"!

Το κιτ λοιπόν έρχεται στην ακόλουθη μορφή:

Όπως μπορείτε να δείτε, τα ξύλα είναι γυμνά, χωρίς καμία προστατευτική επίστρωση. Φυσικά αυτό είναι το νόημα, να φτιάξεις τη κιθάρα όπως εσύ θες! Το κιτ περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορείτε να χρειαστείτε για να έχετε μια λειτουργική ηλεκτρική κιθάρα σε λίγα λεπτά.

Ο στόχος ήταν να φτάσω τη κιθάρα στα όριά της από πλευράς ηλεκτρονικών δυνατοτήτων και απόδοσης ήχων. Για να προλάβω τους μουσικόφιλους και κιθαρωδούς, γνωρίζω ότι το όργανο πιθανώς να μη λειτουργεί βέλτιστα και ότι τα ηλεκτρονικά είναι χαμηλής ποιότητας. Εμένα προσωπικά με ενδιέφερε η πρόκληση και τα ηλεκτρονικά!

Βασικά ηλεκτρονικά

Πως δουλεύει όμως μια ηλεκτρική κιθάρα; Εδώ έρχονται οι γνώσεις ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.

Σε όλα τα φυσικά φαινόμενα ισχύει η αρχή της δυαδικότητας. Δράση-αντίδραση, κρύο-ζέστη, φως-σκοτάδι κτλ Σκεφτείτε όμως τι κάνει ένας ηλεκτρομαγνήτης. Ο ηλεκτρομαγνήτης είναι ένας μαγνήτης ελεγχόμενος από ηλεκτρισμό. Σύμφωνα με τη θεωρία του Maxwell, ένας αγωγός που διαρρέεται από ηλεκτρικό ρεύμα δημιουργεί γύρω του μαγνητικό πεδίο. Έτσι λοιπόν, αν γύρω από ένα φερομαγνητικό υλικό (πχ σίδερο), έχουμε ένα πηνίο (σπειροειδώς τυλιγμένος, μονωμένος αγωγός ) και εφαρμόσουμε τάση στα άκρα του πηνίου, τότε το «σίδερο» μετατρέπεται σε μαγνήτη, έλκοντας τα μέταλλα.

Είπαμε όμως ότι υπάρχει η αρχή της δυαδικότητας. Αν λοιπόν, έχουμε ήδη ένα μαγνητικό πεδίο μέσα σε ένα πηνίο και κινήσουμε μια μεταλλική μάζα στο πεδίο αυτό, η κίνηση αυτή θα μετατραπεί σε μια ασθενή τάση στα άκρα του πηνίου. Αυτή είναι η αρχή που εκμεταλλευόμαστε από τις γεννήτριες μέχρι τα μουσικά όργανα.

Η ψυχή λοιπόν μιας ηλεκτρικής κιθάρας είναι το pickup. To pickup συλλαμβάνει ("picks up") τη κίνηση των μεταλλικών χορδών. Ανάλογα με τον αριθμό χορδών στο όργανο, φέρει μικρούς μαγνήτες κάτω από κάθε χορδή. Το πηνίο είναι ένα και μοναδικό για όλες τις χορδές και το σήμα που παράγεται περιέχει πληροφορία για τη κίνηση όλων των χορδών (συμβολή κυμάτων διαφορετικής συχνότητας). Ο μαγνήτης μπορεί να είναι ένας για όλες τις χορδές ή πολλοί μικροί. Επίσης μπορούμε να ρυθμίσουμε την απόσταση όλου του pickup από τις χορδές ή κάθε ενός μαγνήτη ξεχωριστά. Το πάχος του καλωδίου, οι στροφές, η δύναμη του μαγνήτη και η ποιότητα της κατασκευής καθορίζουν εν τέλει το ακουστικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον πριν από την ενίσχυση.

Τα pickups έρχονται σε 2 κύριες κατηγορίες: single coil (SC) και double coil ή humbucker (ΗΒ). Τα πρώτα είναι γνωστά για το ζωηρό ήχο τους, αλλά δυστυχώς λαμβάνουν και πολλές παρεμβολές από πηγές πεδίων όπως φώτα, οθόνες κτλ. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα, δημιουργήθηκαν τα humbuckers που σβήνουν το "hum" (χαρακτηριστικό βουητό 50Hz). Η λειτουργία τους είναι πολύ απλή. Τοποθετώντας ένα 2ο πηνίο πολύ κοντά στο πρώτο, εξαναγκάζουμε το ανεπιθύμητο σήμα σε απόσβεση. Λόγω του 2ου πηνίου, τα humbuckers είναι διπλάσια σε μέγεθος από τα single coil pickups. Υπάρχουν πολλές συνδεσμολογίες που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε σε ένα humbucker.

Η πιο συνηθισμένη είναι η συνδεσμολογία αντίθετων πόλων αντίθετων πηνίων (το 1ο από τα σχεδιαγράμματα που ακολουθούν), κατά την οποία ενισχύεται το σήμα από τη χορδή και αποσβένεται το σήμα της παρεμβολής, οπότε η διάταξη δουλεύει ως humbucker. Οι υπόλοιπες διατάξεις προσφέρουν άλλες δυνατότητες και επιδρούν διαφορετικά στον ήχο της κιθάρας. Τα humbuckers έχουν το χαρακτηριστικό ότι είναι πιο dark από τα single coils, μιας και ο ήχος μοιάζει να είναι πιο βαλτώδης και βαρύς. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η συμπεριφορά δημιουργήθηκαν και τα switching humbuckers, τα οποία ουσιαστικά αχρηστεύουν το 2ο πηνίο εφόσον το επιθυμούμε.

Η δική μας κιθάρα έρχεται με humbucker pickups. Το pickguard (κομμάτι πλαστικό που προστατεύει τη κιθάρα από τις "πενιές") έχει 2 θέσεις για 2 pickups. Ανοίχτηκε άλλη μία θέση για να έχουμε συνολικά 3 pickups (neck, middle, bridge). Ο λόγος για τον οποίο τοποθετούμε pickups σε περισσότερες της μίας θέσεις έχει να κάνει με το τόνο που θέλουμε να έχουμε. Pickups που βρίσκονται πιο κοντά στη "γέφυρα" (το μεταλλικό εξάρτημα του σώματος της κιθάρας πάνω στο οποίο ακουμπάνε οι χορδές) τείνουν να εμφανίσουν πιο υψηλά πρίμα.

