spyropap Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 9, 2012 #1 Κοινοποίηση Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 9, 2012 Χαιρετώ την ομάδα του thelab. Την ιστοσελίδα παρακολουθώ μερικούς μήνες και ομολογώ πως μου αρέσει.Έτσι αποφάσισα να συμμετέχω στο φορουμ για να μοιραστώ μαζί σας γνώσεις, εμπειρίες, ενδιαφέροντα. Γνωριμία: Είμαι ο Σπύρος Παπ, κάτοικος Αθηνών κ προαστίων. Έχω σπουδάσει την ηλεκτρονική τέχνη στο τμήμα των Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων ΤΕΙ Πειραιά. Αυτή την στιγμή είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, διαθέτω εργαστήριο και χώρο επίδειξης πειραματικών ενεργειακών συστημάτων.Το κέντρο ηλεκτρόλυσης είναι χώρος στην Αθήνα όπου κατασκευάζω και δοκιμάζω αντιδραστήρες Υδρογόνου, ανεμογεννήτριες, εναλλάκτες ινβερτερ, και άλλα ηλεκτρονικά συστήματα κ κατασκευές.Μερικές ασχολίες μου είναι η διαχείριση υλικών, η κηπουρική, η άθληση, η καλλιτεχνία, η λογοτεχνία (συγγραφή σεναρίων, ποιημάτων, κατασκευή παιχνιδιών) κα. Τα έργα μου έχω δημοσιεύσει στο δίκτυο, θα δείξω και σε εσάς μέρος της δουλειάς μου (τα έργα μου δεν πωλούνται). Ξεκινώ την παρουσίαση μου με ιστορίες φαντασίας.Η ιστορία που ακολουθεί είναι σενάριο που βρίσκεται στο στάδιο επεξεργασίας 3D εικόνας για ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους.Η ιστορία είναι επιστημονικής φαντασίας και θα την ολοκληρώσω σε 10 τμήματα-μηνύματα-ποστ.Καλή διασκέδαση. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 9, 2012 Author #2 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Το δόντι του δράκου / Λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας / Μέρος 1 από 10Όλα είχαν αρχίσει πολλά χρόνια πριν, όταν οι επιστήμονες της ΔΝΤ «τελειοποίησαν» την πρόσφατη ανακάλυψη τους. Η ΔΝΤ μια απ’ τις ισχυρότερες διαγαλαξιακές εταιρείες, διέβλεψε τις τεράστιες δυνατότητες κι άρπαξε την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά. Ας μην προτρέχουμε όμως.Υπεύθυνο για όλα ήταν το τμήμα έρευνας κ τεχνολογίας της εταιρείας, το αρμόδιο για την δημιουργία νέων όπλων. Γιατί όπως συμβαίνει και με κάθε σοβαρό διαγαλαξιακό κολοσσό, η πολεμική τεχνολογία αποτελεί βασικό κομμάτι της παραγωγής της ΔΝΤ, τα προϊόντα της οποίας πουλιούνται στη συνέχεια στις πάντα ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις των κόσμων.Την εποχή εκείνη λοιπόν, όλοι εκεί μέσα ασχολιόντουσαν με το κελεπούρι που είχε ανακαλυφθεί σε έναν μακρινό ακατοίκητο πλανήτη στην άλλη άκρη του Γαλαξία.Ήταν ένα άγνωστο μέχρι τότε φυτόζωο με εκπληκτικές ιδιότητες. Έμοιαζε να έχει ανατρέψει την οικο-λογία του πλανήτη, πνίγοντας σχεδόν κάθε άλλη φυτική ζωή εξ αιτίας της πρωτοφανούς του δίψας.Απομυζούσε κάθε σταγόνα υγρασίας. Και διέθετε ένα αλάνθαστο ένστικτο για να την βρει.Οι επιστήμονες της ΔΝΤ πειραματίστηκαν για χρόνια με το φυτόζωο προσπαθώντας να το κάνουν ακόμα πιο άγριο και πιο ακόρεστο απ’ όσο ήταν. Και τέλος γεμάτοι ικανοποίηση έδρεψαν τουςκαρπούς των μόχθων τους και παρέδωσαν στα αφεντικά τους ένα θαύμα των ασύλληπτων προόδων της γενετικής και της μοριακής βιολογίας: Το δόντι του δράκου.Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί αυτό το όνομα. Διότι οι επιστήμονες σε στιγμές ποιητικής ενόρασης ανέτρεξαν στις αστείρευτες πηγές της ελληνικής μυθολογίας. Θυμάστε τον Ιάσονα κ το χρυσόμαλλο δέρας; Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο κακός βασιλιάς αναθέτει στον ήρωα να οργώσει ένα χωράφικαι να το σπείρει με τα δόντια κάποιου φοβερού δράκου. Απ την γη θα ξεπεταχτούν φριχτοί πολε-μιστές, γεννήματα των δοντιών, κι ο Ιάσωνας πρέπει να τους σκοτώσει για να μην σκοτωθεί απ’ αυτούς.Ακολουθώντας τη συμβουλή της Μήδειας ρίχνει μια μεγάλη πέτρα ανάμεσα στους πολεμιστές οι οποίοιενάντια ο ένας τον άλλον, αρχίζουν να αλληλοσφάζονται, κι έτσι βρίσκει την ευκαιρία να τουςαποτελειώσει.Πίσω λοιπόν στο δόντι του δράκου. Οι ζωντανές του ρίζες έρποντας σαν σκουλήκια μέσα στο χώμα, μετακινούν ολόκληρο το φυτό, αναζητώντας νέα υγρά εδάφη, αφού έχουν απομυζήσει και την τελευταίασταγόνα εκεί όπου πρωτοφύτρωσαν.Ένα φυτό που μπορεί να μετακινείται. Να τι είναι ένα συνηθισμένο φυτόζωο. Όμως είναι απίστευτεςοι ιδιότητες αυτού του νέου «βελτιωμένου» είδους.Πρώτα πρώτα έχει μια εκπληκτικά γρήγορη ανάπτυξη. Δύο με τρεις μόλις ώρες από τη στιγμή που σπέρνεις το σπόρο αρκούν για να ξεπεταχτεί πανίσχυρο. Κι αν μάλιστα οι συνθήκες υγρασίας είναι ευνοϊκές, τότε απαιτείται ακόμη λιγότερος χρόνος.Έπειτα είναι η φοβερή του δύναμη, σε συνδυασμό με την ακόρεστη δίψα του. Τίποτα δεν μπορεί νααντισταθεί στις επιθέσεις του φυτόζωου. Οποιοσδήποτε ζωντανός οργανισμός – από μυρμήγκι μέχριελέφαντας- βρεθεί στο δρόμο του, θα είναι νεκρός μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ξεσκισμένος σε χιλιάδες μικρά κομμάτια, τελείως ξεζουμισμένος απ’ τις φριχτές βεντούζες του με τα μικρά κοφτερά δόντια, που κόβουν και ρουφάνε ασταμάτητα. Και το μέγεθος του αυξάνει συνεχώς όσο τρέφεται. Κι όσο αναπτύσσεται, χρειάζεται όλο και περισσότερη τροφή. Ένας εφιαλτικός φαύλος κύκλος που δεν κλείνειπαρ’ εκτός κι αν εξαφανιστεί και η τελευταία ρανίδα –όταν πια θα έχει απομείνει μόνο ένας νεκρός κόσμος.