Ελληνική εκπαίδευση vs Gaming

[geogeoland]

Διάβασα μόλις τώρα αυτό το άρθρο στο gameover.gr, και είπα να το μοιραστώ.

"Μια οπτική επάνω σε δύο διαφορετικούς κόσμους

Από τη παιδική μου ηλικία θυμάμαι να μου λένε ότι η ενασχόληση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Στα μαθητικά μου χρόνια τα μαθήματα με τη βοήθεια των ΤΠΕ (κυρίως γυμνάσιο και λύκειο) ήταν περιορισμένα στην ύλη του σχολικού βιβλίου (ναι αυτό το σπάνιο είδος στις μέρες μας) και συχνά διδάσκονταν από καθηγητές που είχαν ελάχιστες γνώσεις είτε από τεχνολογικά είτε κυρίως από παιδαγωγικά ζητήματα.


Οι μελλοντικοί εκπαιδευτικοί


Ως μελλοντική εκπαιδευτικός, χωρίς να θέλω να είμαι απαισιόδοξη, βλέπω ότι η στάση των εκπαιδευτικών απέναντι στη χρήση των νέων μέσων, πόσο μάλλον των video games, δεν έχει αλλάξει στην εκπαίδευση. Όσο και αν η υπουργός παιδείας παινεύεται για το ψηφιακό σχολείο και για τις καινοτομίες στην εκπαίδευση, η πραγματικότητα δυστυχώς είναι πολύ μακριά. Όσο και αν τα πανεπιστήμια προσπαθούν να εφοδιάσουν τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς στη χρήση των νέων μέσων, οι προσπάθειες δείχνουν να πέφτουν στο κενό. Τι όμως φταίει για όλη αυτή τη κατάσταση;

Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί

Κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών μου πολλοί ήταν εκείνοι οι φοιτητές που μου ζητούσαν να μάθουν πώς βρήκα πληροφορίες στο ιντερνετ, πώς να κατεβάσουν ένα βίντεο από το YouTube ή πώς να εγκαταστήσουν μια απλή εφαρμογή στον υπολογιστή τους. Όλα αυτά στην αρχή μου φαίνονταν πολύ παράξενα και ίσως έτσι να σας φαίνονται και εσάς. Όμως, αν το καλοσκεφτείτε, οι περισσότεροι από εμάς αγαπήσαμε, ασχοληθήκαμε και εξοικειωθήκαμε περισσότερο με την τεχνολογία γιατί αυτή έδινε νόημα και διασκέδαση κατά τη διάρκεια των παιδικών και όχι μόνο χρόνων μας. Μεγαλώσαμε, λοιπόν, μέσα σε ένα τεχνολογικό περιβάλλον όπου τα παιχνίδια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για αυτό που είμαστε σήμερα.

Αυτή τη στιγμή μου έρχεται στο μυαλό η ομιλία του Steve Jobs στους απόφοιτους του Stanford το 2005, όπου μεταξύ των άλλων λέει για το πώς είχε τυχαία παρακολουθήσει ένα μάθημα καλλιγραφίας, το οποίο τον βοήθησε να μάθει και να χρησιμοποιήσει αργότερα αυτές τις γραμματοσειρές στην ανάπτυξη των πρώτων υπολογιστών.

Χαρακτηριστικά είπε : «Εκείνη την εποχή το "Ριντ" είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα. Παντού στο κάμπους έβλεπες θαυμάσια καλλίγραφα πόστερ, πινακίδες και σχέδια. Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισα να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα. Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές "serif" και "sans serif", για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία. Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε. Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν κάποια μέρα στη ζωή μου.».

Όσες λοιπόν έρευνες και να γίνουν για τη θετική ή αρνητική επίδραση των βίντεο παιχνιδιών επάνω στη ψυχολογία και εξέλιξη του ανθρώπου, ποτέ δεν θα είμαστε σίγουροι για τα αποτελέσματά τους, αφού ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αξιοποιήσει με διαφορετικό τρόπο τα ερεθίσματα που παίρνει από το περιβάλλον του. Ίσως να είναι λίγο υπερβολικό αυτό που θα πω, αλλά νομίζω ότι αρκετοί φοιτητές σήμερα δεν θα περνούσαν σε τμήματα Πληροφορικής αν δεν υπήρχαν τα βίντεοπαιχνίδια στους υπολογιστές και το μόνο που μπορούσες να κάνεις σ΄ αυτούς είναι να γράφεις δυσνόητους αλγόριθμους και να κάνεις αριθμητικές πράξεις, όπως συνέβαινε με τους πρώτους υπολογιστές.