Επειδή τα σήματα που θα κληθούμε να ενισχύσουμε είναι ιδιαίτερα ασθενή, θωρακίζουμε τις κοιλότητες με ταινία αλουμινίου η οποία αργότερα θα γειωθεί, για να κρατήσει τα παράσιτα μακριά από τις καλωδιώσεις και τους ενισχυτές που θα φιλοξενηθούν σε αυτές τις κοιλότητες. Σε αυτό το σημείο θα με κρεμούσε ο [MENTION=15018]Seafalco[/MENTION] αν με έβλεπε, αλλά σε περίπτωση που δεν έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία για να ανοίξουμε χώρο για ένα ακόμα pickup, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα απλό κατσαβίδι και ένα τρυπάνι Τρυπώντας σε όλη την επιφάνεια που θέλουμε να αφαιρέσουμε και φτάνοντας μόνο μέχρι το βάθος που είναι απαραίτητο, αφαιρούμε το ξύλο χρησιμοποιώντας το κατσαβίδι ως σκαρπέλο. Σίγουρα το αποτέλεσμα δεν είναι εμφανίσιμο, αλλά δε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα μιας και θα καλυφθεί.

Πιεζο-pickup

Η κιθάρα όμως προορίζεται για υβριδική, δηλαδή ένα όργανο που θα μπορεί να παράγει διάφορους συνδυασμούς ήχων κιθάρας. Έτσι λοιπόν η υπάρχουσα απλή γέφυρα αντικαταστήθηκε με μια piezo tune-o-matic γέφυρα. Αυτή μας επιτρέπει να ρυθμίσουμε ξεχωριστά το μήκος κάθε μιας χορδής, ώστε να βγαίνει σωστά ο τόνος της κάθε νότας, ανεξάρτητα από την οκτάβα στην οποία ανήκουν. Εκτός αυτού, κάθε στήριγμα χορδής περιέχει εσωτερικά ένα πιεζοηλεκτρικό στοιχείο, το οποίο μετατρέπει την πίεση -στη δικιά μας περίπτωση τις δονήσεις- σε σήμα. Όταν ενισχύσουμε αυτό το σήμα, έχουμε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που "φέρνει" σε ακουστική κιθάρα.

Αυτή όμως η γέφυρα θέλει το δικό της προενισχυτή (κάτω). Αυτός λοιπόν τοποθετήθηκε πίσω από τη γέφυρα, μαζί με τη μπαταρία του (πάνω). Ανοίχτηκε επίσης μια οπή στο κάτω μέρος της κιθάρας, εκεί που μπαίνει το στήριγμα για τον ιμάντα, ώστε να τοποθετηθεί στήριγμα με jack.

Στο προενισχυτή τοποθετήθηκε jack για εύκολη προσαρμογή του καλωδίου που πάει στη γέφυρα-piezo. Προσέξτε ότι ο ενισχυτής φέρει και σύστημα κουρδίσματος. Μπορούμε πλέον να κουρδίσουμε το όργανο όποτε το θελήσουμε!

Sustainer

Ένα καλό που έχουν οι κιθάρες τύπου Gibson SG (όπως η δική μας) σε σχέση με κιθάρες που χρησιμοποιούν γέφυρα με tremolo (ένα λεβιέ που αλλάζει ελαφρώς το κούρδισμα των χορδών) είναι το sustain, δηλαδή το πόσο κρατιέται η νότα με ένα παίξιμο. Ίσως έχετε παρατηρήσει πολλές φορές τους κιθαρίστες να παίζουν πολύ κοντά στο ηχείο με αποτέλεσμα η νότα να παίζει σχεδόν μόνη της, όπως στο ακόλουθο βίντεο:

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=7qfKCtpMo-I]The Fernandes Sustainer Guitar! Listen to that bitch squeal like a pig! - YouTube[/ame]

Το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε έναν κλειστό βρόχο ανάδρασης κιθάρας-ενισχυτή-ηχείου-κιθάρας. Καθώς ο κιθαρίστας παίζει μια νότα, αυτή συλλαμβάνεται από τα pickups, οδηγείται προς ενίσχυση, αναπαράγεται από τα ηχεία και τα ηχητικά κύματα δονούν τις αντίστοιχες χορδές (τις χορδές με την ίδια ιδιοσυχνότητα), αναγκάζοντάς τες να συνεχίσουν να δονούνται περισσότερο από το κανονικό.

Ο βρόχος αυτός μπορεί να αντικατασταθεί από ένα ενεργό sustainer, δηλαδή ένα πηνίο (sustain driver) που κινεί τις χορδές, εφαρμόζοντας και πάλι την αρχή της δυαδικότητας. Αντί να βασιζόμαστε στα ηχητικά κύματα, ένα κύκλωμα ενίσχυσης αναλαμβάνει να ενισχύσει το σήμα των pickups και βάσει αυτού να κινήσει μέσω του sustain driver τις χορδές.

Tο sustainer δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κύκλωμα ενίσχυσης και οδήγησης του sustain driver. Το σήμα ενισχύεται από ένα TL082 (διαφορικός ενισχυτής μεγάλης αντίστασης εισόδου) ενώ στη συνέχεια οδηγείται από ένα LM380 (τελικός ενισχυτής ισχύος), το οποίο είναι ικανό να δώσει 2.5W. Φυσικά, η τροφοδοσία του γίνεται αυστηρά από τροφοδοτικό AC σε DC, όταν αυτό συνδεθεί στην ανάλογη θύρα που υπάρχει δίπλα στη θήκη της μπαταρίας.

Το σήμα του προέρχεται από το piezo pickup, ώστε να αποφύγουμε μικροφωνισμούς. Ως μικροφωνισμός ορίζεται ο ανεπιθύμητος βρόχος που εμφανίζεται όταν η είσοδος ενός συστήματος ενίσχυσης (μικρόφωνο ή pickup) λαμβάνει σήμα από την έξοδο του ιδίου συστήματος (ηχείο ή sustain driver) και παράγει τους γνωστούς σε όλους μας απόκοσμους ήχους και σφύριγμα, ιδιαίτερα εκνευριστικούς σε συναυλίες και ομιλίες.