Και τέλος διαθέτει κι εκείνη τη θαυμαστή ικανότητα να βρίσκει τα υγρά που του είναι απαραίτητα.Το δόντι του δράκου εφοδιασμένο λες με ένα εκπληκτικής ακρίβειας εσωτερικό ραντάρ μπορεί ναεντοπίσει κάθε πηγή υγρασίας σε μεγάλη ακτίνα γύρω του. Και τότε, αλίμονο αν βρεθείς στο δρόμο του.Ένας στρατός από κινούμενες φρίκες θα ορμήσει πάνω σου και το εφιαλτικό τέλος θα είναι ζήτημα λεπτών. Τίποτα δεν μπορεί να σε προστατέψει.Οι ίδιοι οι δημιουργοί τούτης της παραλλαγής του αρχικού φυτόζωου είχαν δει έντρομοι παχείς τοίχους να καταρρέουν κάτω από τις μανιασμένες επιθέσεις του δημιουργήματος τους.Είχαν δει τις ρίζες να βρίσκουν δρόμο διαβρώνοντας την πέτρα, το τσιμέντο, το ξύλο, το πλαστικό, ακόμα και το μέταλλο. Είχαν δει τους φοβερούς κορμούς και τα κλαδιά να χτυπούν λυσσασμένα πάνω σε κτίρια μέχρι να τα διαλύσουν, για να ακολουθήσει το φριχτό γεύμα, μια ακόμα μάταιαπροσπάθεια να κορεστεί η άσβηστη δίψα…Καταλάβατε λοιπόν; Το τέλειο όπλο. Αρκούσε να πετάξεις μερικά τσουβάλια σπόρων σ’ ένανπλανήτη, κι ύστερα ο μόνος αστάθμητος παράγοντας θα ήταν ο χρόνος μέσα στον οποίο κάθε μορφήζωής θα εξαλειφόταν.Τα πράγματα θα είχαν μείνει στο σημείο αυτό, θα ήταν ένα ακόμη μυστικό υπερόπλο στις αποθήκες της γήινης κυβέρνησης, με το αζημείωτο φυσικά για την ΔΝΤ.Όμως βλέπετε μετά ανακαλύφθηκε η άλλη ιδιότητα του δοντιού του δράκου. «συνεχίζεται» Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 9, 2012 Author #3 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Μέρος 2ο (2/10) Εκείνο το υπόλευκο υγρό που κυλά στο εσωτερικό του κορμού, των κλαδιών και των πλοκαμιών του, με την παράξενη, μεθυστική μυρουδιά. Απʼ την αρχή είχε κινήσει την περιέργεια των επιστημόνων. Το μελέτησαν, το ανέλυσαν, το επεξεργάστηκαν, το ανέμειξαν με άλλες ουσίες, και μια μέρα γεμάτοι υπερηφάνεια παρουσίασαν το υπέροχο «Δρακοόλ». Το καλύτερο ποτό σʼολόκληρο τον Γαλαξία. Τέλειο σε γεύση, με θαυμαστά αποτελέσματα αν έπινες αρκετό. Μεθούσε γλυκά, χαρίζοντας όνειρα πιο όμορφα κι από τις τολμηρότερες προσδοκίες, και το πρωί ξυπνούσες με κεφάλι πανάλαφρο, καθάριο και με διαύγεια σκέψης ανώτερη από ότι συνήθως. Χώρια που οι ιατρικές έρευνες έδειξαν ότι όχι μόνο δεν ήταν βλαβερό αλλά, αντίθετα, η λογική χρήση του έκανε καλό σε κάμποσα όργανα, με πρώτο και καλύτερο τον εφιάλτη των αλκοολικών, το σηκώτι. Και επί πλέον δεν ήταν καθόλου εθιστικό. Το τμήμα μαρκετινκ της ΔΝΤ κινήθηκε δραστήρια. Η ανταπόκριση του κοινού έδειξε ότι η τεράστια επιτυχία ήταν εγγυημένη και το μονοπώλιο εξασφαλισμένο. Να γιατί, πρώτη φορά στην ιστορία, μια τεράστια διαγαλαξιακή εταιρεία προτίμησε να μην αποκαλύψει τίποτα στις κυβερνήσεις των κόσμων για το υπερόπλο που είχε στα χέρια της, αλλά να το χρησιμοποιήσει για την παραγωγή του θρυλικού Δρακοόλ. Και βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για φιλειρηνική πολιτική της εταιρείας και άλλα τέτοια. Αυτά είναι για τους ιδεολόγους. Εδώ το ζήτημα ήταν καθαρά οικονομικό: Το δόντι του δράκου απέδιδε πολύ περισσότερα ως πρώτη ύλη για Δρακοόλ παρά ως υπερόπλο. Σήμερα η ΔΝΤ είναι γνωστή στο πλατύ κοινό κυρίως για το Δρακοόλ της παρά για τους υπολογιστές ή τα διαστημόπλοια της. Το μπουκάλι με σήμα τον δράκο είναι, όπως έδειξαν κοινωνιολογικές έρευνες, το πλέον αναγνωρίσιμο αντικείμενο στον γαλαξία. Κι όμως πολύ λίγοι από το πλήθος των καταναλωτών ξέρουν από πού και πως παράγεται το Δρακοόλ – κι ας κυκλοφορούν διάφορες παράξενες φήμες. Το ίδιο θα αναρωτιέστε βέβαια και σεις –δηλαδή όσον αφορά το πως, αφού για το δόντι του δράκου σας μίλησα ήδη. Πως καλλιεργούν κάτι το οποίο μπορεί να καταστρέψει σε λίγες μέρες έναν ολόκληρο πλανήτη; Οι άνθρωποι της ΔΝΤ είχαν λύσει το πρόβλημα εδώ και πολλά χρόνια – από τότε που το ποτό Δρακοόλ κυκλοφόρησε θριαμβευτικά στην αγορά. Είχαν ψάξει κι είχαν βρει έναν ακατοίκητο, άνυδρο πλανήτη, ξεχασμένον απʼ όλους, στην άλλη άκρη του γαλαξία. Η εταιρεία τον αγόρασε αρκετά φθηνά την εποχή εκείνη, όταν κανείς δεν ήξερε ακόμη τι σκόπευε να τον κάνει. Ίσως αν προσπαθούσε να τον αγοράσει σήμερα, με τις κυβερνήσεις να γνωρίζουν πόσο προσοδοφόρο είναι το προϊόν που παράγεται, το κόστος να ήταν απαγορευτικό, ακόμη και έναν κολοσσό σαν την ΔΝΤ. Ο Φαχρ δεν είναι παρά μια απέραντη έρημος, ένας εφιάλτης για κάθε ναυαγό του διαστήματος. Καλύπτεται ολόκληρος από κατάξερο, γυμνό, κοκκινωπό χώμα, σκασμένο, γεμάτο βαθιές χαράδρες, διάσπαρτο με πελώρια κάθετα, μυτερα βράχια σε σχήματα αλλόκοτα, αποτέλεσμα αιώνων διάβρωσης από καυτούς ανακατεμένους με σκόνη ανέμους. Οι κορυφές των πιο ψηλών βράχων χάνονται σʼ έναν ουρανό πάντα ανέφελο, κι όμως κάθε άλλο παρά καθαρό. Έναν ουρανό βρώμικο και κοκκινωπό από τα σύννεφα της σκόνης, που στροβιλίζεται αιώνια στην ατμόσφαιρα παρασυρμένη από τους λυσσασμένους ζεματιστούς ανέμους. Ο ανελέητος ήλιος –ένα θολό κατακόκκινο μάτι- σε τυφλώνει αν τολμήσεις να τον κοιτάξεις. Αραιά και που γιγάντιοι κρατήρες ανοίγονται στην έρημη γη. Μερικοί