Δυστυχώς, όμως, πολλοί εκπαιδευτικοί δεν είναι εξοικειωμένοι με τα νέα μέσα. Από αυτούς λίγοι είναι αυτοί που παίζουν και έχουν επαφή με τα βίντεοπαιχνίδια και ακόμα λιγότεροι αυτοί που αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια ως ένα μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι όταν ένας πανεπιστημιακός καθηγητής ρώτησε το αμφιθέατρο πόσοι από τους φοιτητές παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, το ποσοστό ήταν απογοητευτικό. Πολλοί από τους σημερινούς εκπαιδευτικούς δεν έχουν εξοικειωθεί με τα νέα μέσα, δεν έχουν πάρει το «κολάι» όπως λέω εγώ, με αποτέλεσμα να φοβούνται να κάνουν ένα απλό install μήπως και χαλάσει ο υπολογιστής ή μήπως συμβεί κάτι απρόοπτο.

Πώς λοιπόν αυτοί οι εκπαιδευτικοί θα καθοδηγήσουν σωστά τους νέους επάνω στην επιλογή των κατάλληλων παιχνιδιών σύμφωνα με την ηλικία τους και με τις εκπαιδευτικές δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει το εκάστοτε βίντεοπαιχνίδι; Και όπως βλέπετε δεν αναφέρομαι καν στη δημιουργία ενός δικού τους παιχνιδιού.

Υλικοτεχνικές υποδομές

Όλοι γνωρίζουμε για τις ελλείψεις που υπάρχουν στα σχολεία της χώρας μας σε υλικοτεχνική υποδομή, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την έλλειψη σχολικών βιβλίων. Οι αίθουσες πληροφορικής των σχολείων είναι μικρές, με αποτέλεσμα ο δάσκαλος να είναι καθηλωμένος στην έδρα του. Οι υπολογιστές τις περισσότερες φορές είναι απαρχαιωμένοι και η μόνη δυνατότητα που προσφέρουν είναι να διδαχτεί το Word ή κάποιες βασικές λειτουργίες του υπολογιστή. Η σύνδεσή τους στο Internet τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει ή όταν υπάρχει η ταχύτητά του είναι χαμηλή, με αποτέλεσμα όταν μπαίνουν όλοι οι μαθητές ταυτόχρονα σε μια σελίδα, η σύνδεση να πέφτει. Όλα αυτά που αναφέρω είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που παρουσιάζονται.

Έβλεπα λοιπόν κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς τους μικρούς μαθητές να περνούν το χρόνο τους τραγουδώντας ξανά και ξανά "Patty: η πιο όμορφη ιστορία" και να έχουν μάθει απ' έξω και τους στίχους του τραγουδιού και το χορευτικό του.

Πόσο πιο όμορφο αναρωτιόμουν θα ήταν αν εκείνη την ώρα μπορούσαν αυτοί οι μαθητές να συνεργαστούν μεταξύ τους, φτιάχνοντας κάτι δικό τους, χρησιμοποιώντας τη φαντασία και τη δημιουργικότητα τους, όπως έγινε με τους μαθητές του Evergreen σχολείου; Όμως κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο στο ελληνικό σχολείο, αφού τα προβλήματα που θα συναντούσε κανείς τολμώντας κάτι τέτοιο θα ήταν ανυπέρβλητα (δεν θα κάνω αναφορά αυτών των προβλημάτων καθώς δεν θα ήθελα να σας κουράσω περεταίρω.)

Κράτος και ιδιώτες

Ποια λοιπόν είναι η λύση για όλα αυτά; Σίγουρα πάντως όχι το κράτος, αφού αυτό -και ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο που διανύουμε- προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα, κάνοντας εκπτώσεις σε προσωπικό και υλικά. Όσοι λοιπόν είχαν έστω και μια μικρή επαφή με την εκπαίδευση στη χώρα μας, δεν έπεσαν από τα σύννεφα ακούγοντας για τις ελλείψεις σε βιβλία, αφού από πέρυσι είχε αρχίσει να διαφαίνεται αυτό το πρόβλημα. Η τάση λοιπόν θα είναι, από δω και μπρός να μην υπάρχουν σχολικά βιβλία αλλά μια κοινότητα εκπαιδευτικών στο ιντερνετ, όπου θα μπορεί να ανεβάζει και να χρησιμοποιεί εκπαιδευτικό υλικό. Όχι απαραίτητα κακό, αλλά σίγουρα φτηνό από οικονομικής άποψης.