Το κύκλωμα δοκιμάστηκε πρώτα μια διάτρητη πλακέτα δοκιμών, γνωστή και ως raster, ώστε δοκιμές και αλλαγές να γίνονται χωρίς τη χρήση ειδικού εξοπλισμού. Στη συνέχεια τα εξαρτήματα κολλήθηκαν μόνιμα σε πλακέτα χαλκού.

Τέλος μπορούμε να αλλάξουμε τη λειτουργία του sustainer από normal σε harmonic με ένα διακόπτη, που βρίσκεται δίπλα στο ποτενσιόμετρο (pot) έντασης του sustainer. Η λειτουργία harmonic διαφέρει από τη κανονική καθώς δεν διεγείρει τόσο την κυρίαρχη συχνότητα (δηλαδή τη νότα που παίξαμε) όσο τις αρμονικές της, με αποτέλεσμα να κινούνται περισσότερο οι υπόλοιπες χορδές σε σχέση με αυτή που παίξαμε.

Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί χώρος και για τον ενισχυτή αυτόν. ο χώρος βρέθηκε στο κάτω μέρος του pickguard.

Το sustain driver κατασκευάστηκε με τα υλικά ενός pickup και χάλκινο αγωγό από παλιό τύλιγμα μετασχηματιστή. Δίπλα του τοποθετήθηκε ένας HB (Humbucker) μίας θέσης (είναι πιο μαζεμένοι από τους άλλους) ώστε να μη «χάσουμε» το pickup στη θέση neck. Συνολικά χρειάστηκαν 100 περίπου τυλίγματα με μια συνολική αντίσταση πηνίου στα 8Ω. Είναι σημαντικό η αντίσταση πηνίου να είναι παρόμοια με την αντίσταση του μεγαφώνου ώστε να μπορεί να λειτουργήσει σωστά ο τελικός ενισχυτής.

Προσωπικότητα

Έχοντας κουραστεί λίγο από τα ηλεκτρονικά, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα εικαστικά και συγκεκριμένα με το headstock (κεφαλή της κιθάρας, εκεί που τοποθετούνται τα κλειδιά κουρδίσματος) που τόσο καιρό παραμελούσα. Με ένα μολύβι, ένα κοπίδι και πολλή υπομονή φαγώθηκε το ξύλο (είναι maple/σφενδάμι και σκάβεται πολύ εύκολα) και ιδού το αποτέλεσμα.

Στη συνέχεια περάστηκε αστάρι, σημαντικότατο βήμα για να πιάσει η βαφή και για να έχουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Μετά από 2-3 χέρια αστάρι και τρίψιμο στο ενδιάμεσο, περάστηκε μαύρο μεταλλικό χρώμα (tip: η κιθάρα θα έχει διχρωμία βιολετί-μαύρο ). Για να τονιστούν τα γράμματα, αγοράστηκε και τοποθετήθηκε ασημόσκονη (απ' αυτή σε μορφή κόλλας με την οποία τα παιδάκια κάνουν κάρτες). Γεμίζοντας σιγά σιγά το κενό στα γράμματα, δημιουργήθηκε ουσιαστικά ένα inlay, το οποίο μετά το τελικό βερνίκι (4-5 χέρια καθαρό γυαλιστερό) θα δώσει επιφάνεια χωρίς ανωμαλίες. Τέλος τοποθετήθηκε και ένα water decal με τη φίρμα Gibson. Το water decal πρόκειται ουσιαστικά για ένα σήμα χαραγμένο σε πλαστικό, το οποίο φέρει μια ειδική ελαφρώς κολλώδη επίστρωση. Για να το τοποθετήσουμε, το μουσκεύουμε σε χλιαρό νερό μέχρι να μαλακώσει και στη συνέχεια το τοποθετούμε στο σημείο που θέλουμε με τη βοήθεια μιας μπατονέτας ή ενός μικρού πινέλου. Στη συνέχεια το πιέζουμε ελαφρώς με μια πετσέτα ώστε να φύγει το νερό που έχει παγιδευτεί από κάτω του και περιμένουμε να στεγνώσει. Μια ικανοποιητική ποσότητα βερνικιού σε συνδυασμό με προσεκτικό τρίψιμο είναι ικανή να καλύψει και να προστατέψει το decal, αφήνοντας μια ενιαία επιφάνεια. Τα decals νερού είναι ιδιαίτερα γνωστά στους μοντελίστες, καθώς με αυτά τοποθετούν μικρές λεπτομέρειες στα έργα τους.

Βάψιμο

Μετά από το headstock, πέρασα στο σώμα. Αρχικά έπρεπε να κλείσουν οι υπάρχουσες τρύπες για τα ποτενσιόμετρα, διακόπτες κτλ επειδή η διάταξη θα άλλαζε.

Ένας πολύ εύκολος τρόπος να κλείσει μια τρύπα σε ξύλο είναι να χρησιμοποιήσουμε τα ροκανίδια του ίδιου του κομματιού που θέλουμε να διορθώσουμε.

Κάνοντας ένα μείγμα με κόλλα PVC (ξυλόκολλα) και ροκανίδια, μπορούμε να φτιάξουμε ένα είδος στόκου ιδιαίτερα ανθεκτικού, που εμφανίζει χαρακτηριστικά ξύλου. Το μείγμα πρέπει να πλησιάσει τη σύσταση του στόκου ή του παχύρρευστου γλάσου (για όσους από εσάς γνωρίζουν από μαγειρική ). Τα ροκανίδια μπορούν να έχουν ότι μέγεθος θέλουμε, με τα μικρά να δίνουν καλύτερο αποτέλεσμα και πιο συμπαγές ενώ τα μεγάλα να καλύπτουν ευκολότερα μεγάλα κενά. Φυσικά, αν θέλουμε πιο ρευστό μείγμα μπορούμε πάντα να προσθέσουμε λίγο νερό, καθώς οι ξυλόκολλες είναι ως επί τω πλείστω υδατοδιαλυτές. Στη περίπτωση που δεν έχουμε ροκανίδια από προηγούμενη παρέμβασή μας στο κομμάτι που δουλεύουμε, μπορούμε ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουμε ροκανίδια για κατοικίδια ζώα (αυτό που βάζουμε στα χάμστερ).