από ρωγμές στις πλαγιές ή στον πυθμένα τους βγάζουν πνιγερούς θειώδεις καπνούς, δείγμα της παλιάς ηφαιστειακής δραστηριότητας, που τώρα μοιάζει να έχει καταλαγιάσει. Νερό δεν υπάρχει πουθενά. Στον Φαχρ, δε βρέχει ποτέ. Με την θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της μέρας να μην πέφτει ποτέ κάτω από τους 50 βαθμούς Κελσίου και το μεσημέρι να αγγίζει τους 90, ο Φαχρ είναι μια κόλαση χωρίς ίχνος ζωής. Έτσι τουλάχιστον δήλωσαν οι ειδικοί και γι αυτό αγοράστηκε από την ΔΝΤ. Στη βόρεια «εύκρατη» ζώνη του πλανήτη δεσπόζει το οροπέδιο. Δεν του είχαν δώσει άλλο όνομα. Το έλεγαν απλά έτσι. Είναι μια τεράστια, σχετικά επίπεδη έκταση, σε υψόμετρο χιλίων περίπου μέτρων, μεγάλη σαν την Ευρώπη. Διακόπτεται από μάλλον αβαθείς κρατήρες και από κείνα τα θεόρατα κάθετα βράχια. Από την αρχή φάνηκε ότι ήταν το ιδανικό χωράφι για το δόντι του δράκου. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 9, 2012 Author #4 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Μέρος 3ο (3/10)Να λοιπόν η διαδικασία που ακολουθούσαν: Πελώρια φορτηγά διαστημόπλοια έφταναν στον Φαχρ και αποβίβαζαν στους σταθμούς σε επιλεγμένα σημεία του οροπεδίου, όπου το έδαφος ήταν πιο επίπεδο, ομάδες από 6-7 ειδικά εκπαιδευμένους άντρες η κάθε μία. Μεγάλες προκατασκευασμένες καλύβες από σκληρό μονωτικό πλαστικό στήνονταν στη συνέχεια κοντά στα ερείπια των προηγούμενων. Εκεί περίμενανκι οι επιβλητικές αγροτικές μηχανές –γιγάντια τρακτέρ φτιαγμένα για να οργώνουν και να σπέρνουνχωράφια με διαστάσεις ασύλληπτες για τα γήινα μεγέθη. Τέλος, μαζί με τις προμήθειες ξεφορτώνουνκαι οι τεράστιες ατσάλινες, ερμητικά σφραγισμένες δεξαμενές, που ήταν γεμάτες με σπόρο από τοδόντι του δράκου. Ύστερα τα σκάφη έφευγαν για άλλες εμπορικές αποστολές σε γειτονικά πλανητικά συστήματα. Οι ομάδες των καλλιεργητών έμεναν για τρεις περίπου μήνες στην κόλασητου Φαχρ, διασκορπισμένες στο οροπέδιο και σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων η μια από την άλλη. Οι επόμενοι δύο μήνες ήταν περίοδος σκληρής δουλειάς για τους άντρες. Με ειδικές στολές, για να προφυλάσσονται από τη ζέστη, εξοπλισμένες με φίλτρα που απομόνωναν την πανταχού παρούσα σκόνη και έκαναν τον αέρα αναπνεύσιμο, έβγαιναν κάθε μέρα και όργωναν με τις μηχανές τους το οροπέδιο. Μετά από ενάμιση περίπου μήνα κοπιαστικής δουλειάς, αρχίζει το δεκαπενθήμερο της σποράς.Οι ατσάλινες δεξαμενές αποσφραγίζονταν και οι «γεωργοί» του Φαχρ έσπερναν το δόντι του δράκουστο οργωμένο χώμα. Όταν τελείωνε κι αυτό, οι άνδρες δεν είχαν παρά να περιμένουν το γυρισμό των σκαφών. Ακριβείςσαν κύριοι στο ραντεβού τους, οι γίγαντες του ουρανού επέστρεφαν στην προκαθορισμένη μέρακαι ώρα και μάζευαν τους καλλιεργητές από τον πλανήτη. Κι ύστερα άρχιζε η δεύτερη φάση:«Η περίοδος των βροχών». Κατά την επιστροφή τους στον Φαχρ τα σκάφη μετατρέπονταν σε υδροφόρες του διαστήματος.Τα τεράστια ντεπόζιτα τους άδειαζαν τόνους νερό πάνω από τα απέραντα χωράφια με το δόντι του δράκου. Κι όταν το νερό τελείωνε, παρήγαγαν κι άλλο επί τόπου χρησιμοποιώντας κατάλληλατο οξυγόνο και το υδρογόνο της ατμόσφαιρας και των ορυκτών του πλανήτη. Καταρράκτες τεχνιτήςβροχής έπεφταν τότε από τον ουρανό, κι η κατάξερη γη του Φαχρ ρουφούσε αχόρταγα. Και τότε άρχιζε η αληθινή φρίκη. Ο Φαχρ ήταν πάντα μια άνυδρη κόλαση –το είπαμε. Όμως αυτήη κόλαση δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ εκείνη που τη διαδεχόταν, καθώς απ’ την υγρή γη ξεπετιότανπανίσχυρο το δόντι του δράκου. Δεν πέρναγαν καλά καλά δύο ώρες από την έναρξη της βροχής και το οργωμένο χώμα τιναζόταν Στον αέρα σαν από χιλιάδες μικρές εκρήξεις. Οι πράσινοι κορμοί ορμούσαν προς τον ουρανό και ταφοβερά ζωντανά πλοκάμια τους συστρέφονταν, τυλίγονταν το ένα στο άλλο, απλώνονταν ψηλά ή βουτούσαν πάλι στο χώμα ψάχνοντας λυσσασμένα για νερό. Οι χιλιάδες βεντούζες ανοιγόκλειναν μανιασμένες ρουφώντας την υγρασία όπου την έβρισκαν, κάνοντας ταχύτατα το χώμα τόσο ξερό, όσο ήταν και πριν τον υδάτινο βομβαρδισμό. Παγωμένοι οι άντρες έβλεπαν στις οθόνες τα φυτόζωα να γιγαντώνονται σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Και τώρα, στη δεύτερη φάση της τεχνητής βροχής, φριχτά υδροχαρή πλοκάμια τινάζοντανστον ουρανό σαν να ήθελαν να αρπάξουν, να ξεζουμίσουν όχι μόνο τα σκάφη, αλλά και τους επιβάτες τους. Και αυτοί παρακολουθούσαν σαν σε ταινία παιγμένη πολύ γρήγορα ένα τεράστιο τροπικό δάσος να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια τους σε λίγες μόνο ώρες, ένα δάσος που κανονικάθα χρειαζόταν χρόνια να δημιουργηθεί. Έβλεπαν τα φυτόζωα να μετακινούνται με ταχύτητα, καθώςοι ρίζες τους έρποντας ανατριχιαστικά άνοιγαν δρόμο στο σκληρό χώμα, να μετακινούνται απειλητικά, να τυλίγονται και να χώνονται μέσα στα κάθετα βράχια, να ξαναβγαίνουν, να μετα-κινούνται πάλι. Έβλεπαν τις πλαστικές καλύβες, στις οποίες έμεναν λίγες μόλις ώρες πριν, να γίνονταισυντρίμμια κάτω από τα φοβερά χτυπήματα των πλοκαμιών, που έψαχναν για λίγη υγρασία ή έστωκαι για δροσερότερο αέρα. Link to comment Share on other sites More sharing options...