Πώς λοιπόν το κράτος θα επενδύσει πάνω σε εκπαιδευτικά προγράμματα που θα ενημερώνει εκπαιδευτικούς και γονείς για τις δυνατότητες που παρέχει το gaming; Για μένα υπάρχουν δύο λύσεις. Και οι δύο λύσεις απευθύνονται σε καινοτόμους εκπαιδευτικούς που έχουν τη διάθεση να ψαχτούν και να κάνουν καινούργια πράγματα στην εκπαίδευση. Η πρώτη λύση είναι η ενημέρωση των εκπαιδευτικών επάνω στις εξελίξεις του gaming, ώστε αυτοί με τη σειρά τους να μπορούν να καθοδηγήσουν σωστά γονείς και μαθητές. Αυτό μπορεί αυτή τη στιγμή να πραγματοποιηθεί μόνο με την αυτοδιάθεση των ίδιων των εκπαιδευτικών και κυρίως μέσα από το ίντερνετ.

Από προσωπική πείρα γνωρίζω ότι οι μαθητές του Δημοτικού, αν τους ρωτήσεις ποιο παιχνίδι θα ήθελαν να παίξουν, θα σου απαντήσουν είτε κάποιο δικτυακό παιχνίδι στο facebook, είτε το Call of Duty, είτε το Prince of Persia, μην έχοντας ιδέα για παιχνίδια όπως είναι το Portal, το Machinarium, το Limbo, το Monkey Island και τόσα άλλα.

Η δεύτερη λύση βρίσκεται στη συνεργασία των εκπαιδευτικών με πρωτοπόρους ιδιώτες, όπου θα μπορέσουν να στηρίξουν και να ενισχύσουν οικονομικά εκπαιδευτικά προγράμματα που θα έχουν σχέση με το gaming. Ήδη αυτά τρέχουν σε αρκετά ιδιωτικά σχολεία του εξωτερικού, τα λεγόμενα "Video Game Summer Camps", με ιδιαίτερη επιτυχία και απήχηση στους μικρούς μαθητές. Στον ελληνικό χώρο ανάλογες προσπάθειες δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε από τη πλευρά ιδιωτικών σχολείων, αφού η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας δεν αποδέχεται τα βίντεοπαιχνίδια ως ένα μέσω εκπαίδευσης και δημιουργικής ψυχαγωγίας.

Πάντα ο κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του

Μια από τις εξαιρέσεις αποτελεί το SimSafety, μια προσπάθεια του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Πατρών, το οποίο απευθύνεται σε μαθητές 9 έως 11 χρονών και στόχο έχει να τους ευαισθητοποιήσει σχετικά με τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει για τους χρήστες μικρής ηλικίας το «σερφάρισμα» στο Ιντερνετ. Επίσης, ο «Δημόκριτος» συμμετέχει στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα e-Vita, με στόχο τη δημιουργία μιας σειράς από παιχνίδια, τα οποία θέλουν να προωθήσουν την ιδέα της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας, μέσα από «αποστολές» όπου ο παίκτης καλείται να ταξιδέψει σε κάποια άλλη χώρα της Γηραιάς Ηπείρου ή να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό.

Επίλογος

Είναι σίγουρο ότι οι μαθητές και τα νέα παιδιά δεν χρειάζονται εμάς (γονείς και εκπαιδευτικούς) για να ασχοληθούν με τις νέες τεχνολογίες και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είναι όμως σίγουρο ότι χρειάζονται τη καθοδήγηση μας, ώστε να γίνουν περισσότερο κριτικοί απέναντι στην τεχνολογία και σε ό,τι αυτή προσφέρει, είτε αυτό λέγεται video games, είτε facebook ή οτιδήποτε άλλο.

Μαρία Γούναρη"

Εδω ενα Link απο το site