Οι κόλλες αυτές έχουν πολλές ιδιότητες, τις οποίες προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε με αυτή τη πατέντα. Αφενός είναι πιο δυνατές από το ίδιο το ξύλο, αφετέρου προσφέρουν ελαστικότητα μέχρι ένα βαθμό. Συνεπώς δε πρόκειται να ραγίσει/σκάσει όπως το ξύλο, είναι σχετικά υδροφοβική και θα αντέξει σε κοντινό τρύπημα.

Στη συνέχεια τρίβουμε με γυαλόχαρτο την επιφάνεια, ώστε να φαγωθούν οι ανωμαλίες από τα μεγάλα κομμάτια των πριονιδιών, και ρίχνουμε λεπτή σκόνη ξύλου (προϊόντα του τριψίματος) πάνω στις κλειστές τρύπες. Στάζοντας λίγη κόλλα στιγμής, δημιουργούμε ένα ακόμα πιο ισχυρό και λείο στρώμα, που θυμίζει το εμαγιέ των κουζινών. Αυτή η επίστρωση είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς διευκολύνει το άνοιγμα νέων τρυπών, ενισχύοντας το ξύλο εκεί που χρειάζεται. Το συγκεκριμένο κόλπο είναι ιδιαίτερα γνωστό σε επιπλοποιούς, καθώς έτσι συνήθιζαν να κλείνουν τις τρύπες που άφηναν τα καρφιά σε διάφορα έπιπλα, πριν βγουν οι στόκοι ξύλου.

Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι της όλης κατασκευής να είναι το βάψιμο του σώματος. Η διαδικασία αναφέρθηκε ήδη: αστάρι, τρίψιμο στο χέρι, κρέμασμα σε σύρμα και βάψιμο στη ταράτσα. Θα πρέπει να επιλέξετε μια μέρα με ήλιο, ελάχιστο έως καθόλου αέρα και ελάχιστη υγρασία. Το αστάρι είναι καλό να έχει σχετικά ανοικτή απόχρωση ώστε να κάνει αντίθεση με το χρώμα και να βλέπουμε εύκολα που υπάρχει πρόβλημα κάλυψης. Σε γενικές γραμμές προτείνεται η διαδικασία του βαψίματος να εκτελείται καθώς τα κομμάτια βρίσκονται κρεμασμένα κάθετα, έτσι ώστε η επιφάνεια που πρόκειται να βαφεί να μας κοιτάει κατά πρόσωπο. Με το τρόπο αυτό, μειώνουμε τη πιθανότητα να κάτσει η σκόνη πάνω στο κομμάτι που δουλεύουμε πριν προλάβει να στεγνώσει η μπογιά. Η σκόνη πάνω σε φρέσκια μπογιά καταστρέφει το οπτικό αποτέλεσμα και δημιουργεί μια υφή γυαλόχαρτου πάνω στο κομμάτι μας που δεν αφαιρείται.

Προσοχή! Κάτι που ανακάλυψα με τον άσχημο τρόπο!

Ποτέ wetsanding (τρίψιμο με βρεγμένο γυαλόχαρτο) στο αστάρι. Υπάρχει κίνδυνος, εάν σε κάποιο σημείο αφαιρέσουμε όλο το αστάρι, να «περάσουμε» στο ξύλο και να εισχωρήσει νερό μέσα σε αυτό. Φουσκώνει και γίνεται χάλια. Ευτυχώς αν το αφήσουμε να στεγνώσει, ξεφουσκώνει και μπορούμε να διορθώσουμε τη ζημιά.

Συνεχίζοντας τη διαδικασία αστάρι -> τρίψιμο -> αστάρι, αδειάζοντας όλο το σπρέι και προσέχοντας για ατέλειες που θέλουν στοκάρισμα, περνάμε στο κυρίως βάψιμο. Το μπροστινό μέρος του σώματος βάφτηκε μωβ μεταλλικό ενώ το πίσω και τα πλάγια μαύρο μεταλλικό.

Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε πρόκειται για πολύ περίεργο χρώμα. Κανονικά είναι μωβ-μπλε αρκετά σκούρο. Αν όμως φωτιστεί αρκετά γίνεται έντονο μπλε. Στο σημείο που ενώνεται ο λαιμός με το σώμα, δε περνάμε ούτε αστάρι ούτε χρώμα ούτε βερνίκι, καθώς τα κομμάτια είναι έτσι μετρημένα ώστε να εφαρμόζουν τέλεια. Φυσικά ανάμεσα σε κάθε πέρασμα βαφής ή κάθε 2 περάσματα-χέρια το γυαλοχαρτάρουμε ελαφρά (μπορεί να γίνει wetsanding με πολύ προσοχή, το χρώμα είναι υδροφοβικό) αλλά ποτέ στο τελικό στρώμα, καθώς το χρώμα είναι μεταλλικό και θα χάσει το λαμπύρισμά του.

Δουλεύοντας το μπροστινό μέρος και μόνο, φτάνουμε σε ένα σημείο που είμαστε ικανοποιημένοι με την εικόνα του. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε καλύψει ομοιόμορφα το κομμάτι, δεν αφήσαμε κενά ή σημεία που έτρεξε μπογιά (αν έτρεξε, τα τρίβουμε λίγο αφού στεγνώσει η μπογιά και τα ξαναπερνάμε μια στρώση) ενώ η υφή συμφωνεί με τα χαρακτηριστικά της μπογιάς που αγοράσαμε (υπάρχουν μπογιές γυαλιστερές, σατινέ, σαγρέ κτλ). Από δω και πέρα η πρόσοψη δε θα πειραχτεί μέχρι να περαστεί βερνίκι. Αν θέλουμε ένα ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα, βάφουμε το μπροστινό μέρος σε στυλ sunburst. Το sunburst έγινε με μια μέθοδο που βρήκα στο youtube. Στην ουσία κόβουμε ένα περίγραμμα της κιθάρας σε χαρτόνι και το τοποθετούμε 1-2 εκατοστά πιο πάνω από την επιφάνεια που θέλουμε να γίνει το sunburst. Μετά ψεκάζουμε με χρώμα σε κλίση 45° ελέγχοντας για το αποτέλεσμα. Μετά σειρά έχει το βερνίκι! Φυσικά αδειάζουμε όλο το κάνιστρο στο σώμα και το λαιμό, με wet sanding ενδιάμεσα. Σύνολο, μπορεί και 8-9 χέρια.