konservas Αύγουστος 9, 2012 #5 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Χαιρετώ την ομάδα του thelab. Γνωριμία: Είμαι ο Σπύρος Παπ, κάτοικος Αθηνών κ προαστίων. Παπανδρέου να μην είσαι.... Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 9, 2012 Author #6 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Χα, κι εάν ήμουν ο Σπύρος Παπανδρέου εντελώς άσχετος με πολιτικούς, θα ήθελες να μου μαυρίσεις το μάτι;Ευτυχώς που δεν είμαι..Και για να πω την αλήθεια είναι τέτοια η απογοήτευση μου από την οικονομική αλλά και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας που προτιμώ να μην είμαι, προτιμώ να μην έχω, προτιμώ να μην θέλω :whistle2: Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 9, 2012 Author #7 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Μέρος 4ο (4/10) Κι ύστερα τα σκάφη έπαυαν να ρίχνουν νερό. Τα πληρώματα, κρατώντας την αναπνοή τους, περίμεναν μουδιασμένα την τελική, την αγριότερη πράξη που θα ολοκλήρωνε το δράμα. Τα φυτόζωα απλώνονταν, έψαχναν κάθε σπιθαμή εδάφους, ρουφούσαν και την τελευταία σταγόνα. Μετά έμενε μονάχα ο αμείλικτος πυρακτωμένος ήλιος. Το νερό είχε εξαντληθεί. Ελάχιστα λεπτά ηρεμίας. Μικρές μόνο σπασμωδικές κινήσεις, πλοκάμια που χώνονταν στο χώμα αργά. Έπειτα μια ξαφνική κίνηση. Όπως του αιλουροειδούς που ορμά στο ανύποπτοθύμα του. Κάποιο από τα φυτόζωα είχε καταλάβει. Το μήνυμα σαν ηλεκτρικό ρεύμα μετα-διδόταν αστραπιαία, κι ένα ένα τα υπόλοιπα, λες και διέθεταν συλλογικό εγκέφαλο, καταλάβαιναν ότι όλο το νερό του πλανήτη βρίσκονταν πλέον μέσα στα ίδια τους τα σώματα. Αυτό που ακολουθούσε ήταν ένα αληθινό μακελειό, ένα θέαμα απίστευτης αγριότητας, ένας μάταιος, ανελέητος αγώνας για επιβίωση. Εκατομμύρια φυτόζωα ορμούσαν το ένα πάνω στο άλλο, ξέσκιζαν, απομυζούσαν, κομμάτιαζαν, κατέστρεφαν. Πλοκάμια, κορμοί,ρίζες συμπλέκονταν μανιασμένα, άπειρες βεντούζες ανοιγόκλειναν λυσσασμένες κόβονταςμε τα μυτερά τους δόντια ότι έβρισκαν μπροστά τους. Όλο το οροπέδιο παλλόταν, σάλευεσαν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κι οι άντρες από ψηλά παρακολουθούσαν εκστατικοί ένα αποτρόπαιο κανιβαλικό όργιο αφόρητης σκληρότητας. Τα σκάφη τους δεν είχαν πια παρά να περιμένουν. Μετά από τόσα χρόνια οι άντρες ήξερανμε ακρίβεια πόσος χρόνος χρειαζόταν ακόμα. Ωστόσο, καλού κακού, άφηναν αρκετά περιθώρια.Το δόντι του δράκου δεν είναι κάτι με το οποίο μπορεί να παίζει κανείς. Και τέλος ερχόταν η ώρα. Ούτε ένα φυτόζωο δεν απέμεινε ζωντανό. Κι αν μετά τον αλληλοσπαραγμό τύχαινε να απομείνει κανένα, η φοβερή ζέστη κι η δίψα το αποτελείωναν. Κι άρχιζε η τρίτη φάση. Η συγκομιδή. Οι ομάδες των ανδρών αποβιβάζονταν και πάλι στον Φαχρ,με κάποια κρυφή ανατριχίλα τούτη τη φορά. Το οροπέδιο παρουσίαζε τώρα μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ήταν ολόκληρο καλυμμένο από νεκρό, ξερό κιόλας από την αφόρητη ζέστη,δόντι του δράκου. Απέραντες εκτάσεις γεμάτες με τσακισμένους κορμούς, ξεριζωμένα, κυριολεκτικά διαλυμένα φυτόζωα, κομματιασμένα πλοκάμια. Ένα απέραντο πεδίο μάχης σκεπασμένο από εκατομμύρια κουφάρια. Τον τελευταίο μήνα οι άντρες, οδηγώντας τα αγροτικά τους μηχανήματα, μάζευαν τους κορμούς, τις ρίζες και τα πλοκάμια,τα στίβαζαν σε τεράστιους σωρούς και τα φόρτωναν στα σκάφη. Κι ύστερα εγκατέλειπαν τον Φαχρ,με τα γιγάντια αμπάρια τους άδεια πια από νερό, αλλά γεμάτα τώρα μέχρι πάνω με το «θερισμένο»δόντι του δράκου, κι επέστρεφαν στη γη ή σε άλλους πλανήτες και παρέδιδαν το πολύτιμο φορτίο τους στα εργοστάσια της ΔΝΤ, όπου άρχιζε η κατεργασία. Σε λίγο το ποτό απ’ την καινούργια σοδειάήταν έτοιμο να βγει στην αγορά και να σβήσει προσωρινά τη δίψα των δισεκατομμυρίων πιστών του. Όλα λειτουργούσαν θαυμάσια τα πρώτα χρόνια. Ύστερα ήρθε σαν κεραυνός η αποκάλυψη. Τούτη τη φορά δεν αφορούσε το δόντι του δράκου αλλά τον Φαχρ. Οι ελάχιστοι άνθρωποι της ΔΝΤ που το έμαθαν, μούδιασαν για κάποιο διάστημα. Μερικές δειλές φωνές διαμαρτυρίας ακούστηκαν στο εσωτερικό της, γρήγορα όμως έσβησαν κάτω από πακτωλούς χρημάτων. Δύο τρεις επιστήμονες εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Κι έτσι σχεδόν ομόφωνα, οι υπόλοιποι που ήξεραν αποφάσισαν να μην πουν τίποτα σε κανέναν, κι όλα συνεχίστηκαν κανονικά. Και συνεχίζονταν κανονικά μέχρι σήμερα.Γι’ αυτό όμως θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα. «συνεχίζεται» Link to comment Share on other sites More sharing options...
konservas Αύγουστος 9, 2012 #8 Κοινοποίηση Αύγουστος 9, 2012 Περιμένουμε τη συνέχεια!:fun: Διακρίνω επιρροές από Ονειροπαγίδα,Ο Πόλεμος των Κόσμων και άλλες Β-Movies; Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 10, 2012 Author #9 Κοινοποίηση Αύγουστος 10, 2012 Σχετικά: wiki , photo Στοχεύουμε σε μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων 3D με μεταφορικό χαρακτήρα και μηνύματα προς τους θεατές.Οπωσδήποτε δεν θα είναι εμπορική επιτυχία. Ίσως Ω-movie.. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 10, 2012 Author #10 Κοινοποίηση Αύγουστος 10, 2012 Μέρος 5ο (5/10) Θα σας γεννήθηκε ίσως η απορία: Τι είδους άνθρωποι είναι όσοι δέχονται να μείνουν πάνω από τρείς μήνες στην κόλαση και γιατί το κάνουν; Η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη. Κάθε λογής άνθρωποι με επιτακτική την ανάγκη για χρήμα ή με το όνειρο του γρήγορου, όχι εύκολου πλουτισμού. Επειδή οι αμοιβές της εταιρείας στους «καλλιεργητές-κερδοσκόπους» της είναι πραγματικά ηγεμονικές. Γιατί όχι άλλωστε; Όσα και να τους δώσουν, το τεράστιο κέρδος είναι εξασφαλισμένο. Κι ωστόσο, λίγοι δέχονται να πάνε πίσω για δεύτερη φορά, κι ας είναι γιʼ αυτούς ακόμη περισσότερα τα χρήματα. Εξαιρούνται οι αρχηγοί κάθε ομάδας. Αυτοί υποχρεωτικά έχουν πάει τρεις φορές τουλάχιστον, αλλιώς δε γίνονται αρχηγοί. Η δουλειά τους είναι μια από τις πιο καλοπληρωμένες σʼ ολόκληρο τον γαλαξία. Οι αρχηγοί πρέπει να είναι αληθινά έμπειροι και περνούν από ειδική εκπαίδευση. Όμως αυτό δεν αρκεί. Ο αρχηγός είναι ο μόνος σε κάθε ομάδα που ξέρει.. Κανένας άλλος. Ο Φιλ, που χωρίς να είναι αρχηγός είχε ξανάρθει στον Φαχρ, ανήκε στις εξαιρέσεις. Οι άλλοι ήταν πρωτάρηδες, όπως και η πλειοψηφία άλλωστε όσων βρίσκονταν κάθε φορά στον πλανήτη. Εκτός φυσικά από τον αρχηγό της ομάδας του Κυρ! Αυτός ήταν παλιά καραβάνα. Λέγανε ότι είχε βγάλει κιόλας 6-7 αποστολές. Ο ίδιος έλεγε ότι θα έκανε δύο ακόμα κι ύστερα θα έπαιρνε τη σύνταξη του. Ε λοιπόν, μπορεί τελικά να άξιζαν τον κόπο τόσοι μήνες στην κόλαση. Σύνταξη στα 42 σου και μάλιστα με πολύ καλά λεφτά. Εξασφαλισμένος για την υπόλοιπη ζωή σου. Από την άλλη πάλι, το να είσαι αρχηγός… Λέγαμε όμως για τον Φιλ. Τον Φιλ, που ξέφευγε απʼ τον κανόνα και για έναν ακόμα λόγο. Ήταν ίσως ο μόνος άνθρωπος στον οποίο ο Φαχρ ασκούσε κάποια γοητεία. Όχι ότι συνειδητά τον θεωρούσε ωραίο πλανήτη κι ότι επιθυμούσε να ζήσει εκεί. Όχι η έλξη ήταν μάλλον υποσυνείδητη, εσωτερική, καλά καλά ούτε ο ίδιος την αντιλαμβανόταν. Έπιανε όμως κάποιες φορές τον εαυτό του να θαυμάζει το απέραντο κόκκινο τοπίο με την αιώνια στροβιλιζόμενη σκόνη, τους κολοσσιαίους κάθετους βράχους με τα αλλόκοτα σχήματα που ξεπρόβαλαν ξαφνικά κι ύστερα πάλι χάνονταν πίσω από τα συνεχώς μετακινούμενα παραπετάσματα της. Είναι αλήθεια ότι ο Φιλ ένοιωθε πάντα μια υπόγεια έλξη για τις ερήμους. Σε έρημο άλλωστε είχε γεννηθεί κι ο ίδιος. Στη χώρα που κάποτε λεγόταν Μεξικό [ame] [/ame]Κι οι εικόνες της άμμου, του σκασμένου χώματος και των βράχων έμειναν ανεξίτηλα αποτυπωμένες στη μνήμη του. Ήταν ακόμα και το ινδιάνικο αίμα που κυλούσε στις φλέβες του. Όχι βέβαια ότι θύμιζε ινδιάνο, η εξωτερική του εμφάνιση έμοιαζε περισσότερο μεσογειακής φυλής, ίσως έλληνα. Άλλωστε ούτε καν γνώριζε την καταγωγή του μέχρι πριν λίγα χρόνια. Την είχε ανακαλύψει τυχαία σκαλίζοντας παλαιά αρχεία, γενιές και γενιές προς τα πίσω, για να φτιάξει το γενεαλογικό του δέντρο, ένα χόμπι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια στη Γη. Η πρώτη φορά του Φιλ στον Φαχρ ήταν μια εμπειρία συγκλονιστική. Όταν γύρισε στη Γη, θυμόταν συχνά το καυτό ανεμοδαρμένο τοπίο, κι όταν δήλωσε ότι ήθελε να πάει για δεύτερη φορά, δεν το έκανε μονάχα για τα λεφτά. Έτσι απαντούσε σʼ όσους τον ρωτούσαν, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Βαθιά μέσα του έκρυβε μια ανομολόγητη νοσταλγία. Οι άλλοι της ομάδας ήταν οι συνηθισμένες περιπτώσεις της μιας και μοναδικής φοράς. Τυχοδιώκτες που ήθελαν να πλουτίσουν γρήγορα και με κάθε τρόπο ή απελπισμένοι, που δεν είχαν τίποτε να χάσουν και τίποτε να αφήσουν πίσω τους, ή και τα δύο. Πάρτε παράδειγμα τον Τζιμ, μπορεί και ήταν καταζητούμενος, είχε χάσει κάνα δυο περιουσίες στον τζόγο, οι χρεώστες του τον κυνηγούσαν, κι από πάνω γούσταρε τη δράση και τους κινδύνους. Από τους πιο πιθανούς να ξανάρθουν, αφού ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα τζογάριζε πάλι όσα κέρδισε απʼ αυτήν την πρώτη του αποστολή. Ο Παύλος, με έναν πρόσφατο χωρισμό πίσω του και με το δρόμο προς τον αλκοολισμό να ανοίγεται μπροστά του, ανήκε στην κατηγορία όσων δεν είχαν τίποτε να χάσουν. Ειρωνική λεπτομέρεια: Ο Παύλος δεν έπινε ποτέ Δρακοόλ. Ήταν από τους τελευταίους πιστούς του παλιού, σκληρού αλκοόλ. Ένα είδος διεστραμμένου αυτοκαταστροφικού ρομαντισμού; Ο Κλωντ πάλι μιλούσε σπάνια. Μια φορά μονάχα πιωμένος, είχε δηλώσει ότι ψάχνοντας στους υπολογιστές βρήκε πως καταγόταν από παλιά γαλλική αριστοκρατική οικογένεια, κι αυτό ήταν όλο. Έφτανε όμως για να τον θεωρούν όλοι ψώνιο. Κι από κει και πέρα κανείς δεν του είχε πάρει λέξη. Τελικά μάλλον ονειρευόταν την πλούσια ζωή των προγόνων του. Όσο για τον Φρανκ, όλες οι συζητήσεις και τα όνειρα του επικεντρώνονταν στα λεφτά. Ήθελε με όλη του την ψυχή να βγάλει πολλά και όσο πιο γρήγορα γινόταν. Έκανε υπολογισμούς, σχεδίαζε επενδύσεις για όταν θα γύριζε πίσω, μουρμούριζε για την ασφάλεια και την αποζημίωση αν του συνέβαινε κανένα ατύχημα. Μάλλον δεν θα ξαναρχόταν. Εκτός κι αν ο πόθος του για χρήμα κατόρθωνε να υπερνικήσει την απέχθεια και τους φόβους του για τον Φαχρ και το δόντι του δράκου. Τέλος ο Ιβαν. Ο μόνος που συμπαθούσε ο Φιλ και μοιραζόταν μαζί του κάποια πράγματα πέρα από τις τυπικές καθημερινές κουβέντες. Ίσως τους έφερνε κοντά η έρημος. Γιατί κι αυτός είχε ζήσει τα παιδικά του χρόνια σε μια άλλη έρημο, εντελώς διαφορετική, βόρεια και παγωμένη, εκεί όπου τα παλιά χρόνια απλώνονταν η αχανής Ρωσική αυτοκρατορία. Ήταν ακόμη ο μόνος που είχε ζήσει σε χωριό, ένα από τα λίγα που είχαν απομείνει στη Γη. Κι ο περίφημος κυνισμός του, δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για το κοφτερό του μυαλό. Κι όσο κι αν πείραζε τον Φιλ και διαφωνούσε μαζί του, δεν έπαυε να είναι ένας θαυμάσιος συζητητής, έστω και αν υποστήριζε αντίθετες απόψεις. Ο Ιβαν ήταν άλλωστε ο μόνος που έδειχνε ενδιαφέρον για τα διαβάσματα του Φιλ. Γιατί δεν σας ανέφερα πριν, ο Φιλ ασχολιόταν όλο και περισσότερο, αφότου ανακάλυψε την ινδιάνικη καταγωγή του, με τους ανθρώπους στις πρωτόγονες κοινωνίες, την καθημερινή τους ζωή, τη θρησκεία, τις τελετουργίες, την ιστορία και τους μύθους τους. Είχε φέρει κάμποσα ψηφιακά βιβλία για τους αρχαίους πολιτισμούς με κοινωνιολογικές, ιστορικές και μερικά με μεταφυσικές αναφορές. Ο Ιβαν λοιπόν ήταν ο μόνος με τον οποίο μπορούσε, αλλά και του άρεσε να συζητά τέτοιου είδους θέματα. Αυτή ήταν η «ομάδα 12» της αποστολής Ζ-715 που δούλευε στην ανατολική άκρη του οροπεδίου, γύρω στα 350 χιλιόμετρα απόσταση από την πλησιέστερη άλλη ομάδα. Αυτή που η μοίρα της έμελλε να είναι η πιο παράξενη κι η πιο τραγική απʼ την μοίρα όλων των ομάδων που είχαν προσεδαφιστεί μέχρι τότε στον Φαχρ. Link to comment Share on other sites More sharing options...