Όταν χρησιμοποιούμε σπρέι του εμπορίου, είτε αυτό είναι μπογιά είτε βερνίκι, πρέπει να ακολουθούμε ορισμένους κανόνες. Πριν βάψουμε δε ξεχνάμε να ανακινούμε καλά το κάνιστρο και να ελέγχουμε σε ένα κομμάτι χαρτόνι αν η ροή του υγρού γίνεται αβίαστα. Στη συνέχεια με ομοιόμορφες οριζόντιες αργές κινήσεις, βάφουμε το κομμάτι μας, ψεκάζοντάς το από απόσταση περίπου 30 εκατοστών (ή ότι προτείνει ο κατασκευαστής της μπογιάς). Δεν αδειάζουμε όλο το χρώμα με ένα πέρασμα, αλλά περιμένουμε 5-10 λεπτά μόλις ολοκληρωθεί το 1ο χέρι. Αν δε θέλουμε να ξοδέψουμε όλο το χρώμα, γυρνάμε το κάνιστρο ανάποδα και πιέζουμε μέχρι να βγει καθαρό αέριο (έτσι έχουμε αδειάσει το δίαυλο του σπρέι από χρώμα, οπότε δε θα βουλώσει). Όταν νιώθουμε ότι πάει να αδειάσει το κάνιστρο, σταματάμε το βάψιμο, καθώς τα σπρέι του εμπορίου έχουν την τάση να "φτύνουν" το χρώμα όταν τελειώνουν, δημιουργώντας αντιαισθητικές κηλίδες χρώματος στο κομμάτι μας.

Βερνίκωμα

Αυτό το στάδιο είναι πολύ σημαντικό. ΔΕΝ πρέπει να πιάσουμε χρώμα, δηλαδή να τρίψουμε τόσο πολύ που να φαγωθεί το βερνίκι και να αρχίσει να τρίβεται το χρώμα. Για να καταλάβουμε πότε αρχίζει να συμβαίνει αυτό, τοποθετούμε τη κιθάρα πάνω σε μια λευκή πετσέτα όταν κάνουμε το wetsanding.

Αυτό που πρέπει να έχουμε στην επιφάνεια είναι μια γαλακτώδης ουσία, σκόνη βερνικιού με νερό δηλαδή. Αν αρχίσει και σκουραίνει, τότε κάπου πιάσαμε χρώμα.

Το wet sanding έγινε με ντουκόχαρτο νερού (ψιλό γυαλόχαρτο που με τη χρήση νερού γίνεται αποδοτικό). Διαδοχικά χρησιμοποιήθηκαν τα νούμερα 1000, 1500, 2000 και φυσικά νερό και μάλιστα χλιαρό, μιας και αυτό μαλακώνει γρηγορότερα το ντουκόχαρτο. Αν θέλουμε, ρίχνουμε μια σταγόνα υγρό πιάτων στο νερό που χρησιμοποιούμε για το τρίψιμο, ώστε να επιτρέπει στο ντουκόχαρτο να γλιστράει πιο εύκολα. Στην ουσία πρέπει όλη η επιφάνεια να γίνει θολή από το τρίψιμο. Όπου υπάρχουν γυαλιστερά σημαδάκια, πάει να πει ότι η επιφάνεια δεν είναι επίπεδη (τα σημάδια αυτά είναι ουσιαστικά πιο χαμηλά από το επίπεδο που φτάσαμε τρίβοντας) και θέλει κι άλλο τρίψιμο. Το αποτέλεσμα γίνεται ορατό πριν το τελικό buffing, το τελευταίο γυάλισμα δηλαδή, όπου αφαιρούμε κάθε μορφής μικρογρατζουνιά που προκλήθηκε από το ντουκόχαρτο.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αφήσουμε ήσυχο το όργανο για τουλάχιστον μια βδομάδα, καθώς αυτή είναι σε γενικές γραμμές η χρονική διάρκεια πλήρους αποκατάστασης του βερνικιού, αυτό που ονομάζουμε και treating. Το βερνίκι συνήθως έχει στεγνώσει μέσα σε μια μέρα, αλλά μετά από αρκετές μέρες θα φτάσει το βαθμό σκληρότητας που το χαρακτηρίζει.

Στο σημείο αυτό έχουμε ουσιαστικά τελειώσει. Υπάρχει και ένα ακόμα στάδιο -που δυστυχώς δε το τράβηξα φωτογραφία- το οποίο είναι αυτό του buffing, οπότε θα αρκεστείτε σε μερικά δείγματα από το διαδίκτυο.

Χρησιμοποίησα κρέμα για γυάλισμα αυτοκινήτων 3Μ, πολύ λεπτή πάνω σε κετσέ από 2 φορές (ο κετσές θυμίζει έντονα φλοκάτη). Με δράπανο σε χαμηλές στροφές (αν δεν έχετε πρόσβαση σε αλοιφαδόρο όπως αυτός στην αριστερή εικόνα) περνάμε την επιφάνεια σιγά σιγά, με απαλές κυκλικές κινήσεις, προσέχοντας να μη στεγνώσει η επιφάνεια από αλοιφή. Στο τέλος σκουπίζουμε με καθαρό πανί και θαυμάζουμε τη γυαλάδα (είναι η τελευταία φορά που το βλέπουμε τόσο γυαλιστερό ).

Στη συνέχεια, περνάμε το σώμα κερί (είτε overlay, είτε αυτοκινήτου) και τη ταστιέρα λάδι (εγώ τη πέρασα λάδι για ξύλα εξωτερικού χώρου/ιστιοφόρα, γνωστό και ως λάδι ξύλου Τικ ή τικέλαιο).

Επίσης να πω ότι το πίσω μέρος του λαιμού το πέρασα μόνο βερνίκι και το γυάλισα εξίσου, καθώς δε θα ήθελα από το παίξιμο να φαγωθεί το βερνίκι και το χρώμα. Έτσι τουλάχιστον, αν φαγωθεί το βερνίκι, δε θα φαίνεται τόσο και θα μπορώ στο μέλλον να το επιδιορθώσω με μια σχετική ευκολία.