konservas Αύγουστος 10, 2012 #11 Κοινοποίηση Αύγουστος 10, 2012 Σχετικά: wiki , photoΣτοχεύουμε σε μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων 3D με μεταφορικό χαρακτήρα και μηνύματα προς τους θεατές.Οπωσδήποτε δεν θα είναι εμπορική επιτυχία. Ίσως Ω-movie..Αυτή δεν ήταν η ταινία που στο τέλος τα σκότωναν με θαλασσινό νερό; Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 10, 2012 Author #12 Κοινοποίηση Αύγουστος 10, 2012 Μέρος 6ο (6/10)Τα όνειρα του Φιλ άρχισαν από την δεύτερη κιόλας νύκτα μετά την προσεδάφιση, κι επανα-λαμβάνονταν κάθε νύκτα. Έβλεπε ότι περπατούσε χωρίς προστατευτική στολή και κράνος στο οροπέδιο. Ο τεράστιος κόκκινος ήλιος ανέτελλε μπροστά του κι εκείνος, κοιτάζοντας τον χωρίςνα τυφλώνεται, ολόγυμνος χωρίς να καίγεται, προχωρούσε προς το μέρος του. Δεκάδες φωνέςστο κεφάλι του τον καλούσαν «στον βράχο, έλα να μας βρεις στον μεγάλο βράχο»! Κι αυτός προχωρούσε ανατολικά, προς τον ήλιο που έμοιαζε να έχει ακινητοποιηθεί στη θέση αυτή, μισοκρυμμένος κάτω απ’ τον ορίζοντα. Κι ύστερα βρισκόταν μπροστά στον βράχο: Έναν γιγάντιο μονόλιθο, κάθετο, πανύψηλο, επιβλητικό –μια σκοτεινή σιλουέτα κόντρα στο θαμπό, πρησμένο ήλιο- να εκμηδενίζει με τον όγκο του τα πάντα τριγύρω. Κι οι φωνές ούρλιαζαν στο κεφάλι του: «καλωςήρθες, σε περιμέναμε, κάθησε μαζί μας». Και κοίταζε γύρω του και τα έβλεπε μπροστά στον βράχο. Άλλοτε πάλι βρισκόταν με κάποιο τρόπο μέσα τον βράχο, στις πολύπλοκα σμιλεμένες στοές του, και εμφα-νίζονταν και αυτά εκεί. Πάντα είχαν την ίδια απροσδιόριστη μορφή. Έμοιαζαν με σκελετούς εντόμων. Θύμιζαν κάτι ανάμεσα σε σκορπιούς και σκουλήκια, δεν μπορούσε να πει με σιγουριά,δεν τα διέκρινε καθαρά. Βρίσκονταν όμως εκεί, κείτονταν μπροστά στα πόδια του. Μα δεν ήταν ακέραια, αλλά τσακισμένα σε δύο, τρία, εκατό κομμάτια το καθένα. Κι ήξερε ότι απ’ αυτά τα διαμελισμένα σώματα ακούγονταν οι φωνές. Κι ύστερα συνειδητοποιούσε με φρίκη ότι ήταν νεκρά. Κι όμως του μιλούσαν, ακόμα του μιλάνε: «μείνε μαζί μας, θα σε φιλοξενήσουμε». Αλλά ήταν νεκρά, κομματιασμένα, ξεκοιλιασμένα. Κι ο Φιλ ξυπνούσε λουσμένος στον ιδρώτα, πολλές φορές ουρλιάζοντας. Δεν ήταν το όνειρο που τον τρόμαζε τόσο. Όλοι βλέπουμε εφιάλτες. Ήταν η επιμονή του ονείρου.Η ίδια ιστορία με μικρές παραλλαγές κάθε φορά. Η ίδια πορεία στην έρημο, ο βράχος, οι φωνές,κάθε νύκτα, κάθε νύκτα.. Κι έπειτα τον ήξερε αυτόν τον βράχο. Υπήρχε στ’ αλήθεια, δεν ήταν γέννημα της φαντασίας του.Τον έβλεπε να υψώνεται πέρα, στα ανατολικά, όταν το επέτρεπαν τα κινούμενα παραπετάσματα της κόκκινης σκόνης. Τον έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα όταν έβγαινε για όργωμα με το μηχάνημα του.Τον έβλεπε να δεσπόζει, μεγαλύτερος απ’ όλους τους άλλους στην περιοχή. Με το χαρακτηριστικό σχήμα του, σαν μυτερός πύργος, σαν γιγάντιος σταλαγμίτης. Κι αν τον έβλεπες μια φορά, δεν τον ξεχνούσες ποτέ. Κάθε μέρα ο Φιλ όργωνε εκτάσεις όλο και πιο ανατολικά. Κάθε μέρα ο βράχος όλο και μεγάλωνε καθώς τον πλησίαζε. Αμφέβαλλε για το αν τον έσπρωχνε η δουλειά ή το επαναλαμβανόμενο νυχτερινό κάλεσμα, να επεκτείνει συνεχώς την περιοχή του προς τα εκεί. Και πέρασε έτσι η εποχή του οργώματος, κι ήρθε η περίοδος της σποράς. Κι η σκέψη ωρίμαζε μέσα του. Το σίγουρο είναι ότι ο Φιλ δεν το είχε προγραμματίσει για το συγκεκριμένο πρωί. Η δουλειά είχε σχεδόν τελειώσει. Σε τρεις μέρες θα έφταναν τα σκάφη να πάρουν τους «καλλιεργητές» και να βομβαρδίσουν με νερό το οροπέδιο. Είχε σηκωθεί πιο νωρίς απ’ όλους μετά από μια δύσκολη νύκτα, με το όνειρο να τον στοιχειώνει, πιο επίμονο από κάθε άλλη φορά. Ήταν αυγή ακόμα όταν βγήκε και οδήγησε το μεγάλο αγροτικό μηχάνημα ανατολικά, στα όρια της σπαρμένης περιοχής. Και τότε ο ήλιος ξεπρόβαλε απ’ τον ορίζοντα πελώριος, κατακόκκινος,ανελέητος, έτοιμος να πυρπολήσει για μια ακόμη μέρα τον πλανήτη. Και κόντρα στον ήλιο, διαγράφηκε η επιβλητική σιλουέτα του βράχου -ένα μυτερό δόντι πιο πέρα από την επικράτεια όπου λούφαζε το δόντι του δράκου. Ήταν μοναδικό το πρωινό αυτό. Κι ήταν η έλλειψη σκόνης κι η παράξενη νηνεμία που το έκανε μοναδικό. Ποτέ άλλοτε ο Φιλ δεν είχε ξαναδεί ένα τοπίο τόσο καθαρό στον Φαχρ. Κόκκινο, ξερό, νεκρό.Άφησε πίσω του την σπαρμένη περιοχή κι άρχισε να προχωρά στο σκληρό σκασμένο χώμα.Ύστερα σταμάτησε απότομα και μια ανατριχίλα τον διέτρεξε από πάνω ίσαμε κάτω, καθώς συνειδητοποιούσε πως ότι έκανε κι ότι έβλεπε γύρω του δεν ήταν πρωτόγνωρο. Το είχε ξανακάνει και ξαναδεί αμέτρητες φορές κάθε νύκτα στα όνειρα του. Δίστασε για λίγο. Μετά –ίσως να άκουσεπάλι το κάλεσμα- συνέχισε το δρόμο του προς τον βράχο. Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 11, 2012 Author #13 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 Μέρος 7ο (7/10)Είχε πια πλησιάσει αρκετά και τώρα ένοιωθε δέος μπροστά στο θεόρατο όγκο. Άφησε τη μηχανή καισυνέχισε με τα πόδια. Ο ήλιος είχε βγει σχεδόν ολόκληρος και.. θεέ μου! Άκουγε φωνές; Όχι; Όχι, σίγουρα ήταν η φαντασία του. Τα νεύρα του έπαιζαν άσχημα παιχνίδια.Κι έφτασε μπροστά στον βράχο. Ήταν σκούρος, σχεδόν μαύρος, γεμάτος εισόδους, διαβρωμένος από τους λυσσασμένους ανεμοστρόβιλους. Κι εκεί τον περίμεναν. Όπως τα έβλεπε στα όνειρά του.Έμοιαζαν με τους αρχαίους τριλοβίτες της Γης, που απολιθώματα τους είχε δει μικρός στα μουσεία.Αλλά τούτα τα όντα ήταν πολύ μεγαλύτερα, γύρω στο ενάμισι μέτρο ψηλά και στέκονταν όρθιαακουμπώντας στη μακριά ουρά τους. Τέσσερα ευκίνητα πλοκάμια ξεπηδούσαν από το πάνω μέρος του σώματος τους. Τόσο τα πλοκάμια όσο κι ολόκληρο το κορμί τους καλύπτονταν από σκληρό κέλυφος –φαινόταν πολύ ανθεκτικό. Ειδικά στα πλοκάμια το κέλυφος διαμορφωνόταν από δεκάδες μικρούς δακτυλίους που ήταν τοποθετημένοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Τα όντα αφυδατωμένα, σαν σκελετοί ταίριαζαν απόλυτα με το άνυδρο τοπίο του Φαχρ.Ο Φιλ δέχτηκε το σοκ της αποκάλυψης πιο ψύχραιμα απʼ όσο μπορούσε να φανταστεί. Κατάλαβε ότι κατά κάποιο τρόπο ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, ότι ένα κομμάτι του εαυτού του περίμενε να γίνουν όλα όπως στα όνειρα του. Με μια διαφορά. Τα πλάσματα ήταν ζωντανά κι όχι διαμελισμένα.Κοίταξε πιο προσεκτικά και έμεινε έκπληκτος. Τα σκαλιστά πέτρινα ραβδιά που κρατούσαν με τα πλοκάμια τους, και τα ολοστρόγγυλα ανοίγματα στο μεγάλο βράχο, με τα ακατανόητα σύμβολα χαραγμένα γύρω τους, αποτελούσαν αδιάψευστες αποδείξεις πως τα όντα εκείνα διέθεταν πολιτισμό.Στεκόταν ακίνητος και κοίταζε χωρίς να τολμά να κάνει τίποτα. Υπήρχε ζωή στον Φαχρ. Στον Φαχρ, για τον οποίο το πρώτο πράγμα που μάθαιναν στην εκπαίδευση τους ήταν ότι πρόκειται για νεκρό πλανήτη, κι ότι γιʼ αυτόν το λόγο είναι το ιδανικό χωράφι για το δόντι του δράκου.Ένα από τα όντα πλησίασε. Ξεροί, κοκάλινοι ήχοι συνόδευαν την κίνηση του. Ένα πλοκάμι απλώθηκε, ακούμπησε το κράνος του ασάλευτου Φιλ κάνοντας τον να χάσει τον κόσμο γύρω του! Το τοπίο, τη μηχανή, τον βράχο, τα πάντα. Εικόνες, νοήματα, άηχες φράσεις πλημμύρισαν το μυαλό του, καθώς το πλάσμα του μετέδιδε τις σκέψεις του. Ήταν απίστευτη η διαύγεια των μηνυμάτων. Και τότε ακολούθησε το σοκ.Κι ο Φιλ έμαθε για έναν πολιτισμό, που είχε ήδη διανύσει αρκετά στάδια εξέλιξης. Για όντα φιλειρηνικά, αφού ο εχθρικός σε κάθε άλλη μορφή ζωής Φαχρ τους παρείχε ότι χρειάζονταν για να ζήσουν.Όντα που τρέφονταν με ανόργανες ουσίες, με ορυκτά, με αέρια και τις ποικίλες ενώσεις τους που αφθονούσαν στον πλανήτη. Που ζούσαν σε απόλυτη αρμονία με τη φύση, όχι λόγο κάποιας θαυμαστής σοφίας ή τεχνολογικής προόδου, αλλά επειδή απλούστατα δεν είχαν κανένα λόγο σύγκρουσης μαζί της.Όντα ευτυχισμένα –αν πουθενά στο σύμπαν υπάρχει ευτυχία. Μέχρις ότου εμφανίστηκαν οι άνθρωποι..Ή μάλλον, όχι οι άνθρωποι, αλλά εκείνο που έφεραν μαζί τους. Το δόντι του δράκου με την ακόρεστη δίψα του. Το δόντι του δράκου το οποίο, αφού στράγγιζε κάθε σταγόνα υγρασίας από το έδαφος, εντόπιζε τα τελευταία υγρά στην περιοχή: Στα σώματα των μοναδικών κατοίκων του πλανήτη..Κι ακολουθούσαν εικόνες φρίκης και καταστροφής. Σφαγής και θανάτου. Κι είδε το δόντι του δράκου να ορμά λυσσασμένο στα ανύποπτα θύματα του, να τα τυλίγει με τα πανίσχυρα κλαδιά του, να χώνει τις σκληρές λεπτές απολήξεις στο κοκάλινο κέλυφος τρυπώντας και ξεσκίζοντας, να δαγκώνει και να ρουφά αχόρταγα με τις χιλιάδες πεινασμένες βεντούζες του τα τσακισμένα κορμιά.Ένα αληθινό σφαγείο αποκαλύφθηκε στο σαλταρισμένο μυαλό του Φιλ. Και είδε τα νεκρά ξεσκισμένα σώματα, τα κομματιασμένα σώματα των ονείρων του. Κι έμαθε για την φρικτή γενοκτονία που είχε συντελεστεί και θα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Κι ύστερα είδε εγκατελειμένα χωριά στο εσωτερικό των μεγάλων βράχων, ερειπωμένα απʼ την τυφλή μανία του δοντιού του δράκου, είδε τα πλάσματα να παίρνουν κυνηγημένα το δρόμο της προσφυγιάς και να φεύγουν όσο πιο μακριά μπορούσαν, και το φοβερό φυτόζωο να σέρνεται πίσω τους –ακόρεστος βρυκόλακας που οι άνθρωποι τον έφεραν σαν κατάρα μαζί τους- να εξαπλώνεται όλο και πιο πολύ σε κάθε σύντομο κύκλο της ζωής του, να ξετυλίγεται, να χώνεται στους βράχους, να μπαίνει στις κατοικίες των όντων, μέχρι το τέλος.Κι ο Φιλ δεν μπορούσε άλλο κι έκλεισε τα μάτια και γονατιστός στη σκόνη άρχισε να ουρλιάζει αναλογιζόμενος την καινούργια σοδειά. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Constandinos Αύγουστος 11, 2012 #14 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 άψογος φίλε μου:T: Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tsakonas Αύγουστος 11, 2012 #15 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 άψογος φίλε μου:T: Ευπροσδεκτα τετοια ποστς, φανταζομαι καταλαβαινετε ολοι πως το μονο κερδος πουχει ο χρηστης που δημοσιευει εδω τον κοπο του ειναι μια καλη κουβεντα απο τους χρηστες, οποτε νομιζω σε οσους αρεσει το εργο του χρηστη spyropap πρεπει να το δειχνουν με ενα ποστ ενθαρρυνσης Link to comment Share on other sites More sharing options...