Λίγα ηλεκτρονικά ακόμα

Οφείλω να σημειώσω ότι η αναφορά σε συγκεκριμένα ηλεκτρονικά ή ηλεκτρικά στοιχεία γίνεται για χάρη πληρότητας της παρουσίασης. Θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ολόκληρη συζήτηση γύρω από αυτά, όπως φυσικά μπορεί να γίνει για κάθε άλλο στάδιο της συνολικής διαδικασίας.

Το όλο σκεπτικό της κατασκευής είναι μια κιθάρα αυστηρά ηλεκτρική με πολλές δυνατότητες παραμετροποίησης. Έτσι λοιπόν εγκαταστάθηκαν 2 συστήματα, ένα με humbucker pickups και ένα με piezo bridge, το οποίο δίνει τόνο ακουστικής. Τα 2 αυτά συστήματα φέρουν δικό τους προενισχυτή, ο οποίος αναλαμβάνει να ενισχύσει τα σήματα των pickups από μερικών δεκάδων mV σε V (περίπου 100 φορές).

Ο προενισχυτής του piezo έχει δυνατότητες ρύθμισης έντασης, presence (δηλαδή συχνότητες άνω των 5KHz), χαμηλών, μεσαίων, υψηλών συχνοτήτων και tuner. Ο προενισχυτής των HB pickup βασίζεται στο TL082 και επιτρέπει ρύθμιση στις χαμηλές και ψηλές συχνότητες από τα -12dB έως τα 12dB.

Τον τελευταίο προενισχυτή ακολουθεί ένα κύκλωμα distortion βασισμένο στο LM386 και 2 διόδους πυριτίου σε ανάστροφη πόλωση μεταξύ τους. Το distortion, για το οποίο είναι γνωστές οι ηλεκτρικές κιθάρες, δεν είναι τίποτα άλλο από ψαλιδισμός σήματος, είτε λόγω ανεπάρκειας τροφοδοσίας είτε λόγω ψαλιδισμένου σήματος εισόδου.

Στην 1η περίπτωση αναγκάζουμε τον ενισχυτή μας να ενισχύσει ένα σήμα παραπάνω από την τροφοδοσία που ο ίδιος έχει. Είναι παράλογο να περιμένουμε ένα κύκλωμα που τροφοδοτείται με 12V να θέλουμε να βγάλει σήμα που να φτάνει τα 14V (αν και υπάρχουν μερικά κολπάκια που μπορούμε να πετύχουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αλλά δε μας αφορούν). Στη 2η περίπτωση οι δίοδοι «ψαλιδίζουν» το σήμα, κρατώντας το αυστηρά κάτω από τα 0.7V, μιας και μια τυπική δίοδος πυριτίου ξεκινάει να άγει στα 0.7V. Ένας διακόπτης 3 θέσεων επιτρέπει επιλογή ανάμεσα σε σύνδεση των διόδων στην είσοδο, στην έξοδο ή πλήρη αποσύνδεσή τους.

Το κέρδος του distortion είναι μόνιμα φιξαρισμένο στο 200 (δηλαδή ο λόγος έντασης εξόδου προς είσοδο ισούται με 200) ενώ με διπλό ποτενσιόμετρο καθορίζουμε ένταση ήχου εισόδου και εξόδου από το κύκλωμα. Το κύκλωμα φέρει διακόπτη 2 θέσεων, ο οποίος παρακάμπτει τόσο είσοδο όσο και έξοδο. Ίδιο διακόπτη φέρει και ο προενισχυτής, του οποίου η ενεργοποίηση επιτρέπει τροφοδότηση του distortion και του sustainer. Έτσι λοιπόν, η κιθάρα μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς ηλεκτρονικά, σαν μια απλή του εμπορίου.

Για τη μίξη ήχου, επιλέχτηκε ένας περιστροφικός διακόπτης 6 θέσεων (bridge, middle, neck, bridge-neck, neck-middle και bridge-middle). Το neck pickup είναι switching humbucker (μπορούμε δηλαδή να επιλέξουμε να δουλεύει σαν single coil ή σαν humbucker) ενώ καταλαμβάνει μία μόνο θέση, αφήνοντας χώρο δίπλα του για τον sustain driver που κατασκευάσαμε. Τέλος τα σήματα από τον piezo προενισχυτή και από το distortion οδηγούνται σε κοινό διακόπτη 3 θέσεων ώστε να μπορεί κάποιος να επιλέξει σήμα από humbucker, piezo ή και τα δύο. Αντιλαμβάνεστε το εύρος των επιλογών που έχουμε!

Εκτός αυτών, έχουμε και έξτρα επιλογές όταν χρησιμοποιείται το sustainer. Έτσι λοιπόν μπορούμε να επιλέξουμε είτε έξοδο σήματος από piezo, άρα έχουμε ήχο ακουστικής, είτε έξοδο σήματος από bridge HB, οπότε έχουμε ήχο ηλεκτρικής, είτε από κοντινό στο driver HB (neck ή middle) οπότε ο ήχος που παίρνουμε είναι στην ουσία από επαγωγή, και είναι ακόμα περισσότερο distorted και bright σε σχέση με το κύκλωμα distortion (για πολύ βαριά heavy metal κτλ, όχι πως θα το χρησιμοποιήσω αλλά προέκυψε). Θυμίζω ότι μόνο ο bridge HB είναι αρκετά μακριά από το sustainer ώστε να μη μικροφωνίζει (επαγωγή).

Η αρχική κοιλότητα των ηλεκτρονικών ήταν επαρκής για να στεγάσει αρκετά κυκλώματα όπως έναν προενισχυτή, το distortion και διάφορα knobs για ένταση, τόνο, μίξη, επιλογή πηγής κτλ. Σε αυτή τη φάση η κιθάρα καθόταν μονίμως σε συνθήκες "εντατικής", μιας και πρέπει να περάσει η περίοδος σκλήρυνσης του βερνικιού.

Ο προενισχυτής για τα humbuckers είναι κιτ συναρμολογούμενο, το οποίο προσφέρει δυνατότητα equalizer στα πρίμα και στα μπάσα. Έγινε μια μικρή αλλαγή για να ελέγχεται από διπλό ποτενσιόμετρο, κάτι που μειώνει τον απαιτούμενο χώρο για τη τοποθέτηση τους και διευκολύνει τη χρήση τους. Το distortion μέσω του lm386 και 2 διόδων βγήκε αρκετά μικρό ώστε να χωρέσει χωρίς πρόβλημα.