Typhonios Αύγουστος 11, 2012 #16 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 Εξελίσσεται σε space horror με καταβολές H.P Lovecraft και Graham Masterton, αρκετά καλογραμμένο και ανυπομονώ να διαβάσω το τέλος.Keep posting! Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 11, 2012 Author #17 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 Λίγη υπομονή ως αύριο που θα γράψω το τέλος του σεναρίου. Προς το παρών μπορείτε να αναλογιστείτε την σχέση που έχει η εταιρεία ΔΝΤ με τους πλανήτες-χώρες που επισκέπτεται.Στόχος το κέρδος, τακτική η σπορά της καταστροφής. Η ΔΝΤ στέλνει τις ομάδες της να ρημάξουν και να λεηλατήσουν.Με παραπληροφόρηση και απόκρυψη των σκοπών η ΔΝΤ καταστρέφει πλανήτες-χώρες-πλάσματα για να χαίρονται κάποιοι.Κάποια σχέση με την ιστορία που αναπτύσσω; Κάθε ομοιότητα είναι τυχαία...Συμμορφώνομαι με τις υποδείξεις των συντονιστών. Επειδή τα κείμενα μεταφέρω από τον κειμενογράφο μου όπου χρησιμοποιώ διαφορετική γραμματοσειρά από την δεδομένη της ιστοσελίδας, θα συνεχίσω έτσι μέχρι το τέλος της ιστορίας για λόγους ομοιομορφίας. Δεν φαντάζομαι να ενοχλεί κάποιον η γραμματοσειρά.. Link to comment Share on other sites More sharing options...
LevelOne Αύγουστος 11, 2012 #18 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 Επειδή όμως δεν εχει καμια σχέση, ουτε με την ιστορία αλλα ούτε και με το θέμα που έχεις ανοίξει θα σε παρακαλέσω πολύ να μην παρεκκλίνεις. Τα θέματα είναι δωρεάν και αν με μια γενική αναζήτηση δεν βρείς κατι αντίστοιχο, μπορείς να ανοίξεις ευκολα ενα καινούριο. Link to comment Share on other sites More sharing options...
konservas Αύγουστος 11, 2012 #19 Κοινοποίηση Αύγουστος 11, 2012 Για λόγους οικονομίας ως προς το τίτλο του θέματος πιστεύω ότι η ιστορία θα ήταν καλύτερα ολοκληρωμένη σ'ένα αρχείο word.(next time ). Link to comment Share on other sites More sharing options...
spyropap Αύγουστος 12, 2012 Author #20 Κοινοποίηση Αύγουστος 12, 2012 Μέρος 8ο (8/10)Το πλακάμι αποτραβήχτηκε κι ο Φιλ ξανάδε το κατάξερο τοπίο και τη σκόνη. Και τα πλάσματα στέκονταν εκεί, μπροστά του, περιμένοντας τον να ηρεμήσει. Κι όταν το πλοκάμι τον άγγιξε ξανά, ήταν για να τον παρακαλέσει να τους βοηθήσει. Οι κάτοικοι του Φαχρ είχαν αντιληφθεί από την αρχή ότι αυτός ήταν ο πιο ευαίσθητος απʼ όλους όσους είχαν πατήσει μέχρι τότε τον πλανήτη τους, ο μόνος ίσως που μπορούσε να καταλάβει. Όμως ο Φιλ ήξερε πολύ καλά ότι η ΔΝΤ δεν θα αποσυρόταν ποτέ. Ακόμη κι αν μάθαινε. Δε θα εγκατέλειπε την εκμετάλλευση του πιο προσοδο-φόρου προϊόντος του γαλαξία.-Εσείς πρέπει να τους διώξετε! Φώναξε παθιασμένα ξεχνώντας ότι κι αυτός ήταν ένας από τους εισβολείς. Εσείς!-Πως;Η ερώτηση σχηματίστηκε χωρίς ήχο στο μυαλό του.Κι ο Φιλ μίλησε για τον πολιτισμό των γήινων, για την αγάπη τους στο κέρδος, για την τεχνολογία, την σταδιακή απομάκρυνση από τη φύση και την κατασκευή ενός τεχνητού περιβάλλοντος, για τους αρχαίους πολιτισμούς οι οποίοι βρίσκονταν ίσως πιο κοντά στους κατοίκους του Φαχρ, για την επαφή τους με την γη και τα στοιχεία της, για τη λατρεία τους, τις τελετουργίες τους.Τα κύτταρα του «θυμόντουσαν» την ινδιάνικη καταγωγή τους, τους χορούς, τα μαγικά λόγια, τους ρυθμούς των τυμπάνων..Ο ήλιος είχε ανέβει ήδη ψηλά πυρπολώντας τον πλανήτη, όταν ο Φιλ, εξουθενωμένος απ΄όσα έμαθε, αποχωρίστηκε τους κατοίκους. Δε γύρισε όμως στον καταυλισμό. Περιπλανήθηκε μόνος ώρα πολλή στην έρημο χωρίς να ξέρει που πάει. Κι η θερμοκρασία θα είχε φτάσει τους 90 βαθμούς.Χωρίς να σκέφτεται τίποτα, θρηνώντας βουβά τους νεκρούς, βάλθηκε να σκαρφαλώνει τρέχοντας στην απότομη πλαγιά ενός κρατήρα που βρισκόταν στο δρόμο του. Έφτασε στο στόμιο. Εκεί σταμάτησε. Μπροστά του το πηγάδι έχασκε απειλητικό. Ο πυθμένας του, πνιγμένος στους λευκο-κίτρινους καπνούς που έβγαιναν απʼ τα ανοίγματα των πλαϊνών τοιχωμάτων, μόλις και διακρινόταν.Ο Φιλ κάθησε κάτω, ακούμπησε το κεφάλι στα γαντοφορεμένα χέρια του κι άρχισε να κλαίει.Δεν τον ένοιαζε πόση ώρα είχε περάσει, ούτε σκεφτόταν πως θα επέστρεφε αν τον προλάβαινε εκεί έξω η νύχτα.Ο θόρυβος πίσω του τον ξανάφερε στον κόσμο. Στράφηκε ξαφνιασμένος και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο –κάσκα με κάσκα μάλλον- με τον Κυρ, τον αρχηγό της «ομάδας 12».-Υπάρχει ζωή στον Φαχρ! Πολιτισμός! Τους σκοτώνουμε! Σκοτώσαμε κιόλας χιλιάδες απʼ αυτούς!Είδα τα σώματα! Ξέσπασε σαν χείμαρρος ο Φιλ. Δεν έλεγχε την φωνή του. Ούρλιαζε.-Ηρέμησε! έκανε μαλακά ο Κυρ. Μίλησες; Επικοινώνησες μαζί τους;-Ναι! Είδα! Χιλιάδες ξεσκισμένα πτώματα, στραγγισμένα. Ερειπωμένα χωριά μέσα στους βράχους, κόλαση..-Τι ακριβώς τους είπες Φιλ;-Να τα παρατήσουμε Κυρ, να φύγουμε τώρα! Φώναζε πάλι. Ήταν σαν να μην είχε ακούσει την ερώτηση του αρχηγού.-Να τα παρατήσουμε; Νʼ αφήσουμε αυτό που μας κάνει πλούσιους; Η εταιρεία δεν μπορεί να αγοράσει άλλον πλανήτη Φιλ. Ούτε ίσως μπορεί να βρεθεί άλλος τόσο κατάλληλος – ιδανικός θα έλεγα- για τις καλλιέργειες. Θαρρείς δεν έψαξαν; Δεν αλώνισαν τον γαλαξία;-Ιδανικός για τις… Μα δεν καταλαβαίνεις; Σου μιλώ για γενοκτονία, πανάθεμα σε!-Υπερβάλεις Φιλ. Στο κάτω κάτω κι εσύ στη Γη δεν έχεις σκοτώσει σκορπιούς; Δεν έλιωσες ποτέ σου έντομα;-Σκορπιούς; Έντομα; Ψέλλισε ο Φιλ σαστισμένος.Και ξαφνικά συνειδητοποίησε τη σημασία της ερώτησης του αρχηγού.-Ήξερες; Κάθαρμα! Ήξερες γιʼ αυτούς και συνέχισες να σκοτώνεις; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.