Και το τελικό αποτέλεσμα:

Σε αυτό το σημείο θα δώσω κάποια δείγματα των δυνατοτήτων της κιθάρας:

1) 2-3 Συγχορδίες με ενεργοποιημένα τα pickups λαιμού και γέφυρας

2) Εισαγωγή από το "Sweet Home Alabama" με ενεργοποιημένη μόνο την piezo-γέφυρα

3) Το ρεφρέν από το "TNT" με ενεργοποιημένο το μεσαίο pickup και τον ενισχυτή του distortion

4) Η νότα μι χαμηλή (στα αγγλικά Ε) από τη piezo-γέφυρα

5) Η νότα μι χαμηλή (στα αγγλικά Ε) από τη piezo-γέφυρα με ενεργό sustain

Η ηχογράφηση έγινε απευθείας στον υπολογιστή μέσω της εισόδου linein, οπότε το αποτέλεσμα δεν είναι ιδανικό. Έγινε δοκιμή να γίνει εγγραφή από μικρόφωνο κοντά στον ενισχυτή, αλλά τα αποτελέσματα ήταν χειρότερα.

Τι καταφέραμε όμως μέχρι τώρα και που μας οδήγησε μια τέτοια κατασκευή; Αν θέλετε να αποκτήσετε ένα άψογο μουσικό όργανο, τότε καλύτερα να αγοράσετε κάποιο έτοιμο από έναν αναγνωρισμένο κατασκευαστή. Αυτή η παρουσίαση απευθύνεται κυρίως σε άτομα που οι έτοιμες λύσεις δε τους καλύπτουν και θέλουν να εφαρμόσουν τις όποιες γνώσεις τους για να κατασκευάσουν κάτι λειτουργικό. Αποδείχτηκε ότι δε χρειάζεται να είσαι μάστορας ή τεχνίτης για να φτιάξεις κάτι τόσο πολυδιάστατο (με εξαίρεση το αρχικό κιτ της κιθάρας) αλλά να φορτωθείς με πείσμα και όρεξη για μάθηση. Ένα τέτοιο πρότζεκτ θα σε φέρει αντιμέτωπο με τις ικανότητές σου στη ξυλοτεχνία, στα ηλεκτρονικά, στις κολλήσεις, στη βαφή, στο φινίρισμα. Απαιτούνται μέρες για την ολοκλήρωση και του πιο απλού σταδίου, το οποίο ένας γνώστης θα ολοκλήρωνε μέσα σε ώρες. Θα σου επιτρέψει όμως να ξεδιπλώσεις τις ικανότητές σου και να εξασκήσεις τη φαντασία σου, γνωρίζοντας παράλληλα κόσμους που ενδεχομένως να μην είχες επισκεφθεί ποτέ.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Seafalco για την εξαιρετική του βοήθεια στην επιμέλεια του κειμένου.

[Seafalco]

Καλά αν νομίζεις ότι με αυτό :

"Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Seafalco για την εξαιρετική του βοήθεια στην επιμέλεια του κειμένου."

Έχεις εξιλεωθεί για την "ασέλγειά" σου, απέναντι στη καημένη τη κιθάρα, είσαι πολύ γελασμένος! ! ! :whip:

Σου στέλνω πακέτο σκαρπέλα!

Εγώ ένα έχω να πω, ότι δουλειές σαν αυτή, εκφράζουν ακριβώς αυτό το ανήσυχο πνεύμα, που τόσο κοινό είναι ανάμεσα στους φίλους του Λάμπη μας!

Έτσι ακριβώς όπως ειπώθηκε ήδη !

"Τι καταφέραμε όμως μέχρι τώρα και που μας οδήγησε μια τέτοια κατασκευή; Αν θέλετε να αποκτήσετε ένα άψογο μουσικό όργανο, τότε καλύτερα να αγοράσετε κάποιο έτοιμο από έναν αναγνωρισμένο κατασκευαστή. Αυτή η παρουσίαση απευθύνεται κυρίως σε άτομα που οι έτοιμες λύσεις δε τους καλύπτουν και θέλουν να εφαρμόσουν τις όποιες γνώσεις τους για να κατασκευάσουν κάτι λειτουργικό. Αποδείχτηκε ότι δε χρειάζεται να είσαι μάστορας ή τεχνίτης για να φτιάξεις κάτι τόσο πολυδιάστατο (με εξαίρεση το αρχικό κιτ της κιθάρας) αλλά να φορτωθείς με πείσμα και όρεξη για μάθηση. Ένα τέτοιο πρότζεκτ θα σε φέρει αντιμέτωπο με τις ικανότητές σου στη ξυλοτεχνία, στα ηλεκτρονικά, στις κολλήσεις, στη βαφή, στο φινίρισμα. Απαιτούνται μέρες για την ολοκλήρωση και του πιο απλού σταδίου, το οποίο ένας γνώστης θα ολοκλήρωνε μέσα σε ώρες.

Θα σου επιτρέψει όμως να ξεδιπλώσεις τις ικανότητές σου και να εξασκήσεις τη φαντασία σου, γνωρίζοντας παράλληλα κόσμους που ενδεχομένως να μην είχες επισκεφθεί ποτέ."

Ε μετά από αυτό, νομίζω ότι οι αναλύσεις είναι "φτωχές" !

Μίλτο ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας το ταξίδι σου αυτό !

:worship::worship:

[Nick74]

ok, δε μπορει κανεις να πει τιποτα εκτος απο ενα μεγαλο μπραβο!:worship:

Δυστυχως τις περισσοτερες φορες οσοι παιρνουν καποιο κιτ δεν ασχολουνται και πολυ περα απο τη συναρμολογηση με το manual στο χερι, εσυ το τραβηξες αρκετα...

Αντε κι η επομενη να ειναι εξ ολοκληρου diy

Θα μπορουσες βεβαια -αν σ αρεσει ο ηχος της σαν κιθαρα και αξιζει- στο μελλον να ασχοληθεις λιγακι με τα ηλεκτρονικα της (LM360 μετα απο τοσο κοπο? )

[AgentCain]

Θα μπορουσες βεβαια -αν σ αρεσει ο ηχος της σαν κιθαρα και αξιζει- στο μελλον να ασχοληθεις λιγακι με τα ηλεκτρονικα της (LM360 μετα απο τοσο κοπο? )

Η αλήθεια είναι ότι διάβασα αρκετές γνώμες σχετικά με το distortion. Οι περισσότεροι επιλέγουν λυχνίες λόγω της ιδιαίτερης παραμόρφωσης που προσφέρουν στο σήμα. Προσωπικά μου αρέσει και μένα αλλά δε χωρούσαν πάνω στη κιθάρα . Το LM360 το έβαλα μιας και ήταν αρκετά γνωστό και το μόνο που είχα διαθέσιμο.

Αν έχεις κάποιο άλλο μοντέλο να προτείνεις, είμαι όλος αυτιά. Γενικά υπάρχουν κάποια πραγματάκια που θα ήθελα να αλλάξω κάποια στιγμή.

[Nick74]

χεχε αυτο εννωουσα... οταν θα εχεις ορεξη και χρημα βαλε καλα καλωδιακια, παρε απ ευθειας απο μαγνητες και πετα 4 el84 ή 2 el34 (με μια καλη οδηγησουλα με τιποτα διπλοτριοδους) και θα ακουσεις τελειως αλλο ηχο...

Αν παιξεις και με καλες προσαρμογες και με 1/3-1/4 ultra-linear στα screen εκει να δεις μεγαλεια...

[valter]

wOw !!! Nice project dude!!! μ'αρεσει το χρωμα που διαλεξες να της κανεις!

μια ερωτηση οι αρμονικες της υπαρχουν σε ολους τους μαγνητες απο πανω? μιας και επαιξες αρκετα με τις θεσεις τους....

μονη μου ενσταση το μπρατσο κ η ποιοτητα του, σε λιγο καιρο θα γινει σαν σκουμπρι, θα πιτσικαρουν οι χορδες σε καθε ταστο σιγα σιγα.., για το σωμα κλαιν γιατι δεν εχει και ιδιαιτερη διαφορα.

αλλα Hurley Benton bratso? φιλικα παντα.

την ιδια φαση ειχα περασει κ εγω πριν μερικα χρονια και ειπα να κανω tribute se van Halen kai 80tila... και εφτιαξα αυτο.....

το καινουργιο μου κατασκευασμα....(partcaster alert..)

τωρα βεβαια η κιθαρα αυτη και ενα midi magniti tis roland επανω ετσι για τον χαβαλε.

και παλι μπραβο!

[AgentCain]

Good one!

Αν ποτε φτιάξω 2η θα πάω για stratocaster μιας και ηταν η 2η επιλογή μου. Για διακόσμηση θα εκανα κατι σε συνδυασμό τεχνικής με ταινία (που επέλεξες εσύ) και swirling

τι εννοείς αν υπάρχουν σε όλους τους μαγνήτες; αν παίζουν όλες οι αρμονικες που πρεπει;

[valter]

*εκανα ενα edit στο πιο πανω comment μου για το μπρατσο που διαλεξες. μη με παρεξηγεις αλλα επειδη εκανες ωραια δουλεια, καλο θα ηταν να σου μεινει κιολας. δεν το λεω απο χαϊενταδικη πλευρα, καθαρα πρακτικη ομως.

Το swirling ειναι και μενα πρωτο στη λιστα για το επομενο project οποτε αποφασισω να το αρχισω, αν και με αγχωνει το marbleling σαν τεχνικη γιατι πρεπει να βρεις καλες μπογιες, και να πειραματιστεις αρκετα. ενω με τις ταινιες, το masking ειναι παιχνιδι, κανεις οτι σχεδιο θες, οσα layers θες... κ μετα απλα λιωνεις στο buffering για να ερθει ολο σε μια ευθεια.

[AgentCain]

Αυτό το μπράτσο είχε μέσα δυστυχώς. Είναι κιτ. Αλλά είχα δει 2-3 που το άλλαξαν σχετικά εύκολα

[valter]

τι εννοείς αν υπάρχουν σε όλους τους μαγνήτες; αν παίζουν όλες οι αρμονικες που πρεπει;

εννοω, οτι το scale της ταστιερας σου ειναι συγκεκριμενο, και με βαση αυτο οι 2 humbuckers στις SG ειναι σε πολυ συγκεκριμενες θεσεις, για να βγαζουν συγκεκριμενη συχνοτητα. εσυ μετακινησες τους μαγνητες για να χωρεσεις κ αλλον ενα...

για να το πω πιο κατανοητα...

στο 12το ταστο εχουμε αρμονικη, ακριβως πανω απο τον μαγνητη στη θεση neck εχουμε την ιδια νοτα σε αρμονικη σε αλλη συχνοτητα ομως σαν να ηταν το 24 τασο , στην μεση της αποστασης μεταξυ neck μαγνητη και bridge ειναι παλι η ιδια αρμονικη σαν να ηταν το 36ταστο κτλ. ελπιζω να εγινα μην σε μπερδεψα.

αλλα κουβεντα να γινεται μ'αρεσουν αυτα τα προτζεκτ!

[AgentCain]

Ως προς τη θέση δε τους μετακίνησα καθόλου. Απλά άνοιξα μια ακόμα τρύπα στο κέντρο. Πάντως έχω δει SG που έχουν 3 μαγνήτες HB, δεν ειναι κατι το παράξενο. Η μόνη αλλαγή είναι που στη θέση του ενός έβαλα μονό HB. Κατά πόσο αυτό επηρέασε τη συμπεριφορά δε ξέρω βεβαια

[valter]

γραψε λαθος! νομιζα οτι ειχες βαλει μονο μαγνητη σωστα σε αποσταση φαινονται τοποθετημενοι. ναι sg κ les paul me τριπλους HB υπαρχουν αρκετες, 60ς-70ς κυριως.

[Yonah]

Πολύ μεράκι και όρεξη! Εύγε! Αν και δεν μου αρέσουν τα ταυράκια καθόλου, την έκανες κούκλα!

Και μεγάλη μαγκία η φάση με την piezo-γέφυρα, όταν δοκιμάσει κάποιος την ευεληξία των πιεζοηλεκτρικών πάνω στις συμβατικές κιθάρες δεν γυρνάει πίσω. Προσωπικά θα προτιμούσα η κονσολίτσα του προενισχυτή να ήταν κριμένη για πιο old school look, αλλα αυτά ειναι υποκειμενικά.

Μπράβο και πάλι, φοβερός!